Τη γνωρίσαμε ως μαχητική πολεοδόμο, καθηγήτρια του Πολυτεχνείου και, κυρίως, επικεφαλής της παράταξης «Ανοιχτή Πόλη» κατά την προηγούμενη θητεία του δημοτικού συμβουλίου της Αθήνας. Φαίνεται όμως πως δεν της αρκούν και βάλθηκε να μας ξαφνιάσει σε έναν μη αναμενόμενο ρόλο. Ο λόγος για την Ελένη Πορτάλιου, που αποφάσισε να κολυμπήσει στα δύσκολα νερά της ποίησης, αποδεικνύοντας ότι παραμένει ανήσυχο πνεύμα και επιμένει να βαδίζει στην «άγρια πλευρά» του δρόμου, για να θυμηθούμε την παλιότερη επιτυχία του Λου Ριντ.

Στο βιβλίο «Ιχνη ζωής», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Μικρή Αρκτος», δεν ξεχνά πάντως ότι είναι πολεοδόμος και οργανώνει τα μικρά της ποιήματα σε ενότητες, που οριοθετούνται από έργα γνωστών ζωγράφων, ανάμεσά τους οι Μανώλης Χάρος, Γιάννης Ψυχοπαίδης και Κυριάκος Κατζουράκης, ενώ στη θέση της… συνήθους εισαγωγής επέλεξε μερικούς στίχους της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ για να περιγράψει με ανώδυνο τρόπο το «έρεβος» που αισθάνεται μέσα της.

Η ίδια εξομολογείται ότι έγραφε πάντα στίχους, αλλά τους κρατούσε για τον εαυτό της και τους φίλους της καρδιάς της. Είναι άλλωστε ολοφάνερο από τα πρώτα ποιήματα, με πιο χαρακτηριστικό αυτό που αναφέρεται στις «Συμμαθήτριες», όπου εύστοχα σημειώνει: «Τα ονόματά σας είναι πληγές της αθωότητας/που δεν έγινε σοφία/γιατί αρνήθηκε να πληρώσει το τίμημα». Συνεχίζει με την «Καθυστερημένη συνάντηση» περιγράφοντας με ευαισθησία την έκρηξη του έρωτα.

Προς το τέλος όμως το ύφος αλλάζει και μοιάζει να γίνεται όλο και πιο σημερινό. Στη «Χαμένη άνοιξη» γράφει και, μάλιστα, χωρίς να χρησιμοποιεί ερωτηματικό: «Ν’ αντισταθούμε/αλλά γιατί τόσοι κύκλοι/γύρω από το ίδιο σημείο». Ακολουθούν οι «Κούφιοι άνθρωποι», όπου δίνει ξεκάθαρο σινιάλο στους υποψιασμένους αναγνώστες, κυρίως αυτούς που προέρχονται από τον πολιτικό χώρο στον οποίο πάντα ανήκει.

Χαρά Τζαναβάρα