Του Πέτρου Θ. Πιζάνια*

Διαβάζοντας η αναγνώστρια και ο αναγνώστης τον τίτλο αυτού του κειμένου θα πάει ενδεχομένως η σκέψη του σε εικόνες στρατευμάτων τα οποία εισέρχονται στο έδαφος κυριαρχίας μιας χώρας. Ομως δεν πρόκειται για αυτό, ούτε όπως λέγεται η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο, τουλάχιστον τύπου Κοσόβου. Ωστόσο η πολιτική κυριαρχία μας έχει καταλυθεί, τα πολιτικά δικαιώματα τείνουν να χάσουν το νόημά τους και τα ατομικά συρρικνώνονται δραστικά.

Η κρίσιμη αυτή απώλεια πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια της κρίσης τα τρία τελευταία χρόνια, αλλά οι προϋποθέσεις της ξεκίνησαν κάπως παλαιότερα. Οταν ο κ. Σημίτης αναλάμβανε την πρωθυπουργία το 1996, η Ελληνική Δημοκρατία είχε ζωή μόλις είκοσι δύο ετών και είχε αρχίσει να εδραιώνει κακήν κακώς τις στοιχειώδεις αρχές της ελευθερίας της χώρας και των πολιτών. Ακόμη ό,τι ορίζεται στο Σύνταγμα ως εθνική κυριαρχία είχε μόλις εμπεδωθεί και αυτή μετά από έναν τριακονταετή ένοπλο και θεσμοθετημένο Εμφύλιο με την επικυριαρχία των Αμερικανών και εσωτερικά της Δεξιάς, με αποκορύφωμα την επταετή δικτατορία. Ο κ. Σημίτης αλλά και πολλοί ροζ διανοούμενοι του κύκλου του, αρειμάνιοι εκσυγχρονιστές και ακραία ανιστόρητοι, μαζί με καιροσκόπους κομματικούς, αντί να εκσυγχρονίσουν αυτήν την ατελή Δημοκρατία και να εμβαθύνουν την ισχνή εθνική κυριαρχία, αδιαίρετα άλλωστε στοιχεία της πολιτικής κυριαρχίας κάθε χώρας, προτίμησαν την επιπολαιότητα της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας και της παγκοσμιοποίησης που δήθεν θα καταργούσαν τα εθνικά κράτη. Επέλεξαν δηλαδή αυτά τα οποία διαψεύδονται οικτρά σήμερα.

Η στρατηγική του κ. Σημίτη στηρίχθηκε στον αναπροσανατολισμό της εξάρτησης της χώρας, από τους Γερμανούς αυτή το φορά, στο όνομα της καλύτερης ενσωμάτωσης στη σχεδιαζόμενη τότε ευρωζώνη. Αραγε δεν μπορούσε η Ελλάδα να ενταχθεί στην ευρωζώνη αυτόνομα, ή έστω αργότερα, δεδομένου ότι ήταν ήδη μέλος των ευρωπαϊκών θεσμών; Αυτή τη νέα εξωτερική επικυριαρχία, και παρά τα λόγια περί εκσυγχρονισμού, τη συμπλήρωσε στο εσωτερικό με προσωπικές συμμαχίες με ό,τι ευτελέστερο διέθετε ήδη η χώρα στην οικονομική της άρχουσα τάξη: μπετατζήδες, στοιχηματζήδες, προμηθευτές όπλων, καναλάρχες και ιδιοκτήτες εφημερίδων εργολάβων του κράτους και διοργανωτές του πνευματικού και πολιτικού εκμαυλισμού του λαού. Και μαζί υιοθέτησε την παλαιά τακτική κοινωνικής διάχυσης της αυθαιρεσίας και της εύκολης ζωής προκειμένου να ελέγχει μεγάλο μέρος της κοινωνίας μέσα από ψευδείς προσδοκίες, όπως έκανε για παράδειγμα με το Χρηματιστήριο ή με τις επιδοτήσεις έναντι καταστροφής της αγροτικής παραγωγής. Με τις απαρχές της προσάρτησης της χώρας στη γερμανική οικονομική ελίτ, ο κ. Σημίτης άρχισε τις αγορές των απολύτως άχρηστων γερμανικών τανκς, των υποβρυχίων τα οποία τελικά γέρνουν, το αεροδρόμιο παραχωρήθηκε σε γερμανική εταιρεία με λεόντειους όρους, η Siemens, αν και από παλαιά στη χώρα μας άρχισε από τότε να διαφθείρει σε έκταση, και τέλος προετοιμάστηκε η παραχώρηση του ΟΤΕ στην κρατική γερμανική εταιρεία τηλεπικοινωνιών. Και άλλα τα οποία ασφαλώς δεν γνωρίζουμε – όλα στο όνομα εκείνης της αντίληψής του για τη χώρα που συνοψίστηκε στη φράση του «αυτό είναι η Ελλάδα». Στο ίδιο μοτίβο, λίγο πολύ, συνέχισε ο διάδοχος πρωθυπουργός κ. Καραμανλής, με εξαίρεση τη στάση του εναντίον της κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας που επιδιώχθηκε με το σχέδιο Cofie Annan το 2004 και τα ελάχιστα, αλλά ατελέσφορα ανοίγματα στη Ρωσία.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, με προσόντα κληρονόμου της οικογενειοκρατίας, αντί να μεταρρυθμίσει κατασυκοφάντησε τη χώρα διεθνώς και την παρέδωσε στην κυριαρχία των Μέρκελ και Σαρκοζί και μαζί στο ΔΝΤ. Ο Αντώνης Σαμαράς, με προσόντα το Δίκτυο 21, είδε το τρένο της εξουσίας να περνάει, έκανε μια ολοκληρωμένη καιροσκοπική ακροβασία και ανέβηκε στον θώκο του πρωθυπουργού.

