Του Τάσου Παππά

Τσακώνονται για το ποιος κατέστρεψε τη χώρα: το ΠΑΣΟΚ ή η Νέα Δημοκρατία; Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας Μάκης Βορίδης ενοχοποίησε τον Ανδρέα Παπανδρέου και την πρώτη οκταετία του. Δεν πρωτοτύπησε. Αυτό πιστεύει η πλειονότητα των οπαδών της Νέας Δημοκρατίας, σχεδόν όλα τα στελέχη της, αλλά και ορισμένοι παράγοντες που υπηρέτησαν το ΠΑΣΟΚ από κορυφαίες οικονομικές θέσεις. Ο στενός συνεργάτης του Κ. Σημίτη, Γ. Παπαντωνίου, έχει μιλήσει για «τη χαμένη δεκαετία», ενώ ο ο υπουργός Οικονομικών (1982-83) Δ. Κουλουριάνος ήταν πιο γλαφυρός στο «Βήμα» (9/10/2011): «Οταν ήμουν υπουργός Οικονομικών, είδα ότι το χρέος άρχισε να παίρνει διαστάσεις πολλαπλασιαστικές…

Ανησυχούσα με ποιον έφαγε το βράδυ ο Ανδρέας για να δω την άλλη μέρα τι επιταγή θα μου έρθει… Ο Ανδρέας δεν έλεγε ποτέ “όχι”». Εμμεση κριτική στις επιλογές του τη δεκαετία του ’80 έκανε και ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου. Οταν το 1993 ανέλαβε ξανά την πρωθυπουργία, ύστερα από την οδυνηρή περιπέτεια του Ειδικού Δικαστηρίου, δήλωσε ότι «ή το έθνος θα αφανίσει το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος».

Οι οπαδοί του υποστηρίζουν ότι δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά τη δεκαετία του ’80, γιατί οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ έπρεπε με γενναιόδωρη οικονομική πολιτική και πλήθος παροχών προς τους μη προνομιούχους να καλύψουν τα τεράστια κενά που υπήρχαν στο κοινωνικό κράτος εξαιτίας της αναλγησίας των δεξιών κυβερνήσεων που είχαν προηγηθεί στην εξουσία. Πρόκειται ασφαλώς για μια ερμηνεία που προσπαθεί να δικαιολογήσει την εκτίναξη του χρέους.

Από την πλευρά του ο Θ. Πάγκαλος (οπαδός, αντίπαλος και εσχάτως ξανά οπαδός του Α. Παπανδρέου) θεώρησε υπεύθυνο για τη χρεοκοπία της χώρας τον Κώστα Καραμανλή γιατί, ενώ όλα γύρω του φώναζαν ότι έρχεται η κρίση, αυτός έτρωγε τις μπριζόλες του σε διάφορες λαϊκές ταβέρνες.

Τις τεράστιες ευθύνες της διοίκησης Καραμανλή επισημαίνουν σήμερα ξένοι και εγχώριοι εμπειρογνώμονες, τα ευρωπαϊκά όργανα, οι διεθνείς οίκοι και οι μόνοι που δεν θέλουν να το παραδεχτούν είναι οι φανατικοί οπαδοί του, που εξακολουθούν να τον αποθεώνουν κάθε φορά που εμφανίζεται σε κομματικές συνάξεις.

Το συμπέρασμα πάντως είναι ότι, είτε ο ένας είτε ο άλλος είτε και οι δύο μαζί, οι πυλώνες τού πάλαι ποτέ ισχυρού δικομματισμού οδήγησαν τη χώρα στη θλιβερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Το παρήγορο είναι ότι, έστω και διά της αμοιβαίας μετάθεσης των ευθυνών, το αναγνωρίζουν. Το οξύμωρο είναι ότι προσπαθούν, ενωμένοι πια, να μας πείσουν ότι μόνο αυτοί ξέρουν πώς θα μας σώσουν.

Πάλι καλά πάντως που δεν κατηγόρησαν την Αριστερά για τις δικές τους εγκληματικές πράξεις και παραλείψεις. Ή μήπως προτίθενται να το κάνουν σύντομα;