Για πολλούς όταν είσαι η Ελευθερία Αρβανιτάκη, με 35 χρόνια καριέρας στην πλάτη, συνεργασίες με σπουδαίους Ελληνες και ξένους καλλιτέχνες κι ένα κοινό να σε ακολουθεί πιστά και σταθερά, το άγχος είναι περιττό. Λάθος. Η ερμηνεύτρια αντιμετώπισε με σεβασμό και «ψυχή» το σπουδαίο έργο του Τσιτσάνη, έστησε προχθές στο Ηρώδειο μια καλαίσθητη παράσταση με ροή και πλούσιο ρεπερτόριο, πλην όμως, κάθε τόσο αισθανόσουν το άγχος να φωλιάζει στη φωνή της δημιουργώντας την αίσθηση ενός συγκρατημένου κεφιού.
Κρίνοντας, βέβαια, από τον εκδηλωτικό και πανηγυρικό τρόπο με τον οποίο συμμετείχε στη βραδιά το κοινό, το θερμό χειροκρότημα και τις «παραγγελιές» που κάθε τόσο έκανε, το τελικό αποτέλεσμα δικαίωσε τους πάντες. Αν ζούσε ο Βασίλης Τσιτσάνης θα ήταν πολύ περήφανος γι’ αυτή τη βραδιά. Θα έβλεπε την ανάσταση του αυθεντικού ελληνικού γλεντιού, έτσι όπως το γνώρισε κι έτσι όπως το θυμόμαστε, να παίρνει σάρκα και οστά στις αυλές του παλιού ελληνικού σινεμά.
Η εμφάνιση της Οπισθοδρομικής Κομπανίας ήταν συγκινητική. Εσμιξαν ξανά με την Αρβανιτάκη 30 χρόνια μετά, κάνοντας τους παλιούς να θυμηθούν και τους νέους να θέλουν να μάθουν. O Σταμάτης Κραουνάκης έκανε μια ανατρεπτική είσοδο στη σκηνή, μ’ ένα μπουκέτο λουλούδια στα χέρια, τα πέταξε στα πόδια της Αρβανιτάκη και τραγούδησε μαζί της από «Συννεφιασμένη Κυριακή» μέχρι «Τα καβουράκια». Ο συνήθης γκροτέσκ αυθορμητισμός του στην προκειμένη περίπτωση ήταν διακριτά περιορισμένος, τιμώντας τον κύριο πρωταγωνιστή, που ήταν ο Τσιτσάνης.
Ομως, τι κι αν το άνω διάζωμα, στο οποίο οι τιμές κινήθηκαν στα 20 ευρώ, ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Σε πολλές κερκίδες του κάτω διαζώματος οι θέσεις ήταν κενές, δημιουργώντας συχνά-πυκνά μια παγωμάρα σε μέρος του κοινού. Προφανώς το διόλου ευκαταφρόνητο αντίτιμο των θέσεων, ξεκινώντας από τα 90€, με τα 60€ και 45€ να έπονται, απέτρεψε πολλούς που θα ήθελαν να έρθουν στο Ηρώδειο. Ισως αυτό να στάθηκε και η αιτία για το πρόσκαιρο τρακ της ερμηνεύτριας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι παρευρισκόμενοι αντάλλαξαν θετική ενέργεια, συνομίλησαν μέσω των διαχρονικών τραγουδιών του Τσιτσάνη και έφυγαν σιγοτραγουδώντας «Μην απελπίζεσαι». Τι πιο σημαντικό;
Βλάσης Κωστούρος
