Αλγεινή εντύπωση προκαλούν οι νέες «συστάσεις» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για περαιτέρω αύξηση της ελαστικότητας στην αγορά εργασίας και μείωση του μισθολογικού κόστους στη χώρα μας. Μα καλά, είναι δυνατόν να μη γνωρίζουν οι φωστήρες του Ταμείου τις συνέπειες της ώς τώρα «ελαστικοποίησης» –για τους μισθούς πείνας των 500 ευρώ, για το ενάμιση εκατομμύριο των ανέργων, για τα εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, για τις χιλιάδες αυτοκτονίες– αποτελέσματα της συνταγής τους για όλο και αγριότερη λιτότητα, αντίθετα σε κάθε οικονομική ή άλλη λογική;
Ασφαλώς τα ξέρουν όλα αυτά. Αλλωστε στη δική τους έκθεση για την κατάσταση στην ευρωζώνη παραδέχονται ότι στην Ελλάδα υπάρχει «σημαντική πρόοδος» στις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, με τις μειώσεις των μισθών και τις αποζημιώσεις απόλυσης: όμως, στο όνομα της ενίσχυσης του «ανταγωνισμού» και της βελτίωσης του «επιχειρηματικού περιβάλλοντος», το Ταμείο καλεί την ελληνική κυβέρνηση να εξασφαλίσει «περαιτέρω διευκολύνσεις στους επενδυτές».
Οι «σοφοί» του Ταμείου ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Πριν εφαρμόσουν τη «σωτήρια» συνταγή τους στην Ελλάδα, την έχουν δοκιμάσει σε δεκάδες άλλα κράτη, που είχαν την ατυχία να βρεθούν πριν από εμάς στην ανάγκη τους.
Εξίσου καλά γνωρίζουν, από τις υποχρεωτικές οικονομικές σπουδές τους, πώς ακριβώς λειτουργεί σε βάρος των απανταχού εργαζόμενων η αυτοτροφοδοτούμενη δίνη της ύφεσης, απαξιώνοντας τον ανθρώπινο μόχθο – τον κατεξοχήν κινητήριο μοχλό της οικονομίας.
Γιατί φυσικά αν το Ταμείο έλεγε την αλήθεια και η περαιτέρω μείωση του κόστους εργασίας και η ακόμη μεγαλύτερη ελαστικοποίηση στις προσλήψεις και τις απολύσεις ήταν αρκετή για να μετατρέψει την ημιθανή ελληνική οικονομία σε πρωταθλήτρια της ανάπτυξης, τότε γιατί δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο στα Βαλκάνια, όπου οι μισθοί παραμένουν τόσα χρόνια «παγωμένοι» στα 200 ευρώ; Γιατί δεν γέμισε π.χ. η… ανταγωνιστικότερη όλων Βουλγαρία από εργοστάσια και επενδύσεις μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων; Τι παραπάνω «διευκολύνσεις» θα έπρεπε να δώσει;
Ομως γι' αυτούς τους γκρίζους ανθρώπους, την αερομεταφερόμενη «συμμορία των ξενοδοχείων πέντε αστέρων», όπως τους αποκαλεί ο νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς, τα βάσανα των εργαζόμενων ανθρώπων δεν έχουν καμιά αξία. Σαν τους κομπογιαννίτες γιατρούς του Μεσαίωνα, οι νεοφιλελεύθεροι Ζηλωτές του Ταμείου επιμένουν τυφλά στη λογική της συνεχούς αφαίμαξης, αναμασώντας από χώρα σε χώρα τα ίδια ψέματα, προς όφελος μόνο των αφεντικών, ντόπιων και ξένων.
Γιατί, βεβαίως, μόνο ένας ταγμένος στο εργοδοτικό συμφέρον θα πρότεινε ως λύση στο ελληνικό πρόβλημα ανταγωνιστικότητας τη περαιτέρω μείωση όχι μόνον των μισθών, αλλά και των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλλουν οι εργοδότες, και μάλιστα με «δημοσιονομικά ουδέτερο τρόπο»– χωρίς δηλαδή το κράτος να μπορεί να καλύψει τη νέα μαύρη τρύπα στα ασφαλιστικά ταμεία, γεγονός που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε περαιτέρω μείωση των συντάξεων…
