Του Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή
Δεν συνόδευσα τον πρωθυπουργό στις ΗΠΑ. Παρακολούθησα τη διαδρομή του από πόλεως εις πόλιν και από συναντήσεως εις συνάντησιν, όπως αυτή περιγράφηκε σε ανταποκρίσεις, συνεντεύξεις, άρθρα και σχόλια. Ιεροφάντες και πυθίες, γλωσσαμύντορες και βακχευόμενοι, έφεραν στο φως οιωνούς, ιερεμιάδες, πολεμικά ανακοινωθέντα και επελάσεις Αποκάλυψης. Κατάλαβα πάντως πως ο πρωθυπουργός εξασφάλισε την υποστήριξη των ΗΠΑ, εξήγησε τα πλεονεκτήματα επενδύσεων στη χώρα του, συνεννοήθηκε για την ΑΟΖ, επιχειρηματολόγησε περί των ορίων της αντοχής του χειμαζόμενου τόπου του, ασχολήθηκε με το Κυπριακό, ευχαρίστησε ώτα ακουόντων. Με λίγα λόγια, σημείωσε επιτυχίες. Οι κυβερνητικές πηγές, εκείνες που υποτίθεται ότι επισημοποιούν τα επιδιωκόμενα, τα αναμενόμενα και τα εφικτά, εκείνα τουλάχιστον που λέγονται και δεν γίνονται, εκείνα επιτέλους που δεν λέγονται αλλά εκτιμάται ότι γίνονται, μου άφησαν την εντύπωση πως ο τραχανάς απλώθηκε, ξινός μάλλον, γλυκός εξίσου.
Πρόσεξα τις φωτογραφίες που κόσμησαν πρώτες και εσωτερικές σελίδες του ελληνικού και ξένου Τύπου, επειδή ισχύει η κατά παράδοση βεβαιότητα πως μία εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, αλλά και η αμερικανική άποψη πως η γλώσσα του σώματος δηλώνει περισσότερα από όσα προσδιορίζουν τα λόγια. Δεν βρήκα φωτογραφίες όπου ο πρωθυπουργός να συνοδεύεται από το επιτελείο του. Ούτε φωτογραφίες όπου ο πρωθυπουργός να κάθεται στη μια πλευρά τραπεζιού με δικούς του ανθρώπους και να έχει στην άλλη πλευρά του τραπεζιού τον συνομιλητή του με τα δικά του στελέχη. Δέχομαι ότι πρόκειται για παράλειψη, για επιπόλαιη εκ μέρους μου αναζήτηση τέτοιων τεκμηρίων. Δεν αγνοώ ωστόσο τον κανόνα πως όταν δεν υπάρχει περιεχόμενο, δεν υπάρχει λόγος φωτογράφησης, επειδή η φωτογράφηση γίνεται προς αξιοποίηση από τα συνομιλούντα μέρη και όχι για το λεύκωμα.
Οι φωτογραφίες που συγκέντρωσα απαθανατίζουν τον πρωθυπουργό κατά την είσοδό του στον Λευκό Οίκο, στο Οβάλ Οφις με τον κύριο Ομπάμα, στο δημαρχείο της Ν. Υόρκης με τον δήμαρχο της πόλης, σε χώρους των επισκέψεών του με καλοντυμένες προσωπικότητες. Σε εκείνες όπου στέκει ομιλών, γέρνει λίγο στο πλάι, μορφάζει αδιόρατα σαν να χαμογελάει προς τονισμό της απαγγελίας του. Γέρνει προς τον δήμαρχο της Ν. Υόρκης έχοντας το δεξί χέρι του σφιγμένο σε γροθιά, ενώ ο συνομιλητής του έχει το κεφάλι ψηλά, τα χέρια ανοιχτά, δείχνει να ορίζει τη μεγάλη έκταση των λόγων του.
Κατά την είσοδό του στον Λευκό Οίκο, ο πρωθυπουργός διστάζει μια στιγμή πού θα κατευθυνθεί, ώσπου μια κυρία της υποδοχής τού κάνει νεύμα να προχωρήσει. Προχωρεί τότε κάπως στητός, σαν να αρχίζει η παρέλαση.
Η συνομιλία με τον κύριο Ομπάμα ήταν «φιλική» οπωσδήποτε. Ο «αέρας» ήταν υπέρ του κυρίου Ομπάμα. Ο αριστερόχειρας πρόεδρος των ΗΠΑ σήκωνε το αριστερό του χέρι και έδενε τα μακριά του δάχτυλα, όπως δάσκαλος που εξετάζει μαθητή, στρεφόταν με άνεση προς το μέρος του πρωθυπουργού, αντανακλούσε τη δύναμη ενός ανθρώπου που ήξερε τι θα έλεγε και προσδοκούσε ότι θα άκουγε αυτά για τα οποία δαπανούσε τον χρόνο του. Εχοντας το ένα πόδι πάνω στο άλλο, προέκτεινε τον «χώρο» πολύ πέρα από το κάθισμά του. Ο πρωθυπουργός, με το δεξί του χέρι σφιγμένο σε γροθιά (πάλι), γυρτός κάπως στην πολυθρόνα του, είχε μαζεμένο το ένα πόδι πάνω στο άλλο σαν να υπερασπιζόταν έναν ελάχιστο «χώρο» παρουσίας. Η απόσταση της πολυθρόνας του κυρίου Ομπάμα από την απόσταση της πολυθρόνας του πρωθυπουργού έδειχνε μεγάλη. Και όταν ο πρωθυπουργός άνοιξε τα χέρια του, ήταν σαν να υπολόγιζε σπιθαμιαίες διαστάσεις. Ο κύριος Ομπάμα, με το δεξί χέρι στο πηγούνι του, δεν πρόσεχε τα χέρια, αλλά το σφιγμένο πρόσωπο του πρωθυπουργού.
Μακριά από εμένα η σκέψη να μειώσω τον πρωθυπουργό: επισκέφθηκε την πρώτη δύναμη του πλανήτη, ο τραχανάς του υποστηρίχθηκε από την «soft power» των ΗΠΑ, δοκιμάζεται όμως στη «hard power» της Γερμανίας. Ενώ, το σύνηθες στο παρελθόν ήταν να μυρίζει βούτυρο ο τραχανάς σε τέτοιες επισκέψεις, τώρα η μυρουδιά ήταν από λάδι Καλαμάτας. Πρόκειται πιθανώς περί επιτυχίας.
