Ποιος φανταζόταν ποτέ μια συναυλία-αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι τόσο πολιτικά φορτισμένη; Στις συναυλίες του Ηρωδείου με αφορμή τα 20 χρόνια από τον θάνατό του, τις εντυπώσεις έκλεψε το πρώτο μέρος με την παρουσίαση του ανέκδοτου soundtrack, που έγραψε το 1975 για την ταινία του μαρξιστή Τζουζέπε Φεράρα «Faccia di spia». Και πώς αλλιώς, αφού ήταν εμπνευσμένο από ένα φιλμ -μεταξύ φίξιον και ντοκιμαντέρ- με θέμα τη βία της εξουσίας και τους αγώνες για ελευθερία, δικαιοσύνη και πνευματική ανάταση.
Στο τοίχο του Ηρωδείου προβάλλονταν σκηνές από την ταινία – σύμβολα της αμερικανικής εξουσίας: το κτίριο της CIA, η Γουόλ Στριτ, βασανιστήρια πολιτικών κρατουμένων, δικτάτορες -μέχρι και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος-, άνθρωποι που κινούν τα νήματα της εξουσίας, όλοι με σβησμένα πρόσωπα. Αποκορύφωμα στο τρίλεπτο φινάλε, η εικόνα των Δίδυμων Πύργων σε animation να ματώνουν προφητεύοντας την 11η Σεπτεμβρίου. Η υπεύθυνη των βιντεοπροβολών, η μουσικός και εικαστικός Ελένη Κυρμιζάκη, συνεργαζόμενη πάντα με τον Γιώργο Χατζιδάκι, ενέταξε κι άλλα θέματα: εικόνες με κυρίαρχο το κόκκινο χρώμα και την κλασική φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα να μεταλλάσσεται σταδιακά σε t-shirt.
Στο δεύτερο μέρος οι Ελλη Πασπαλά και Vassilikos ερμήνευσαν γνωστά τραγούδια του συνθέτη από τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Ηταν μια συναυλία όσο πιο κοντά γινόταν στην αισθητική και τη φιλοσοφία του Χατζιδάκι -επτά δικοί του μουσικοί συμμετείχαν στην Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΝΕΡΙΤ. Στο τεχνικό κομμάτι οι φωτισμοί του Δημήτρη Παπαδόπουλου και οι τεράστιοι προτζέκτορες που επιστρατεύτηκαν κατάφεραν να αναδείξουν την εικόνα στον άβολο τοίχο του Ηρωδείου. Το «Faccia di spia» σύντομα θα κυκλοφορήσει από τη MINOS EMI.
Αξιοσημείωτο είναι ότι όλα τα κομμάτια παίχτηκαν με τις ενορχηστρώσεις του Χατζιδάκι, όπως τις παρέδωσε στις παρτιτούρες του. Οταν ο Λουκάς Καρυτινός άφησε το πόντιουμ και έπαιξε στο πιάνο τα «Παιδιά του Πειραιά» δεν ακούσαμε τη μελωδία από την ταινία «Ποτέ την Κυριακή» αλλά από την παρτιτούρα για τους «Δεκαπέντε Εσπερινούς». Η συναυλία άφησε την αίσθηση ενός άγνωστου Χατζιδάκι. Λυρικού, αλλά και απροσδόκητα επαναστατικού. Δεν είναι τυχαίο που στα ανκόρ ο κόσμος ζητούσε τον «Κεμάλ». Ποιος ξέρει τι αριστουργήματα υπάρχουν ακόμα στο ανέκδοτο έργο του.
Εφη Μαρίνου
