Του Νικόλαου Α. Μπινιάρη*
Πράγματι έμεινα εμβρόντητος. Οχι από την παρανοϊκή φορολογία, όχι από τη μετάταξη της δημοτικής αστυνομίας, όχι από το κλείσιμο ΝΠΙΔ και ΝΠΔΔ. Εμεινα εμβρόντητος από τον διορισμό του Χρήστου Παπουτσή ως εκπροσώπου της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα.
Ο Χρήστος Παπουτσής σε καμία άλλη δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα δεν θα ήταν πολιτικά ενεργός. Θα είχε παραιτηθεί μετά το ναυάγιο του οχηματαγωγού «Σαμίνα» και θα ασχολούνταν με τις προσωπικές του υποθέσεις. Αντίθετα, σε αυτή τη χώρα έχει εκλεγεί βουλευτής, έχει διοριστεί σε άλλα υπουργεία και σήμερα διαβάζω πως ηγείται μιας φράξιας στο ΠΑΣΟΚ η οποία απειλεί τoν Ε. Βενιζέλο. Το βιογραφικό του εμπεριέχει, για να μην τον αδικώ, τη θητεία του ως επίτροπου στην Ε.Ε. αλλά και την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ σε άλλες πιο αγαστές εποχές.
Με ένα τόσο πλούσιο βιογραφικό είναι φυσικό -στην Ελλάδα- να έχει πολιτικούς φίλους, οι οποίοι προσβλέπουν σε αυτόν για τη σωτηρία της πατρίδος και του κόμματος, με αυτή ή και την αντίστροφη προτεραιότητα. Υποψιάζομαι πως η εξήγηση έχει να κάνει μάλλον με τη σωτηρία του προσωπικού δέματος εκάστου της κάστας αυτής παρά με τη σωτηρία θεσμών ή πατρίδος. Πάντως επειδή δεν έχω κανένα φίλο που να επηρεάζεται από τον περιώνυμο αυτόν πολιτικό άνδρα, μένω εμβρόντητος με την έννοια της πολιτικής φιλίας. Θα το διερευνήσω αρχίζοντας από τον Αριστοτέλη, μια και αυτός είχε ασχοληθεί με τη σημασία της φιλίας ως προς το ευ ζην του έκαστου εξ ημών.
Αντιλαμβάνομαι πως ζω σε μια χώρα με ιδιοτυπίες κάθε είδους. Αν και μέλος της Ε.Ε. η Ελλάδα πόρρω απέχει σε ζητήματα πολιτικής ευθιξίας και αντίληψης ευθύνης της δημόσιας θέσης που κατέχει ένα πολιτικό πρόσωπο. Τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά που ομολογώ πως συνιστούν τον κανόνα παρά την εξαίρεση στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας.
Σήμερα, μετά την πτώχευσή μας, την καταστροφή της οικονομικής ζωής και την εξοντωτική ανεργία, η κυβέρνηση, και μάλιστα η παρούσα, θα όφειλε να είναι πιο ευαίσθητη σε ζητήματα πολιτικής παρουσίας προσώπων και των σχέσεών τους με το παρελθόν.
Ο νυν πρωθυπουργός είναι κατανοητό πως ψυχολογικά βρίσκεται, θα το πω κομψά, πιεσμένος. Εχει να αντιμετωπίσει τη διοίκηση μιας χώρας η οποία διοικήθηκε δίχως κανένα σχέδιο και με απουσία οργάνωσης. Εχει να αντιμετωπίσει μια αντιπολίτευση η οποία, αν εξαιρέσουμε τις ακρότητες της Χ.Α. και τις ουτοπίες του ΚΚΕ, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, δηλαδή στο ότι η χώρα πρέπει να παράξει για να επιζήσει. Εχει επίσης να διαπραγματευτεί με εντεταλμένους εκπρόσωπους κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών, οι οποίοι δεν είναι καν οι καλύτεροι τεχνοκράτες, ούτε καν καλοί. Είναι απλά μαθητές ελληνικού λυκείου, οι οποίοι έμαθαν να παπαγαλίζουν φόρμουλες και νούμερα ταμπού.
Ολα αυτά όμως έχουν όρια. Εχουν όρια όταν κάποιος ο οποίος δεν έχει καμία θέση στην πολιτική ζωή της χώρας, παίρνει μια ανώτερη θέση. Είναι παλαιότατη αυτή η μέθοδος να απαλλάσσεσαι από έναν ενοχλητικό αντίπαλο προάγοντάς τον. Η θέση του Παπουτσή είναι διακοσμητική, αλλά παχυλά αμειβόμενη και η τιμητική θέση υποδηλώνει μια επιτυχημένη καριέρα. Τίποτα τέτοιο δεν περιγράφει τα έργα και τις ημέρες του ανδρός. Εκπροσωπεί ακριβώς αυτό το οποίο θα θέλαμε να ξεχάσουμε, να αλλάξουμε, αυτό που βαραίνει στη συνείδησή μας, η ανοχή μας απέναντι στην ανικανότητα, στην κομματική υποδούλωση προς χάριν μιας ιδεολογικής, ούτως ειπείν, θέσης.
Ο πρωθυπουργός σε αυτήν την περίπτωση δεν έχει τη δικαιολογία της πίεσης για τη σωτηρία της χώρας. Δεν έχει τη δικαιολογία πως ικανοποιεί ξένους δανειστές. Εχει πιθανώς τη δικαιολογία πως αν δεν το έκανε θα έπεφτε η κυβέρνηση.
Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε, παρ’ όλο που ανήκω στους σώφρονες και γνωρίζω πολύ καλά τις επιπτώσεις μιας τέτοιας έκβασης, ομολογώ πως το θυμοειδές μου, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, έχει ακυρώσει το λογιστικό μέρος της ψυχής μου. Αν η κυβέρνηση στηρίζεται στο λαμπρό αυτό τέκνο της πατρίδος, τότε ας πέσει. Δεν είναι δυνατόν να στηρίζει την κυβέρνηση ένα πρόσωπο το οποίο είναι, μαζί με τον Ακη, η πεμπτουσία της αιτίας της καταστροφής μας. Ας πέσει λοιπόν η κυβέρνηση και ας πάμε σε εκλογές.
Αν πάλι δεν συντρέχει τέτοιος λόγος, τότε ο πρωθυπουργός οφείλει μια εξήγηση στους ψηφοφόρους του γιατί με αυτόν τον διορισμό έχει ξεπεράσει τα όρια της ανοχής τους. Το ερώτημα δεν είναι ηθικολογικό αλλά απόλυτα ηθικό, και με αυτήν την έννοια πολιτικό. Αν ο πρωθυπουργός πιστεύει πως «τακτοποιώντας» μια εσωτερική διένεξη του ΠΑΣΟΚ θα έχει την ησυχία του από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, μάλλον θα έχει μια τεράστια ανησυχία στις επόμενε εκλογές. Αρκετοί ψηφοφόροι του, έστω και με το φάσμα της ακυβερνησίας, δηλαδή το χάος, θα προτιμήσουν να δουν τον υπουργό του περιτυλίγματος της πολιτικής και τους όμοιούς του στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Σε αυτήν την αποθήκη που προφανώς είναι τόσο μικρή ώστε δεν χωράει κανέναν Ελληνα πολιτικό. Είναι όλοι μάχιμοι και έτοιμοι να σώσουν την Ελλάδα για μια ακόμη φορά. Το ζητούμενο βέβαια για αυτούς είναι να σώσουν τα κεκτημένα τους.
………………………………………………………………………………………………………………………….
*Συγγραφέας
