Παρ’ όλο που η ταινία «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ» του Μαρκ Φόρστερ πέρασε από σαράντα κύματα για να ολοκληρωθεί, τελικά αποδεικνύεται λιγότερο ένα κλασικό zombie movie και περισσότερο μια εντυπωσιακή αισθητικά περιπέτεια δράσης με έντονο ρυθμό και καλογραμμένους διαλόγους. Αφήστε που τα ζόμπι είναι εντελώς σπιντάτα

Της Λήδας Γαλανού

Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ  (World War Z)  Σκηνοθεσία: Μαρκ Φόρστερ  Ηθοποιοί: Μπραντ Πιτ, Μιρέιγ Ινος, Ντέιβιντ Μορς, Τζέιμς Μπατζ Ντέιλ, Μάθιου Φοξ, Ερικ Γουέστ

Οταν η πόλη της Φιλαδέλφειας, απρόσμενα και ανεξήγητα, βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής από ορδές έξαλλων και ταχύτατων απέθαντων, ο Τζέρι Λέιν, πρώην πράκτορας των Ηνωμένων Εθνών με πείρα στις εμπόλεμες καταστάσεις, φυγαδεύει τη γυναίκα και τις δυο κόρες του σ’ ένα ασφαλές πλοίο στη μέση του Ατλαντικού ωκεανού. Μόνο που για να συνεχίσουν οι αρχές να φιλοξενούν εκεί την οικογένειά του, ο Τζέρι θα πρέπει ν’ αναλάβει ακόμα μία επικίνδυνη αποστολή: να ταξιδέψει στον κόσμο, ν’ ανακαλύψει τα αίτια του κακού, να τα ανατρέψει και να σώσει την ανθρωπότητα από τα ζόμπι.

Υστερα από περίπου δύο χρόνια, που το «WWZ» είχε σχεδόν αποκλειστικά αρνητική δημοσιότητα –καθυστερήσεις στα γυρίσματα, ξεχειλωμένο budget, μια στρατιά από σεναριογράφους, επαναλήψεις σκηνών– το τελικό αποτέλεσμα έρχεται ως μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη. Η ταινία είναι λιγότερο ένα κλασικό zombie movie και περισσότερο μια περιπέτεια δράσης και καταδίωξης, όπου η απειλή τυχαίνει να είναι άνθρωποι που μεταμορφώνονται σε ζόμπι εξαιτίας ενός ιού. Γι’ αυτό και το σπλάτερ είναι περιορισμένο, ενώ η έμφαση δίνεται στο πώς οι διαφορετικοί λαοί του κόσμου αποφασίζουν ν’ αντιμετωπίσουν την επιδημία.

Αισθητικά το φιλμ είναι εντυπωσιακό, τόσο σε θαυμάσιο 3D όσο και στην παραδοσιακή θέασή του, με κοσμοπολίτικα ντεκόρ και ορδές ανθρώπων, ζωντανών ή όχι και τόσο, να κατευθύνονται τρέχοντας συχνά-πυκνά προς τον φακό. Επιπλέον, παρά τους τέσσερις σεναριογράφους, που τελικά συνεργάστηκαν για τη διασκευή του ομότιτλου βιβλίου τού Μαξ Μπρουκς, ο ρυθμός παραμένει εντατικός μέχρι τέλους και οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι και μετρημένοι.

Ο Μπραντ Πιτ, κολακευτικά σπασμένος στο πρόσωπο στα 50 του, πια, χρόνια, σηκώνει την ταινία στους ώμους του (και κυριολεκτικά, ως παραγωγός), συνδυάζοντας το ατημέλητο σεξ απίλ με μια ερμηνεία που παίρνει τον εαυτό της όσο χρειάζεται στα σοβαρά. Οι άλλοι πρωταγωνιστές του φιλμ, τα προσβεβλημένα από τον ιό ζόμπι, αλλάζουν συναρπαστικά τα πάγια του είδους, τρέχοντας με καταιγιστικές ταχύτητες, κινούμενα σαν να βρίσκονται κάτω από στρόμπο και χτυπώντας λαίμαργα τα δοντάκια τους, έτοιμα να κατασπαράξουν σάρκες.