Στα τρία χρόνια της κρίσης έως σήμερα τα παλαιά θεσμικά και πολιτικά ελαττώματα της χώρας δεν επιδεινώθηκαν, όπως λέγεται, αλλά έγιναν το προπαγανδιστικό εφαλτήριο για την κατάλυση της πολιτικής κυριαρχίας της χώρας και των δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών. Ετσι σήμερα η δημοκρατία στην Ελλάδα, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, εμφανίζεται ως πρόβλημα που εμποδίζει τη δημοσιονομική εξυγίανση, δηλαδή την περαιτέρω διάλυση της κοινωνίας, των πολιτικών, ατομικών και εργασιακών δικαιωμάτων των πολιτών, της κρατικής διοίκησης. Το είπε πρόσφατα και η τράπεζα J.P. Morgan. Αλλά γνωρίζουμε και χωρίς την αναφορά αυτής της τράπεζας πως για τους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, και ιδίως της γερμανικής οικονομικής ελίτ, οι Δημοκρατίες του ευρωπαϊκού Νότου αποτελούν σημαντικό εμπόδιο στην οικονομική κατακτητική της επέκταση, όπως την κλοπή καταθέσεων στην Κύπρο, την υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας στην Ελλάδα κ.ά.

Η χώρα μας ασφαλώς δεν είναι κατακτημένη με την κυριολεκτική σημασία, ούτε έχει τυπικά εκπέσει σε προτεκτοράτο. Αλλά έχει χάσει πλήρως την πολιτική της κυριαρχία και διοικείται τυπικά μέσω της τριμερούς αντιπροσωπείας και ουσιαστικά από τη γερμανική κυβέρνηση με τη συνεπικουρία της γαλλικής. Η γερμανική οικονομική ελίτ είναι ασφαλώς μια αποτελεσματική τεχνο-οικονομική μηχανή, αλλά ταυτοχρόνως διέπεται από τον πλέον επικίνδυνο ιδεολογικό και πολιτικό ανορθολογισμό στην Ευρώπη. Μπορεί να είναι αδίστακτη και καταστροφική και απόδειξη αποτελεί η ιστορία της, αλλά και όσα επιβάλλουν στην κοινωνία μας και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες υπό δημοσιονομική επιτήρηση.

Ωστόσο το πρωτεύον πρόβλημά μας εντοπίζεται στις δικές μας εσωτερικές οικονομικές, πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, στις οικονομικές εκείνες ελίτ που λεηλατούν χρόνια τώρα τη δημοκρατία, τους κρατικούς θεσμούς, το δημόσιο χρήμα και τον πολιτισμό. Τοπικοί διαχειριστές των συμφερόντων ξένων δυνάμεων, ιδίως της Γερμανίας και της Γαλλίας, είναι διατεθειμένοι να αλώσουν περαιτέρω την ελληνική κοινωνία προκειμένου να ωφεληθούν και να διατηρήσουν τη δύναμή τους. Τα μέλη αυτού του εσωτερικού συστήματος δύναμης είναι περισσότερο αδίστακτα από τους Γερμανούς και τους Γάλλους ομολόγους τους, όπως φάνηκε στις ελάχιστες περιπτώσεις που η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της είχαν δυνατότητα ανεξάρτητης άσκησης πολιτικής. Αντί να επιλέξουν κάποιου είδους άμβλυνση του αυταρχισμού, επέλεξαν, αντίθετα, την επιστράτευση εργαζομένων, την ακραία αστυνομική βία και, τέλος, το μικρό πραξικόπημα στην ΕΡΤ. Οι σχέσεις υποτέλειας των δικών μας εσωτερικών ελίτ προς τις κυρίαρχες γερμανογαλλικές θα προκαλέσουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα στη χώρα μας αν δεν αντιδράσουμε σταθερά, με πρώτο μέλημα την αποκατάσταση της πολιτικής κυριαρχίας της χώρας και των δικαιωμάτων των Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών.

…………………………………………………………………………………. 

* Καθηγητής Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, Τμήμα Ιστορίας – Ιόνιο Πανεπιστήμιο