Τη Δευτέρα το βράδυ έπαιζε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο Gazarte και, πριν σας πω αυτά που περιμένετε να ακούσετε, θα αρχίσω από κάτι άλλο: η κλασική μουσική έχει ωραία κορίτσια τελικά. Δεν είναι μόνο η ροκ και η dance, οι δικοί μου ήχοι δηλαδή, στις συναυλίες και στα dance club που ξημεροβραδιάζομαι, έχει και η κλασική μουσική ωραίες ακροάτριες. Ηταν στο Gazarte για την ΚΟΑ και, πλέον, αρχίζω να βλέπω με διαφορετικό μάτι τον Σούμπερτ, τον Μπετόβεν, μη σας πω και τον Μότσαρτ ακόμα.

Λοιπόν, είναι ωραία αυτή η εξωστρέφεια της ΚΟΑ (όπως και της Λυρικής). Βγαίνει από τους συνηθισμένους χώρους της, τους πιο σοβαρούς, και έρχεται περισσότερο κοντά στον κόσμο που δεν διαθέτει ιδιαίτερη σχέση με το είδος. Κι αυτές οι «Classic Mondays» στο Gazarte είναι εξαιρετική ιδέα. Τη Δευτέρα έπαιζε το Κουιντέτο Ξύλινων Πνευστών της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (Βαγγέλης Σταθουλόπουλος φλάουτο, Χριστίνα Παντελίδου όμποε, Σπύρος Μουρίκης κλαρινέτο, Γρηγόρης Ασωνίτης κόρνο και Οδυσσέας Μπάσσιος φαγκότο) και παρουσίαζε διάσημες μελωδίες της Λατινικής Αμερικής. Ακούσαμε, ας πούμε, το Oblivion του Πιατσόλα. Ή, θυμάμαι, το Por una Cabeza του Γκαρντέλ. Και άλλα τέτοια.

Σε έναν εξαιρετικά ζεστό χώρο, με τέλεια ακουστική, με σεβασμό στον ακροατή, να απολαμβάνεις τη συναυλία με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Δεν λέω, ωραίο και το Μέγαρο, να κάθεσαι στην αναπαυτική σου πολυθρόνα, αλλά προτιμότερο χίλιες φορές ένα πιο «χαλαρό» μαγαζί, να μπορείς να σταθείς και λίγο στην μπάρα, να ακούς κλασική μουσική με έναν διαφορετικό από το συνηθισμένο τρόπο. Και, γιατί όχι, να φλερτάρεις και λίγο, όπως σας έλεγα και στην αρχή. Δεν κατάλαβα δηλαδή; Γιατί η κλασική μουσική να είναι κάτι το αρτηριοσκληρωτικό και απαρχαιωμένο. Στα υπ’ όψιν: οι κλασικές Δευτέρες στο Gazarte θα συνεχιστούν. Εστε έτοιμοι.

Δημήτρης Κανελλόπουλος