Η ολιγωρία της παραγωγής και η ταλαιπωρία των γυρισμάτων είναι ακόμα ορατές, σε συγκεκριμένες σκηνές που δείχνουν ξεκρέμαστες –όπως ο μονόλογος του ήρωα του Ντέιβιντ Μορς, που αφηγείται πώς στη Βόρεια Κορέα αντιμετώπισαν το πρόβλημα αφαιρώντας τα δόντια από ολόκληρο τον πληθυσμό, προληπτικά!– ή στο φινάλε (ανοιχτό για σίκουελ) που μοιάζει να έρχεται από άλλη ταινία, μεταφέροντας τη δράση από τις ανοιχτές εκτάσεις στους περιορισμένους τοίχους μιας κλινικής, σ’ έναν ρεαλιστικό και υπαρξιακό λαβύρινθο.

Τίποτα, ωστόσο, από το παρασκήνιο της ταινίας δεν προδίδει την πρόθεσή της για αγνή ψυχαγωγία, για ένα εντυπωσιακό, πληθωρικό θέαμα μ’ έναν μαγνητικό κεντρικό ήρωα και σεβασμό στην επιθυμία του κοινού να ξαφνιαστεί και να διασκεδάσει.

……………………………………………………………………………………………..

Υψηλή Μαγειρική (αστεράκια: 2.5) (Les Saveurs du Palais) σκηνοθεσία: Κριστιάν Βενσάν ηθοποιοί: Κατρίν Φρο, Ζαν ντ’ Ορμεσόν, Ιπολίτ Ζιραρντό

Βασισμένη στην πραγματική ιστορία τής σεφ Ντανιέλ Ντελπές, η ταινία παρακολουθεί την Ορτάνς Λαμπορί, καθώς εγκαταλείπει προσωρινά τη φάρμα της στη Βόρεια Γαλλία για να γίνει, για δυο χρόνια, η προσωπική μαγείρισσα του προέδρου Φρανσουά Μιτεράν, στα Ηλύσια Πεδία. Αναγκασμένη, ξαφνικά, να λειτουργήσει σ’ έναν κόσμο εκτεταμένης γραφειοκρατίας, αλλά και αιχμηρού ανταγωνισμού, η Ορτάνς θα προσπαθήσει δυναμικά να διατηρήσει ανέπαφη την προσωπικότητα και τη μαγειρική της, επιμένοντας στην ειλικρίνεια, τη σεμνότητα και τις καθαρές, παραδοσιακές γεύσεις.

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (ειδικά για τους foodies) προσωπική ιστορία μεταφράζεται σε μια συμβατική ταινία, που, ωστόσο, ανοίγει την όρεξη για μαγειρικές και γεύματα! Η Κατρίν Φρο ενσαρκώνει με μαεστρία και βάθος μια ηρωίδα που βρίσκεται παγιδευμένη μέσα στο πάθος της για τη μαγειρική, για τη ζωή και για τα προσωπικά, ασυμβίβαστα ιδανικά της. Εσωστρεφής και αυστηρή, μαέστρος σε μια «ορχήστρα της κουζίνας» γεμάτη ανταγωνισμούς και πισώπλατες μαχαιριές, η Ορτάνς οικοδομεί μια συγκεκριμένη αλλά στενή σχέση με τον πρόεδρο Μιτεράν, που καθορίζεται από την αγάπη τους για την απλότητα, τόσο στις γεύσεις όσο και στην κοσμοθεωρία τους.

