Του Κώστα Θεολόγου*
Ενας Ελβετός τουρίστας τραυματίστηκε τις προάλλες στο Ρέθυμνο από άσκοπο πυροβολισμό. Ο τουρίστας καθόταν ως πελάτης το απόγευμα της Κυριακής σε τραπέζι σε χώρο ξενοδοχείου περιφερειακά του Ρεθύμνου. Αναπάντεχα μία σφαίρα πυροβόλου όπλου καρφώθηκε στο πόδι του. Επικράτησε αναταραχή, ειδοποιήθηκαν οι αρμόδιοι του ξενοδοχείου και ο τραυματίας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί αφαίρεσαν τη σφαίρα από το πόδι του άτυχου άνδρα.
Θυμάμαι προ εικοσαετίας, στην ίδια περιοχή, την περίπτωση ενός νεαρού Γερμανού που κατέφτασε νιόπαντρος για τον μήνα του μέλιτος στη λεβεντογέννα νήσο και μια σφαίρα σφηνώθηκε στο κρανίο του από ελεύθερη πτώση. Σωριάστηκε νεκρός δίπλα στη σύντροφό του. Φαίνεται πως κάποιες εορταστικές μπαλοθιές έπεφταν στα πέριξ και ορισμένα αδέσποτα βλήματα απέκτησαν φονική τροχιά. Το επεισόδιο πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων, διότι πώς να θίξεις τον δραχμοφόρο τουρισμό με τέτοιες θλιβερές και «εκφοβιστικές» αναφορές, και νομίζω ότι δεν υπήρξε κάποια δίωξη εκ μέρους της αστυνομίας. Σε αυτή τη φρέσκια υπόθεση με τον απλό τραυματισμό στο πόδι, η τοπική αστυνομία ερευνά την υπόθεση της προέλευσης της «αδέσποτης» σφαίρας ύστερα από καταγγελία του τραυματία, όπως έγραψαν οι εφημερίδες, και όχι αυτεπαγγέλτως.
Υπάρχει ένας νόμος του 19931, που προβλέπει τη ρύθμιση θεμάτων που αφορούν όπλα, πυρομαχικά, εκρηκτικές ύλες, εκρηκτικούς μηχανισμούς και άλλες διατάξεις. Στο μεταξύ, όμως, έχει θεσπιστεί πιο πρόσφατος νόμος για την τρομοκρατία2, και έχει προστεθεί ένα νέο άρθρο στον Ποινικό Κώδικα με τίτλο «Τρομοκρατικές πράξεις»3. Αυτό το άρθρο παρέχει τον νομικό ορισμό στην τρομοκρατική πράξη (απαριθμούνται οι πράξεις που θεωρούνται τρομοκρατικές), θεσμοθετεί την ποινική αντιμετώπιση του ατομικού τρομοκράτη, επιμηκύνει στα 30 έτη -από τα 20- την παραγραφή για τα σχετικά αδικήματα, προβλέπει βαρύτατες ποινές για όσα από αυτά εκλαμβάνονται ως προπαρασκευαστικές ενέργειες για την τέλεση τρομοκρατικής πράξης και καθιερώνει την άσκηση ποινικής δίωξης κατά όποιου «απειλεί σοβαρά την τέλεση» ενός από τα ανωτέρω αδικήματα που χαρακτηρίστηκαν τρομοκρατικές πράξεις. Στο ίδιο άρθρο (187Α), λοιπόν, προβλέπεται ως τρομοκρατική πράξη η πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης.
Μπορεί στην Κρήτη να μην πονούν τα παλικάρια, αλλά οι σφαίρες πληγώνουν άλλους Κεντροευρωπαίους «πελάτες μας», που διαθέτουν ολιγότερη τεστοστερόνη από τους γηγενείς. Ωστόσο, είναι άδικο να επικεντρώνουμε την κριτική μας στην παχύρρευστη ορμόνη του αδάμαστου Νοτιοβαλκάνιου και στην αναπηρία της εκτελεστικής εξουσίας. Εξίσου ανίκανη αποδεικνύεται η νομοθετική εξουσία παρά τη θέσπιση σχετικών νόμων: δεν τηρούνται, άρα δεν εφαρμόζονται. Αυτό επιβαρύνει και την πάσχουσα δικαστική εξουσία, που υποκύπτει σε διακρίσεις καταργώντας εν τοις πράγμασιν την ισονομία των υποτιθέμενων πολιτών.
