Εχουν περάσει όλη τους τη ζωή διασκεδάζοντας τον κόσμο. Φοράνε περίεργα ρούχα, αστεία καπέλα και πολύχρωμες περούκες στο κεφάλι, τα πρόσωπά τους είναι ζωγραφισμένα με μεγάλα χαμόγελα ή θλιμμένα μάτια, οι κινήσεις τους αδέξιες, κωμικές όταν προσπαθούν να διηγηθούν χωρίς λόγια την ιστορία τους για να προκαλέσουν το γέλιο. Οι κλόουν. Οι αγαπημένοι των παιδιών στο τσίρκο παλαιότερα, στα παιδικά πάρτι σήμερα… νοικιασμένοι από τις μητέρες για να ξεκαρδιστούν τα βλαστάρια τους. Αλλά πώς είναι οι κλόουν χωρίς το κοστούμι, το βαρύ μακιγιάζ, την ασημόσκονη, τον φωτεινό προβολέα να κυνηγάει στη σκηνή τα μπερδεμένα
Περισσότερα.. »
Εξω πάμε καλά. Στη μουσική. Ο Λεωνίδας Καβάκος, ο σπουδαίος μας βιολονίστας, είναι υποψήφιος φέτος για βραβείο Grammy στην κατηγορία «Best Chamber Music/Small Ensemble Performance», δηλαδή στην «Καλύτερη Ερμηνεία Μουσικής Δωματίου-Μικρού Συνόλου». Για το cd του «Ludwig van Beethoven-The 10 Violin Sonatas», το πρώτο του άλμπουμ στην ετικέτα της περίφημης Decca Classics. Σύμφωνοι, τα Γκράμι δεν είναι τα βραβεία εκείνα με τη μεγάλη αίγλη, δεν φτάνουν ας πούμε ούτε στο 1/10 της αξίας των Οσκαρ. Και σίγουρα οι 100 τόσες κατηγορίες τους είναι για όλα τα γούστα. Ωστόσο δεν παύουν να έχουν τη σημασία τους
Περισσότερα.. »Το είδα φωτισμένο το καραβάκι του Καμίνη στην πλατεία Συντάγματος, είδα και τη στολισμένη με όμορφες γιρλάντες Βασιλίσσης Σοφίας. Αυτά τα λίγα. Αλλά μου ‘φτασαν. Κάτι σαν χριστουγεννιάτικη διάθεση άρχισε να ξεμυτάει αργά το βράδυ της Τρίτης μέσα μου, δεν κράτησε πολύ, αλλά είπα, «τουλάχιστον, ο δήμαρχός μας κάνει ό,τι μπορεί». Οπως, άλλωστε, σε όλα. Μέχρι που ξεμπούκαρα χθες το πρωί στο Σύνταγμα από την κεντρική έξοδο του μετρό. Δεν θα πω ότι το καραβάκι κάτω από το φως του ήλιου χάνει όλη του τη χάρη, δεν είμαι τόσο μίζερη. Και το δικό μου
Περισσότερα.. »
«Θα προτιμούσα όχι». Μια ευγενική φράση άρνησης, σχεδόν αγγλοσαξονικού ύφους, απόλυτη όμως, κατηγορηματική, αδιαπραγμάτευτη, καθώς επαναλαμβάνεται κάθε φορά χαμηλόφωνα με τον ίδιο μονότονο τρόπο. Μια φράση που δεν δηλώνει απλώς «όχι», αλλά εμπεριέχει σκέψη, προτίμηση, επιλογή ανάμεσα στα «ναι» και τα «όχι», που τυραννικά απαιτεί τη δήλωσή τους η βιαστική καθημερινότητα. Την πιο πρωτότυπη «διαδήλωση» στην ιστορία της λογοτεχνίας καταγράφει ο Χέρμαν Μέλβιλ στην έξοχη νουβέλα του «Ο Μπάρτλεμπυ ο γραφιάς», που σκηνοθετεί στο Από Μηχανής Θέατρο η Σοφία Φιλιππίδου ξαφνιάζοντάς μας ευχάριστα με το αποτέλεσμα. Η ίδια ερμηνεύει πειστικά και τον Μπάρτλεμπυ, ρόλο
Περισσότερα.. »