Με μια δομή που, μάλλον αχρείαστα, αντιπαραβάλλει τις ημέρες της Ορτάνς στο προεδρικό μέγαρο με τη δουλειά της σε μια βάση στην Ανταρκτική, η ταινία προσφέρει από τη μια πλευρά ερέθισμα για να γνωρίσει κανείς καλύτερα τη συναρπαστική προσωπικότητα της Ντανιέλ Ντελπές κι από την άλλη ακαταμάχητες σκηνές αριστοτεχνικά φτιαγμένων και κινηματογραφημένων φαγητών που ξεπηδούν μυρωδάτα από την οθόνη.

………………………………………………………………………………………………..

Οι καταφερτζήδες (αστεράκια: 1) (The Internship) σκηνοθεσία: Σον Λέβι ηθοποιοί: Βινς Βον, Οουεν Γουίλσον, Ρόουζ Μπερν, Γουίλ Φέρελ

Δυο σαραντάρηδες πωλητές χάνουν τη δουλειά τους και, σε πείσμα των καιρών, αποφασίζουν να δοκιμάσουν την τύχη τους ως μαθητευόμενοι στην Google, παρότι μοιάζουν με αποπροσανατολισμένοι Γκιούλιβερ μέσα σ’ ένα σύμπαν που αποτελείται από 20χρονες διάνοιες.  Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας είναι η είσοδος στα γραφεία της Google, έναν σοφιστικέ παιχνιδότοπο όπου σχεδιάζεται το μέλλον με πολύχρωμα μολύβια. Παρότι τόσο ο Βινς Βον όσο κι ο Οουεν Γουίλσον έχουν και γοητεία και χιούμορ, το σενάριο της ταινίας, γραμμένο μάλιστα από τον Βον, είναι τόσο ανεγκέφαλο, τόσο προβλέψιμο και τόσο συντηρητικό, που ενώ προσπαθείς φιλότιμα, δεν σου επιτρέπει να διασκεδάσεις. Πολύ μακριά από την αναρχική κωμωδία της προηγούμενης συνεργασίας των δύο ηθοποιών, το «Wedding Crashers», η ταινία μοιάζει περισσότερο με δίωρο infomercial της Google που κατάφερε να κλείσει ένα καλό καστ.

…………………………………………………………………………………………….

Δύο και Δύο (αστεράκια: 2) (Dos más Dos) σκηνοθεσία: Ντιέγκο Καπλάν ηθοποιοί: Αντριαν Σουάρ, Κάρλα Πέτερσον, Τζουλιέτα Ντίαζ, Χουάν Μινουχέν

Ο Ρίτσαρντ και η Μπετίνα, ο Ντιέγκο και η Εμίλια, δυο ζευγάρια που επί μία δεκαετία κάνουν τα πάντα μαζί. Τώρα ήρθε η ώρα να δοκιμάσουν ν’ αντιμετωπίσουν και το τελευταίο οχυρό μαζί: καταπολεμώντας την αναμενόμενη ρουτίνα, να δοκιμάσουν το σεξ μεταξύ τους, ως swingers με έξτρα οικειότητα.

Η ταινία δοκιμάζει το ενδιαφέρον εγχείρημα του να καταπιαστεί με την ανία που αντιμετωπίζουν τα σύγχρονα ζευγάρια και την παγίδα του «όλα επιτρέπονται χωρίς κυρώσεις». Το αποτέλεσμα είναι μια κωμωδία με καλό τάιμινγκ και φρέσκες ερμηνείες από σέξι ηθοποιούς (ειδικά οι γυναίκες πρωταγωνίστριες). Κρίμα που όσο προχωρά η πλοκή το σενάριο και ο Καπλάν παγιδεύονται στον δικό τους συντηρητισμό και καταλήγουν ν’ αντιμετωπίζουν τους χαριτωμένους ήρωες της ταινίας με συγκατάβαση και μια διάθεση κοροϊδίας.