Στην Ελλάδα επικρατεί ασυδοσία εν γένει, αλλά και κατά περιοχές, ακόμη και φιλήσυχες σε σχέση με την αδάμαστη λεβεντογέννα, όπως η Λέσβος, λόγου χάρη. Με την ασέβεια των θεσμών και των νόμων και του γενικότερου καταστατικού πλαισίου, όπως το Σύνταγμα της χώρας μας είναι ανέφικτη μια φόρμουλα στην οποία θα συμμορφωθούν οι ατίθασοι. Οι 29 Γερμανοί «κατασκευαστές» νομοθεσίας στην Γκρίχενλαντ οφείλουν να λάβουν υπόψη τους ότι, επειδή οι ελληνικές δυνάμεις καταστολής πόρρω απέχουν –ακόμη- από μια Βέρμαχτ, σε πολλές περιοχές η εκτελεστική εξουσία χωλαίνει σοβαρά, και δεν θα ορθοποδήσει.
Ισως η κρίση, όμως, αναδεικνύει τα ελλείμματα του ελληνικού κράτους, τη θεσμική αβελτηρία, την κυριαρχία των συμφερόντων και τη δυσώδη ιδιοτέλεια. Ο μόνος τρόπος για να προτείνω εγκράτεια στις μπαλοθιές, στην αυτοδικία και στον ιθαγενή τσαμπουκά του κάθε αγέρωχου λεβεντομαλάκα είναι να υποδείξω το γενικότερο συμφέρον. Στο γενικότερο συμφέρον οφείλουν να περιλάβουν τα πιο αδύναμα μέλη της οικογένειας και της πατρίδας τους, όσους μέλλουν να γεννηθούν σε συνθήκες σκληρότερης θεσμικής εφαρμογής και υποχρεωτικής ισονομίας. Αν οι «ανυπότακτοι» αποβάλουν εθελουσίως την επαρμένη δύναμη που έχουν να παραμένουν αποτελεσματικά ασυμμόρφωτοι προς τας υποδείξεις, θα αποδειχθούν πραγματικά ελεύθεροι, διότι ελεύθερος πολίτης θεωρείται όποιος επιλέγει να αυτοδεσμευτεί στο γενικό καλό προς όφελος του δημοσίου (res publica), αλλιώς παραμένει ένας άξεστος κουμπουροφόρος περιθωριακός ραγιάς.
Ως ελεύθεροι και αυτοδεσμευμένοι πολίτες θα συμβάλουν καταλυτικά με την αληθινά ρωμαλέα στάση τους στον σταδιακό περιορισμό της πολιτικής (civic) ανισότητας, θα επιτρέψουν τη θεσμική εξέλιξη και εφαρμογή των νόμων και συνάμα θα αποδείξουν έμπρακτα τον σεβασμό τους στην ισονομία όλων των συμπολιτών. Και τούτο μπορούν να το κάνουν μόνον αν επιτρέψουν να εμβολιαστεί με ολίγη γνώση η στενότατη χαραμάδα ανάμεσα στις μπαλοθιές και στην τεστοστερόνη τους.
……………………………………….
1. Ν. 2168/93.
……………………………………….
2. Ν. 3251/2004 «Ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, τροποποίηση του Ν. 2928/2001 για τις εγκληματικές οργανώσεις και άλλες διατάξεις».
……………………………………….
3. Το άρθρο 187Α του Π.Κ.
* Διδάσκει Ιστορία και Φιλοσοφία του Πολιτισμού στο ΕΜΠ
