Του Τάσου Παππά
Πλησιάζουν τα 39α γενέθλια του ΠΑΣΟΚ. Η ηγεσία του ετοιμάζει φιέστα και προσπαθεί να προσελκύσει τα ιστορικά στελέχη του κινήματος για να παραστούν στις εκδηλώσεις και να εκφωνήσουν λογύδρια προκειμένου να περάσει την εντύπωση ότι επιστρέφουν στις τάξεις του κόμματος όλες οι σχολάζουσες δυνάμεις, ότι οι κακές μέρες έφυγαν και ότι δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μια νέα εκκίνηση που θα φέρει ξανά το ΠΑΣΟΚ σε δεσπόζουσα θέση. Κάποια ανταποκρίθηκαν (Σημίτης, Παπανδρέου), κάποια έδειξαν την πόρτα στους απεσταλμένους της Χ. Τρικούπη (Παπαδόπουλος, Διαμαντοπούλου).
Υπόσχεται μια ουσιαστική συζήτηση για τα πεπραγμένα του κόμματος και κυρίως για τις μεγάλες (και καταστροφικές για τη χώρα, λέμε εμείς) επιλογές των τελευταίων ετών. Αυτή η συζήτηση έπρεπε να είχε γίνει στο τελευταίο συνέδριο, αλλά τότε η ηγεσία και οι σύνεδροι ασχολήθηκαν με άλλα, πιο πεζά πράγματα, όπως για παράδειγμα με τα θέματα της αναβάθμισης της συμμετοχής του κόμματος στην κυβέρνηση και τον αριθμό των υπουργείων.
Υποτίθεται ότι ο πρόεδρός του θα καταθέσει στη σύναξη αυτή το εθνικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση της χώρας μετά το Μνημόνιο, το οποίο περιμένουμε εδώ και δύο χρόνια, και την πρότασή του για την ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς, επαναφέροντας την ιδέα για ενιαίο ψηφοδέλτιο της σύνολης σοσιαλδημοκρατίας (συμπεριλαμβανομένης και της ΔΗΜΑΡ) στις επικείμενες ευρωεκλογές. Πολύ φοβάμαι ότι και στα δύο μέτωπα θα συναντήσει δυσκολίες.
Βεβαίως διαθέτει το χάρισμα που του επιτρέπει να «στρογγυλεύει» τις καταστάσεις, να εξωραΐζει την πραγματικότητα, να ντύνει με το μυώδες ύφος του τις ξεφτισμένες ιδέες με νέες λέξεις, να τονώνει με μεγαλοστομίες το ηθικό των οπαδών του και να εκτοξεύει πυώδεις ρεκλάμες κατά των αντιπάλων του. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι δύστροπη και δεν χειραγωγείται με τα παλιά υλικά.
–Πώς να πείσεις έναν καθημαγμένο λαό ότι ξέρεις τον τρόπο να τον βγάλεις από την κρίση (εσύ που τον έβαλες σ’ αυτή την περιπέτεια), ενώ η διαδρομή σου τα τελευταία χρόνια είναι γεμάτη σάπιους συμβιβασμούς, αξιοθρήνητες εκπτώσεις στο επίπεδο των αρχών και αποκρουστικές μεταλλάξεις στην περιοχή της ιδεολογίας;
–Πώς να πείσεις τους πολίτες ότι παραμένεις στο προοδευτικό στρατόπεδο, ενώ ερωτοτροπείς ανενδοίαστα με την πιο σκληρή Δεξιά που γνώρισε ο τόπος από την εποχή του Αβέρωφ και ταυτοχρόνως πρωταγωνιστείς με «ιερό πάθος» στον αγώνα κατά της Αριστεράς, βάζοντάς την, με όχημα την ανάγωγη και ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων, δίπλα στους νεοναζί στην κλίμακα της επικινδυνότητας για την κοινοβουλευτική δημοκρατία;
–Οσο για την πρότασή του προς τη ΔΗΜΑΡ για κοινή κάθοδο στις ευρωεκλογές, η ηγεσία της έχει ήδη απαντήσει όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στην ταινία («Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι») στις επίμονες πιέσεις φίλου του για ένα ρουσφέτι: «Ευχαρίστως ναι, αλλά όχι». Αλλωστε ο Φ. Κουβέλης έχει να το λέει για τη σχέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ με τη συνέπεια. Αλλα είχαν συμφωνήσει για την ΕΡΤ και το αντιρατσιστικό, άλλα έκανε ο Ευ. Βενιζέλος. Προφανώς δεν ήθελε να διαταράξει το ειδύλλιό του με τον Α. Σαμαρά. Αυτός βεβαίως υποστήριξε ότι «αμάρτησε για να σώσει την πατρίδα», ωστόσο είναι σύνηθες στην πολιτική να πλασάρεται ο οπορτουνισμός για υπεύθυνη στάση.
