Οι πολίτες αυτής της χώρας, όσο κι αν δεν συμπαθούν αρκετά συχνά τους δημοσιογράφους, όταν βρίσκονται «ενώπιος ενωπίω» μαζί τους, θέλουν να μάθουν αυτά που πιστεύουν ότι ξέρουμε, αλλά είναι σίγουροι ότι δεν μπορούμε να γράψουμε –στα ΜΜΕ όπου ισχύει η λογοκρισία ή η αυτολογοκρισία. Αυτό γινόταν πάντα, κυρίως για λόγους… φιλομάθειας.
Από το 2010 και μετά τα κίνητρα άλλαξαν. Οσο πιο πολύ βαθαίνει η κρίση και το «ραντεβού με την ανάπτυξη» καθυστερεί, τόσο περισσότερες είναι οι ερωτήσεις, αλλά το κίνητρο δεν είναι η… φιλομάθεια, η περιέργεια.
Οι κάτοικοι αυτής της χώρας θέλουν να μάθουν πότε θα τελειώσει η ύφεση, αν θα χρεοκοπήσουμε και αν θα βγούμε από το ευρώ, για να αποφασίσουν αν θα παντρευτούν, αν θα χωρίσουν, αν θα τεκνοποιήσουν, αν θα στείλουν το παιδί τους στον παιδικό σταθμό, αν θα πάνε στο σουπερμάρκετ, ποια σχολή θα δηλώσουν στο μηχανογραφικό.
Ο προγραμματισμός μιας ολόκληρης ζωής, της καθημερινότητάς μας, εξαρτάται από τα κέφια της Μέρκελ, του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ και του Ντράγκι.
«Δεν με πειράζει τόσο που υποαμείβομαι για τη δουλειά που κάνω, την οποία πριν από μερικά χρόνια την έκαναν τρεις άνθρωποι. Πιο πολύ με πειράζει, με εξοργίζει, που κάθε μέρα το αφεντικό μου μού υπενθυμίζει με νόημα ότι έξω υπάρχουν 1,3 εκατομμύρια άνεργοι που θα περιμένουν πώς και πώς να μου φάνε τη θέση. Ετσι λοιπόν, οφείλω να ευγνωμονώ και να δηλώνω την πλήρη υποταγή μου στο καλό αφεντικό, που απαιτεί να είμαι στις επάλξεις 16 ώρες τη μέρα, Σάββατα, Κυριακές, αργίες. Και με τον τρόπο αυτό το… κάθε αφεντικό ελέγχει απόλυτα τη ζωή μου. Είμαι τόσο ράκος, ψυχικά και σωματικά, που δεν αντέχω να ακούω ούτε καν τη φωνή μου, να παίξω με το παιδί μου».
Αυτά εξομολογούνται άνθρωποι που «απολαμβάνουν» ακόμα το δικαίωμα στην εργασία. Μόνο που η δουλειά έγινε δουλεία και πλέον, για να εξασφαλίσεις 700 και 1.000 ευρώ, αναγκάζεσαι να ζεις για να δουλεύεις και όχι να δουλεύεις για να ζεις.
Πριν από μερικά χρόνια, οι συνταξιούχοι έφτιαχναν «κομπόδεμα» για να βοηθήσουν τα παιδιά τους, να πάρουν ένα δωράκι παραπάνω στα εγγόνια τους. Σήμερα, ντρέπονται αν αρρωστήσουν, τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να πέσουν στην ανάγκη των παιδιών τους.
Και την ίδια στιγμή, μας παρουσιάζουν τους ανέργους ως στρατιά αιμοσταγών που καιροφυλακτούν για τις θεσούλες αυτών που ήδη εργάζονται, τους συνταξιούχους των 900 ευρώ ως προνομιούχους. Και όλοι όσοι έχουμε ένα σπιτάκι νιώθουμε ένοχοι στη θέα ενός άστεγου.
Ολα αυτά τελικά είναι που μας εξοργίζουν περισσότερο…