…………………………………………………………………………………………

Τακούνια… σε μυστική αποστολή (αστεράκια: 1) (So Undercover) σκηνοθεσία: Τομ Βον ηθοποιοί: Μάιλι Σάιρους, Κέλι Οσμπορν, Λόρεν ΜακΝάιτ, Ελοΐζ Μάμφορντ, Τζόσουα Μπόουμαν, Αλέξις Ναπ

Η Μάιλι Σάιρους –Μόλι, εν προκειμένω– είναι μια επιτυχημένη έφηβη ντετέκτιβ στην οποία ολόκληρο το FBI εναποθέτει τις ελπίδες του για τη διαλεύκανση ενός εγκλήματος που γίνεται σε τοπικό κολέγιο. Η Μάιλι–Μόλι, «αγοροκόριτσο» στην αληθινή της ζωή, θα μεταμορφωθεί, με λίγα εξτένσιον και ροζ εμπριμέ ρούχα, σε σαχλοπλούσια πριγκίπισσα των αδελφοτήτων, με σκοπό να εξιχνιάσει την υπόθεση και να πιει και δυο κοκτέιλ με τη φίλη της, Κέλι Οσμπορν. Η αδιανόητα –και ανόητα– κλισέ ταινία απευθύνεται αποκλειστικά στους φαν της Μάιλι Σάιρους, άρα στο κοινό κάτω των 20 ετών. Οι υπόλοιποι δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσουν.

……………………………………………………………………………………….

Γάμος σε δόσεις (αστεράκια: 1) (Un Plan Parfait) σκηνοθεσία: Πασκάλ Σομέιγ ηθοποιοί: Νταϊάν Κρούγκερ, Ντάνι Μπουν, Αλίς Πολ

Η Ιζαμπέλ έχει βρει τον έρωτα της ζωής της. Μόνο που η οικογένειά της είναι καταραμένη: όλες οι γυναίκες πρώτα παντρεύονται και χωρίζουν και μετά βρίσκουν την ιδανική σχέση. Ετσι, η Ιζαμπέλ αποφασίζει να κάνει έναν εικονικό γάμο, να πάρει διαζύγιο και μετά να παντρευτεί τον άντρα των ονείρων της. Μόνο που το σχέδιό της θα έχει μια εξέλιξη που θα την εκπλήξει – όχι τόσο και τους θεατές.

Ταξιδεύοντας την αφήγηση από τη Ρωσία ώς την Κένυα, η ταινία τοποθετεί τους ήρωές της στις τέσσερις γωνιές του κόσμου, χωρίς ούτε στιγμή να καταφέρει να τους κάνει συμπαθείς ή ενδιαφέροντες. Γεμάτη κοινοτοπίες, η νέα δουλειά του Σομέιγ είναι ολόιδια με μια κακή αμερικανική κωμωδία, αλλά στα γαλλικά. Το ότι ο Ντάνι Μπουν είναι δημοφιλής κι εμπορικός ηθοποιός στη Γαλλία, δεν σημαίνει ότι το χιούμορ του έχει αντίκρισμα έξω από τη χώρα του – πώς θα φαινόταν, για παράδειγμα, μια ταινία με τον Πέτρο Φιλιππίδη στο γαλλικό κοινό; Περισσότερο φάρσα μεγάλου προϋπολογισμού, η χάρη της ταινίας δεν εξασφαλίζεται ούτε καν από την πάντα φωτογενή Νταϊάν Κρούγκερ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

…………………………………………………………………………………

Δύο για τον δρόμο (αστεράκια: 4) (Two for the Road) σκηνοθεσία: Στάνλεϊ Ντόνεν ηθοποιοί: Οντρεϊ Χέπμπορν, Αλμπερτ Φίνεϊ, Ζακλίν Μπισέ

Ο Μαρκ είναι πια ένας επιτυχημένος, πλούσιος αρχιτέκτονας, και η Τζο, η στιλάτη, γοητευτική σύζυγός του. Μαζί ταξιδεύουν με το αυτοκίνητο από την Αγγλία στη Νότια Γαλλία, για να γιορτάσουν την ολοκλήρωση ενός σχεδίου του Μαρκ. Η διαδρομή θα τους θυμίσει τη γνωριμία τους, δέκα χρόνια νωρίτερα και θα τους μεταφέρει στα σκαμπανεβάσματα και τις απότομες στροφές μιας σχέσης που βρίσκεται τώρα στα μισά του δρόμου, ενώ κανείς από τους δυο δεν είναι πρόθυμος να πάρει το τιμόνι για τη συνέχεια.

