Του Τάσου Τσακίρογλου
«Τα πιστεύουν ή μας κοροϊδεύουν;» Το ερώτημα αυτό έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό του μέσου πολίτη, που βιώνει τις σωρευτικές συνέπειες των πολιτικών που εφαρμόζουν οι αλλεπάλληλες κυβερνήσεις (διαφόρων αποχρώσεων) τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα, ακούγοντας τις χθεσινές δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά και του Ιταλού επίδοξου σωτήρα Ενρίκο Λέτα.
Σύμφωνα με τα δελτία Τύπου, οι δύο πρωθυπουργοί θα καθορίσουν κοινές προτεραιότητες στις διαδοχικές τους θητείες στην προεδρία της Ε.Ε., ενώ ψέλλισαν κάποια πράγματα για «σφάλματα στα χρονοδιαγράμματα και στα εργαλεία» που χρησιμοποιήθηκαν για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αμέσως όμως, προς αποφυγή των όποιων παρεξηγήσεων (από την πλευρά των κυρίαρχων ελίτ της Ευρώπης εννοείται), έσπευσαν να διευκρινίσουν ότι «η Ελλάδα είναι σταθερά στον δρόμο της δημοσιονομικής προσαρμογής και των μεταρρυθμίσεων» (Σαμαράς) και ότι η Αθήνα «πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις και τις συμφωνίες» (Λέτα), προσθέτοντας ότι «οι θυσίες δεν αποτελούν αυτοσκοπό, αλλά εργαλείο για να φτάσουμε στη γη της Επαγγελίας, που είναι η ανάπτυξη».
Η συχνή καταφυγή στη θρησκευτική μυθολογία («με τη βοήθεια της Παναγιάς» – Σαμαράς / αναφορές στη βιβλική Εδέμ – Λέτα) δεν είναι παρά η συμβολική επιβεβαίωση ότι η τύχη των χωρών και των λαών του Νότου έχει αφεθεί από τους ηγέτες τους πλέον στα χέρια ανώτερων δυνάμεων, πλην όμως απολύτως υλικών και διόλου μεταφυσικών. Συγκεκριμένα, το τιμόνι κρατάνε στιβαρά οι εκπρόσωποι της οικονομικής ελίτ της Ευρώπης, οι οποίοι και καθορίζουν τις όποιες «προτεραιότητες» στις εναλλασσόμενες προεδρίες, υπενθυμίζοντας, ενίοτε και με χονδροειδή τρόπο, ποιος είναι το αφεντικό και ποιος χαράσσει στρατηγικές για το κοινό ευρωπαϊκό μέλλον.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι (διαφόρων αποχρώσεων και συνδυασμών) ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων υιοθέτησαν εκούσες-άκουσες τη «θατσερική (και μερκελική) ακραία φιλελεύθερη-τεχνοκρατική λογική ΤΙΝΑ (There Is No Alternative – Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πλην της διαρκούς λιτότητας)», όπως αναφέρει στο χθεσινό άρθρο του στην «Εφ.Συν.» ο Γερμανός κοινωνιολόγος Κλάους Οφε, υπό τον τίτλο «Η Ευρώπη στην παγίδα της κρίσης χρέους», τονίζοντας ότι «το μόνο διορθωτικό μέτρο ενάντια σ’ αυτήν τη λογική είναι οι νομιμοποιητικές δημοκρατικές διαδικασίες».
Και πραγματικά χρειάζεται μεγάλη δόση μεταφυσικής για να πειστούμε ότι εκείνοι που προκάλεσαν με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους τη σημερινή κρίση, και στη συνέχεια τη χρησιμοποίησαν σαν εργαλείο αναδιανομής πλούτου και ισχύος, θα εργαστούν για την έξοδο απ’ αυτήν, και μάλιστα προς όφελος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς, Βενιζέλος, Καρατζαφέρης, Κουβέλης έχουν εξασφαλίσει τη δική τους θέση στο Πάνθεον του ελληνικού πολιτικού προσωπικού που συναίνεσε και εφάρμοσε ένα μοντέλο κοινωνικής και οικονομικής αντιμεταρρύθμισης και συνέβαλε δραστικά στην παλινόρθωση ενός ancien regime, που αποτελεί έναν ιστορικό αναχρονισμό και παραπέμπει ευθέως σε ένα νέο είδος πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου πλανητικών διαστάσεων.
