24/03/14 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Αποφασιστικότητα και πίστη

Η πρώτη γυναίκα που πέρασε τους φράκτες της Μελίγια είναι μόλις 16 χρόνων.
      Pin It

Η πρώτη γυναίκα που πέρασε τους φράκτες της Μελίγια είναι μόλις 16 χρόνων

 

Της Χριστίνας Πάντζου

 

Δεν είχε τίποτα να χάσει ούτε τίποτα να φοβηθεί. Απτόητη, η 16χρονη Μιρέιγ (φωτογραφία) επιχείρησε ξανά και ξανά να περάσει το σύμπλεγμα των τριών φρακτών, ύψους έξι μέτρων, που χωρίζει το Μαρόκο από την ισπανική πόλη της Μελίγια. Την τρίτη φορά στην προσπάθειά της έσπασε την κνήμη της. Την τέταρτη, στα τέλη Φεβρουαρίου, πέταξε τις πατερίτσες, πήδηξε μαζί με άλλους 200 απελπισμένους Αφρικανούς και κατάφερε να γίνει η πρώτη γυναίκα που πέρασε τους φράκτες. Πάτησε τη γη των ονείρων της με συγκρατημένο χαμόγελο ενώ δεχόταν τις πρώτες βοήθειες για τα βαθιά κοψίματα που έφερε στα πόδια της από το συρματόπλεγμα με τις κοφτερές λεπίδες που περιβάλει το «τείχος»: εκεί όπου σε κάθε απόπειρα μένουν καρφωμένα -αδιάψευστη μαρτυρία της απόγνωσης- παπούτσια, σακίδια, κομμάτια ρούχων και ανθρώπινες σάρκες.

 

Εφυγε μαζί με τον μικρό της αδελφό από τη χώρα της πριν από ένα χρόνο. Της πήρε χιλιάδες χιλιόμετρα δρόμου, εννέα μήνες αναμονή στον λόφο Γκουρουγκού, που περιβάλλει τη Μελίγια, και πολλά βάσανα χαραγμένα στο σώμα και την ψυχή της για να φτάσει στον «παράδεισό» της. Κανείς δεν ξέρει τι πέρασε στη διαδρομή ή όσο έμεινε στον λόφο. Ο ιησουίτης ιερέας Εστέμπαν Βελάσκεθ, που συντρέχει τους επίδοξους μετανάστες οι οποίοι βρίσκουν καταφύγιο στο Γκουρουγκού, μιλά για ένα «ξεχωριστό παιδί. Ντροπαλή και εσωστρεφής. Δύσκολα κερδίζεις την εμπιστοσύνη της… με τόσα που έχει ζήσει. Δείχνει σκληρή για να κρύψει πόσο ευάλωτη είναι». Προσπάθησε να την πείσει να φύγει από τον «λόφο των ανδρών» και της υποσχέθηκε να βρει νόμιμο τρόπο να τη στείλει στην Ισπανία για ανθρωπιστικούς λόγους. Αλλά εκείνη δεν μπορούσε να περιμένει. «Πήδηξα και τα κατάφερα με τη βοήθεια του Θεού», ήταν το μόνο που είπε φτάνοντας στην άλλη πλευρά των μαροκινών συνόρων.

 

Η Μιρέιγ λέει πως είναι 16 χρόνων, αλλά οι ισπανικές Αρχές εκτιμούν πως δεν είναι ανήλικη, κάτι που θα δυσχεράνει την υπαγωγή της σε καθεστώς διεθνούς προστασίας. Τώρα, στο κέντρο κράτησης μεταναστών της Μελίγια περιμένει. Ελπίζοντας να της χορηγήσει νομιμοποιητικά έγγραφα η Ισπανία «για να γίνω σπουδαίος άνθρωπος και να βοηθήσω άλλους Αφρικανούς». Και παίζοντας το αγαπημένο της άθλημα, ποδόσφαιρο, με τους άντρες που μοιράστηκε εννέα μήνες στο βουνό. Προσδοκώντας να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. «Να παίξω με τον Μέσι, τον Τσάβι, τον Ινιέστα. Ξέρω ότι έχω τις ικανότητες να παίξω εδώ», λέει ονειροπολώντας με την ίδια αποφασιστικότητα και πίστη με τα οποία κατάφερε να περάσει τον φράκτη.

 

………………………………………………………………………………………

 

Για μια θέση εργασίας…

Το ορατό πρόσωπο των μεθόδων που χρησιμοποιούν εταιρείες για να προσλάβουν ανέργους

 

Η Κλέο Αλμάνσα κηρύχθηκε το πρόσωπο του ισπανικού facebook της περασμένης εβδομάδας, όταν τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν με μηνύματα συμπαράστασης, έπειτα από συνέντευξή της στην «El Mundo», όπου αποκάλυψε πως η αγωνία της να εξασφαλίσει μια θέση εργασίας τής στοίχισε την υγεία και την αξιοπρέπειά της.