Η Οντρεϊ Χέπμπορν ήταν στο απόγειο της κομψότητας και της καριέρας της, ο Αλμπερτ Φίνεϊ γέμιζε την οθόνη με το σκανταλιάρικο, αστραφτερό χαμόγελό του και τα σάουντρακ των ταινιών υπέγραφε ο Χένρι Μανσίνι, αλλά στις ζωές των ζευγαριών τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε, το 1967, ώς τώρα. Ο Στάνλεϊ Ντόνεν σκηνοθετεί μια ακαταμάχητη ταινία, με εκπληκτική αισθητική, χάρη και φως, η οποία όμως, ακόμα καλύτερα, κρύβει στα πλάνα της ανατρεπτικά σύγχρονες ιδέες για τις σχέσεις και τη ρουτίνα της μονιμότητας. Μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου το πνεύμα και η εμφάνιση συνδυάζονται τόσο καλά, η ταινία προκαλεί, σε επανέκδοση με νέες κόπιες, για καλοκαιρινή απόλαυση και… μια γερή συζήτηση μετά!

……………………………………………………………………………..

Θρέψε κοράκια (αστεράκια: 3.5) (Cria Cuervos) σκηνοθεσία: Κάρλος Σάουρα ηθοποιοί: Ανα Τόρεντ, Τζέραλντιν Τσάπλιν, Μόνικα Ραντάλ, Φλορίντα Τσίκο

Η οκτάχρονη Ανα ζει σε μια μεγάλη μονοκατοικία, προστατευμένη από ψηλό φράκτη, στη Μαδρίτη, μαζί με τις δυο αδελφές της, τη θεία, τη γιαγιά και την νταντά της. Ο πατέρας της, στρατιωτικός του Φράνκο, έχει μόλις πεθάνει κι η μητέρα της, ήδη νεκρή από χρόνια, την επισκέπτεται τακτικά, δίνοντας στο κοριτσάκι, μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, τη μοναδική αίσθηση τρυφερότητας και ασφάλειας.

Γυρισμένη το 1976, στο τέλος της δικτατορίας του Φράνκο, η ταινία του Σάουρα, που βραβεύτηκε και στο Φεστιβάλ Κανών, αποτελεί την πιο αριστοτεχνική, διακριτική πολιτική παραβολή. Με κεντρική ηρωίδα τη μαγευτική Ανα, με το θλιμμένο βλέμμα παιδικής απορίας, ο Σάουρα στήνει μια συναρπαστική, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, επικεντρώνοντας την ιστορία του στην αποκλειστικά γυναικεία ψυχοσύνθεση. Καταγράφοντας γοητευτικά το μυστηριώδες σύμπαν της κοριτσίστικης μελαγχολίας, σκηνοθετεί έναν κόσμο όπου η ζωή και ο θάνατος αλληλοσυμπληρώνουν το υπαρξιακό παζλ, μέσα σ’ ένα σπίτι απομονωμένο, όπως τότε η Ισπανία από την υπόλοιπη Ευρώπη, όπου ο παιδικός νους προσπαθεί ν’ αντιδράσει στην αυταρχικότητα και την καταπίεση. Η ταινία προβάλλεται σε επανέκδοση με καινούργιες κόπιες, ιδανική ευκαιρία για γνωριμία με μια όχι απλώς ιστορική, αλλά και απολαυστική ταινία.