Του Περικλή Κοροβέση
Ολες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις αναδεικνύουν τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, άσχετα αν αυτή η πρωτιά δεν του επιτρέπει να γίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Σύμμαχα κόμματα δεν υπάρχουν. Το ΚΚΕ είναι μια σαφής εχθρική δύναμη και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες δεν παύουν να είναι μια κοινοβουλευτική άκρα Δεξιά.
Αυτό το τριήμερο ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει τα θεμέλια για να γίνει ενιαίο κόμμα. Γιατί σήμερα και όχι από την εποχή της ίδρυσής του, είναι ένα πολιτικό πρόβλημα που ακόμα δεν έχει λυθεί.
Μάταια αγωνίστηκε η ΠΑΣΑ, μια μη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και πολλοί άλλοι, για να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα μελών. Και έτσι χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Και μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκέντρωσε μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων, αλλά δεν σημαίνει πως αυτό το περίφημο 27% αντιπροσωπεύει ενεργούς πολίτες. Και όταν η Αριστερά δεν είναι ενεργή, θεριεύουν η Ακροδεξιά και ο Ναζισμός.
Οταν έγινε η Μπολσεβίκικη Επανάσταση, ή όπως λεγόταν τότε το «Επαναστατικό Πραξικόπημα», όλη η ανθρωπότητα την είδε σαν μια νέα ελπίδα που συνέχιζε τη Γαλλική Επανάσταση και τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας της Αμερικής. Κάποιοι άνθρωποι σ' αυτήν τη γενικευμένη ατμόσφαιρα ενθουσιασμού είχαν τη διεισδυτικότητα να δουν τη γέννηση ενός νέου ολοκληρωτισμού. Ανάμεσά τους η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο μεγάλος αναρχικός Πιότρ Κροπότκιν.
Σήμερα αυτοί οι άνθρωποι έχουν δικαιωθεί. Και από την επανάσταση των μπολσεβίκων δεν έχει μείνει τίποτα. 'Η, ακόμα χειρότερα, δημιούργησαν έναν νέο καπιταλισμό, π.χ. Κίνα, Βιετνάμ, όχι στο πλαίσιο μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αλλά στο πλαίσιο ενός ολοκληρωτισμού, που συγγενεύει με τον ναζισμό και τον φασισμό, άσχετα αν ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες.
Ο ναζισμός έχει τις ρίζες του στον σιωνισμό και σε απροσδιόριστες μυστικιστικές-σατανικές δυνάμεις, ενώ ο μπολσεβικισμός διεκδικεί τον Διαφωτισμό. Πράγμα που σημαίνει: τα πάντα μπορούν να αντιστραφούν στο όνομα μιας ορθοδοξίας. Και αυτό σημαίνει πως αν χάσουμε το κριτικό μας πνεύμα και μπούμε σε ένα δόγμα, διαμορφώνουμε έναν ολοκληρωτισμό. Κάτω λοιπόν από αυτήν την οπτική γωνία, να δούμε τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα.
Είναι ένα κομμουνιστογενές μόρφωμα, που με όλα τα αζιμούθια κινείται προς τη σοσιαλδημοκρατία. Και υπάρχουν πολλοί γραφειοκράτες που ενδιαφέρονται μόνο για την καριέρα τους.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτοί. Υπάρχουν και δεκάδες χιλιάδες άλλοι που δεν τους ενδιαφέρει μια καριέρα στο κόμμα, αλλά μια αλλαγή στην κοινωνία για να βγει η χώρα από τον καταστροφικό κατήφορο. Και εδώ είναι η ελπίδα αυτού του τόπου.
Ενα κόμμα που θα διευθύνεται από την κοινωνία, θα εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα και όχι τα κέρδη του παγκοσμιοποιημένου αρπαχτικού καπιταλισμού. Και η σημερινή Ε.Ε. δεν είναι η Ευρώπη των λαών, της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ευημερίας, αλλά η Ευρώπη του Καρλομάγνου, του Ναπολέοντα, του Χίτλερ και της Μέρκελ. Ολοι τους ήθελαν μια ενωμένη Ευρώπη με την προϋπόθεση να την έχουν κατακτήσει πρώτα.
Αν αυτοί οι ισχυρισμοί ισχύουν, τότε το πρόβλημα δεν είναι να καταργήσουμε τα μνημόνια -που είναι καθ' όλα νομότυπα σύμφωνα με ό,τι έχουμε υπογράψει- αλλά η άρνηση πληρωμής του χρέους. Να γίνει μια διεθνής επιτροπή λογιστικού ελέγχου και να δούμε ποιο είναι το πραγματικό και ποιο το πλασματικό. Πρακτική που έχει εφαρμοστεί στη Λατινική Αμερική με επιτυχία. Και οι δόσεις του πραγματικού χρέους να καθορίζονται από τον ρυθμό ανάπτυξης της χώρας.
Αυτό προϋποθέτει μια διατροφική επάρκεια, δηλαδή μια δικιά μας αγροτική παραγωγή σχεδιασμένη για τις ανάγκες αυτής της χώρας, μεγάλα δημόσια έργα, και η δημόσια κοινή περιουσία μας να παραμείνει στα χέρια του λαού. Και πολλά άλλα μπορούν να γίνουν ακόμα, όπως επενδύσεις στην έρευνα, στην τεχνολογία κ.λπ.
Μπορεί ο όρος Σοσιαλδημοκρατία να σοκάρει κάποιους φίλους μου στον ΣΥΡΙΖΑ και να το εκλάβουν σαν κακοήθεια. Αναφέρομαι στα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με έμφαση στο σκανδιναβικό μοντέλο, που σήμερα θεωρείται ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