 

Ανεργη, πριν από ενάμιση χρόνο αποφάσισε να συμμετάσχει σε διαγωνισμό για πρόσληψη πωλητών σε επιχείρηση εμπορίας ηλεκτρικών ειδών. Μαζί με άλλους 40 νέους ανέργους, υποβλήθηκε σε δοκιμασίες υπό τον ήχο δυνατής μουσικής και ταχύτατα εναλλασσόμενου φωτισμού «ώστε να ανέβει η αδρεναλίνη για να πουλήσουν καλύτερα», όπως τους εξήγησαν. Στην πραγματικότητα υποδαύλιζαν τον ανταγωνισμό μεταξύ τους με στόχο ο ισχυρότερος να εξουδετερώσει τον πιο αδύναμο. Ανάμεσα στα άλλα, τους έβαλαν να παίξουν τις μουσικές καρέκλες διαγκωνιζόμενοι μέχρι αίματος για μια θέση, αφού όποιος έμενε όρθιος αποχωρούσε, ή να ανεβαίνουν ανά ομάδες σε μια καρέκλα και να ρίχνουν όσους μπορούσαν αποκλείοντάς τους.

 

Στο τέλος τούς πέταξαν ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ λέγοντας πως «θα είναι προκαταβολή του μισθού του για όποιον καταφέρει να το πάρει πρώτος». Η Κλέο βρέθηκε να την πατούν -κυριολεκτικά- δεκάδες πόδια ανθρώπων τυφλωμένων να αρπάξουν το χαρτονόμισμα και την πολυπόθητη θέση εργασίας. Στο νοσοκομείο διαπίστωσαν ότι, εκτός από μώλωπες που έφερε σε χέρια, πόδια, και πρόσωπο, είχε κι ένα σοβαρό τραύμα στη σπονδυλική στήλη, που την άφησε δύο μήνες στο κρεβάτι κι ένα χρόνο χωρίς να μπορεί να δουλέψει. Τώρα, περιμένει να εκδικαστεί η μήνυσή της κατά της εταιρείας νιώθοντας «ταπεινωμένη, κακοποιημένη και αποκαρδιωμένη». Οχι μόνο για τον τραυματισμό της, αλλά κυρίως «γιατί με ώθησαν να κάνω απαράδεκτα πράγματα που ποτέ δεν θα είχα κάνει αν δεν είχα τόση ανάγκη για δουλειά». Στα 25 της χρόνια, η Κλέο έγινε το πιο ορατό πρόσωπο των απάνθρωπων και βίαιων μεθόδων που χρησιμοποιούν εταιρείες για να προσλάβουν ανέργους, ωθώντας τους στην επιθετικότητα ώστε να επιλέξουν όσους μπορούν να πατήσουν επί πτωμάτων.

…………………………………………………………………………………………….

 

Μια παρωδία ευτυχισμένης οικογένειας

 

«Είσαι τόσο αξιολάτρευτη! Γιατί δεν είσαι παντρεμένη;». Απηυδισμένη με τον βομβαρδισμό νουθεσιών για την οικογένεια που οφείλει να κάνει στην ηλικία της αλλά και με το «γεροντοκόρη» που όλο και συχνότερα ακούει, η Αμερικανίδα καλλιτέχνιδα Σούζαν Χάιντς αποφάσισε να αποκτήσει «ανώδυνα» τη δική της τέλεια οικογένεια: αγόρασε δύο πλαστικές κούκλες βιτρίνας, επιλεγμένες κατά το απόλυτο γούστο της, για να είναι ο σύζυγος και η κόρη της. Μαζί τους φωτογραφίζεται σε οικογενειακά στιγμιότυπα, από αυτά που θυμίζουν τις αψεγάδιαστες ευτυχισμένες οικογένειες παλιών δεκαετιών. Ετσι ξεκίνησε εδώ και μια δεκαετία το σχέδιο «Life once removed». Με ένα τεράστιο χαμόγελο που θυμίζει καρικατούρα απαθανατίζεται δίπλα στον… σύζυγο και την κόρη της στο σπίτι, στον κήπο, στον δρόμο, στις εκδρομές, στις διακοπές, σατιρίζοντας τη συνήθεια των Αμερικανών να στέλνουν κάθε χρόνο κάρτες με οικογενειακές φωτογραφίες σε φίλους και συγγενείς. Η Χάιντς στήνει μια παρωδία ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής σχολιάζοντας εικαστικά τις προσδοκίες που έχει η κοινωνία από τις γυναίκες και την εμμονή στην ιδέα ότι ο δρόμος της γυναικείας ευτυχίας περνά αναγκαστικά από την οικογένεια και τα παιδιά. «Μας αρέσει να υπακούμε στην προκατασκευασμένη εικόνα μιας όμορφης ζωής. Τόσο βαθιά είναι ριζωμένη αυτή η νοητή αναπαράσταση του τι είναι όμορφη ζωή, που αυτόματα θέλουμε να την αναπαράγουμε μπροστά σε έναν φωτογραφικό φακό. Αλλά, ζούμε τις ζωές μας έχοντας συνείδηση του πώς νιώθουμε καλά ή απλώς για να παριστάνουμε ότι είμαστε ευτυχείς;», αναρωτιέται η Χάιντς καλώντας μας συγχρόνως να αναλογιστούμε τι προσδοκούν οι άνθρωποι από έναν γάμο: «Οι ιδέες μας για τον γάμο σχετίζονται με το πώς υποτίθεται ότι θα είναι η ζωή μας: ρόδινη, ευτυχισμένη, αρμονική, τέλεια, όπως στις φωτογραφίες. Αλλά για ελάχιστους η ζωή καταλήγει να είναι όπως τη φαντάζονταν».

 

Scroll to top