Ολες οι τεχνολογικά προηγμένες χώρες καυχώνται για το σιδηροδρομικό τους δίκτυο και συνεχώς φροντίζουν να το αναβαθμίζουν. Και αυτό διότι το τρένο, ως μεταφορικό μέσο, είναι το πιο φιλικό προς το περιβάλλον και ταυτόχρονα το πιο εξυπηρετικό για ανθρώπους και εμπορεύματα. Αυτό το έχουν καταλάβει σε όλο τον κόσμο εκτός από τους ιθύνοντες της χώρας μας. Οχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για την εύρυθμη λειτουργία του σιδηρόδρομου, αλλά αδιαφορούν πλήρως για την τύχη του καθώς και για τη μεταφορά των επιβατών, Ελλήνων και ξένων.
Ειδικά στην τουριστική περίοδο που διανύουμε τα τρένα μας, και κυρίως ο Προαστιακός, έπρεπε να «πετάνε» στην κυριολεξία με τόσους αλλοδαπούς που καταφτάνουν στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Αντ' αυτού οι επιβάτες υποβάλλονται σε απίστευτη ταλαιπωρία, λόγω των συχνών διακοπών των δρομολογίων, που οφείλονται, κυρίως, στις συχνές κλοπές υλικού από το δίκτυο ηλεκτροκίνησης. Ανελκυστήρες και επικυρωτικά μηχανήματα εκτός λειτουργίας, όπως και ο κλιματισμός, αλλά και η έλλειψη προσωπικού συνθέτουν το παζλ της υποβάθμισης του προαστιακού σιδηρόδρομου, παρά τα εξώδικα των εργαζομένων προς τους υπεύθυνους που τους θέτουν προ των ευθυνών τους. Εις μάτην…
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι το σιδηροδρομικό δίκτυο απαξιώνεται σκοπίμως από την κυβέρνηση, η οποία δεν προβαίνει σε καμιά ενέργεια ώστε να λύσει τα προβλήματα. Αυτό π.χ. της κλοπής χαλκού θα μπορούσε να επιλυθεί εν μια νυκτί εάν ελέγχονταν οι επιχειρήσεις που εμπορεύονται το εν λόγω υλικό. Οπως λένε οι εργαζόμενοι, είναι μόνο τρεις στην Αττική και πέντε στην υπόλοιπη Ελλάδα. Οι μη έλεγχοι αυτών των εταιρειών συνηγορούν στην ύπαρξη ύποπτων κυκλωμάτων διαπλοκής στο εμπόριο του χαλκού.
Καθίσταται προφανές ότι ο σιδηρόδρομος έχει ενταχθεί στους υπό πώληση οργανισμούς του Δημοσίου χωρίς να υπολογιστούν οι συνέπειες από ένα τέτοιο ξεπούλημα. Κάθε τι που θεωρείται εθνικός πλούτος, σε νευραλγικούς μάλιστα τομείς, όπως η ενέργεια, η επικοινωνία, οι μεταφορές, το νερό, ο ηλεκτρισμός, έχει μπει στο μάτι των αντιαναπτυξιακών εγκεφάλων της κυβέρνησης. Είναι οδυνηρό για μια χώρα, προκειμένου να φανεί συνεπής στις μνημονιακές δεσμεύσεις της, να ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία της, αντί, μάλιστα, πινακίου φακής, διότι έτσι απαιτούν οι επίδοξοι αγοραστές.
Τα τρένα φαντάζουν ως η μόνη εναλλακτική οικονομική επιβατική κίνηση του μέλλοντος και υπ' αυτήν την προοπτική θα έπρεπε να χαραχτεί μια εθνική πολιτική, μακρόπνοη και όχι υπηρετούσα ιδιωτικά ή άλλα συμφέροντα, που στέκονται εμπόδιο στη γενικότερη ανάπτυξη της χώρας.
Σ’αυτήν την εθνική πολιτική οφείλουν να επικεντρώσουν την προσοχή τους τα συγκυβερνώντα κόμματα. Ολα τα άλλα δεικνύουν φυγοπονία, προχειρότητα και έλλειψη πολιτικής βούλησης, ό,τι δηλαδή δεν θα 'πρεπε να χαρακτηρίζει μια κυβέρνηση.
