Oι συνθήκες ζωής για τη μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού είναι κακές έως τραγικές. Το γνωρίζουν καλά όλοι, ακόμη και οι κυβερνώντες. Δεν είμαστε οι μόνοι που επιμένουμε ότι η πολιτική που εφαρμόζεται είναι λαθεμένη και αδιέξοδη. Μια πολιτική που στρέφεται ενάντια στο μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας -από τους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους έως τα μικρομεσαία και μεσαία στρώματα που μέχρι πριν λίγα χρόνια ζούσαν άνετα- μια πολιτική που δεν γεννά ανάπτυξη και κυρίως δεν φέρνει αποτελέσματα.
Μόλις χθες η «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» τόνιζε στο κύριο άρθρο της, με τίτλο «Η τραγωδία της λιτότητας», ότι η πολιτική συνταγή της καγκελαρίου Μέρκελ -που πιστεύει ότι μόνο η οικονομική τιμωρία θα αναγκάσει τους Έλληνες να προχωρήσουν σε μεταρρυθμίσεις- μπορεί να είναι μια πετυχημένη πολιτική συνταγή στη Γερμανία, «αλλά είναι μια βαθιά και βαθύτατα άχρηστη τραγωδία για την Ελλάδα».
Η σημαντικότερη διαπίστωση αυτού του άρθρου, όμως, συναντά την παγιωμένη πλέον γνώμη μας ότι οι Ελληνες πολίτες χάνουν την εμπιστοσύνη τους σε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο νιώθουν ότι δεν τους προστατεύει. Αυτό είναι ίσως το κρισιμότερο στοιχείο της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Ζούμε μια από τις δραματικότερες φάσεις της μεταπολεμικής Ιστορίας μας και ταυτόχρονα συντηρούμε και αναπαράγουμε ένα πολιτικό σύστημα -με τις παραφυάδες του στα μέσα ενημέρωσης- το οποίο είναι ανίκανο, σε μεγάλο βαθμό, να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της εποχής.
Εκείνο που προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση είναι το γεγονός ότι αυτό το σύστημα συγκροτείται πλειοψηφικά από ένα πολιτικό προσωπικό κατώτερο των περιστάσεων.
Η συζήτηση για το τρίτο Μνημόνιο και τον προϋπολογισμό μάς έκανε και πάλι να ντρεπόμαστε για πάμπολλους από αυτούς που στείλαμε στη Βουλή.
Δεν αναφερόμαστε, βέβαια, στις εξαιρέσεις που κυριολεκτικά τιμούν τον θεσμό. Ούτε καταδεχόμαστε να ασχοληθούμε με τα «ιζήματα» της κοινωνίας, όπως έλεγε ο αξέχαστος Κωνσταντίνος Καλλιγάς, που αναδύθηκαν από τον βούρκο του ναζισμού.
Κρίνουμε το μεγάλο όγκο των «αντιπροσώπων του έθνους»: Ομιλίες εφάμιλλες μέτριων παιδικών εκθέσεων, αμέτρητες φλυαρίες χωρίς ειρμό, ξύλινη γλώσσα, ύφος γεμάτο στόμφο, συνοδευόμενο με τα απαραίτητα «τικ» για να εκστομίσουν κοινοτοπίες ολκής, ατάκες οι οποίες κατασκευάζονται για να αρέσουν στα μέσα ενημέρωσης και τις οποίες έχουν προβάρει στον καθρέφτη τους, υποτιθέμενες προσωπικές εκρήξεις οργής και ειλικρίνειας, απλώς για να δημιουργήσουν θόρυβο, μέχρι κοκορομαχίες για τον πλούτο που συσσώρευσαν μερικοί, κοροϊδεύοντας τον απλό πολίτη και πάντα με την αμέριστη συνδρομή των περισσότερων μέσων ενημέρωσης.
Θα περίμενε κανείς να διαλέγουν τα κόμματα ό,τι καλύτερο διαθέτουν από ανθρώπινο δυναμικό για να το προτείνουν στον λαό. Εφόσον όμως αυτά δεν τολμούν, ας κάνουμε εμείς αυτό που πρέπει.
Ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας για τη συνέπειά τους απέναντι στις προγραμματικές δεσμεύσεις τους. Και ας αδιαφορήσουμε, επιτέλους, για το υποτιθέμενο βάρος κάποιων επωνύμων ή προερχόμενων από «τζάκια», αλλά και για την άχρηστη αναγνωρισιμότητά τους και ας απαλλαγούμε οριστικά από την κοινοβουλευτική, τουλάχιστον, παρουσία τους.