Ομολογώ ότι την έτρεμα αυτή την ταινία του Παντελή Βούλγαρη. Εβλεπα τις φωτογραφίες από τα γυρίσματα στην Ανδρο και ήταν όλες τόσο όμορφες, λαμπερές, στρογγυλές. Εγώ όμως, που όπως χιλιάδες Ελληνίδες είχα ξενυχτήσει, ανατριχιάσει και κλάψει με τη «Μικρά Αγγλία» της Ιωάννας Καρυστιάνη, ήξερα ότι δεν είναι μια ιστορία με φως και γραφικότητες, με ωραία ρούχα και σπίτια, με μεγάλα θέματα, πιασάρικα, μελό, από αυτά που αρέσουν στο πλατύ κοινό και γεμίζουν αίθουσες. Ούτε καν μια ερωτική ιστορία με τραγικό τέλος δεν τη θεωρούσα. Δεν τις πιστεύω, άλλωστε, τέτοιες ιστορίες. Εμένα μου είχε μείνει εκείνο
Περισσότερα.. »Ωραία είναι αυτά τα crossover που πραγματοποιεί η ΚΟΑ, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, το άνοιγμα δηλαδή και σε άλλα μουσικά είδη. Και είναι άκρως ενδιαφέροντα. Σας είχαμε πει και παλιότερα σχετικά, για τις συναυλίες της στο Gazarte. Ωραίες κινήσεις, πέραν του συνηθισμένου, πέραν του στενού πλαισίου της κλασικής μουσικής που άλλους τους γοητεύει κι άλλους τους αποτρέπει να την ακούσουν. Ετσι, Παρασκευή και Σάββατο, η ΚΟΑ έπαιξε μαζί με τον Χρήστο Ραφαηλίδη, τον σπουδαίο βιμπραφωνίστα από τη Νέα Υόρκη – Ελληνας είναι, απλώς στη Νέα Υόρκη ζει μόνιμα, μην μπερδεύεστε. Τους είδα στον Πειραιά, στο
Περισσότερα.. »
Η ραδιοφωνική ενημέρωση παραμένει σταθερή αξία εδώ και χρόνια. Από τις πρώτες πρωινές ώρες μέχρι αργά το βράδυ, το κουμπάκι πηγαινοέρχεται σε δυο – τρεις συχνότητες ανάλογα με τις ζώνες και τα πρόσωπα, τις μουσικές και τη διάθεση. Ως εκ τούτου ακούω κι όλες τις διαφημίσεις, σύντομες και μη, των ημερών και τις ετήσιες. Τον τελευταίο καιρό, το αυτί μου καταγράφει τα διαφημιστικά σκετσάκια, που προωθούν ηλεκτρονική υπηρεσία εξυπηρέτησης πελατών για πληρωμές ΔΕΗ, τραπεζικών λογαριασμών, ενοικίων κ.λπ. Και περισσότερο «διασκεδαστική» είναι εκείνη με τον νεαρό, που πηγαίνει να πληρώσει το ενοίκιο στον ηλικιωμένο ιδιοκτήτη
Περισσότερα.. »Η Εφη (Μαρίνου), που γράφει το θεατρικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα μας (την εμπεριστατωμένη κριτική την υπογράφει ο Γρηγόρης Ιωαννίδης), κάθεται στο διπλανό ακριβώς γραφείο. Η απόσταση μεταξύ μας είναι 10-15 εκατοστά. Την ακούω καθημερινά να μιλάει για τα θεατρικά. Μαθαίνω πράγματα ακόμα κι εγώ που η σχέση μου με το θέατρο δεν είναι και πολύ στενή -πέρασα μία φορά πέρυσι έξω από το Εθνικό Θέατρο στην Αγίου Κωνσταντίνου, από το πεζοδρόμιο, και μία ακόμα έξω από το «Αμόρε» πριν γίνει σουπερμάρκετ (υπερβολές, μη με πιστέψετε). Προχθές, ωστόσο, την ακολούθησα σε μία από τις θεατρικές
Περισσότερα.. »
Το 1961 ο Μπέκετ εκμυστηρεύτηκε στην Μπρέντα Μπρους, τη Γουίνι του πρώτου ανεβάσματος του έργου του «Ευτυχισμένες μέρες» στην Αγγλία, πώς το εμπνεύστηκε. Σπάνια εξομολόγηση, αφού όχι μόνο δεν απαντούσε στους ηθοποιούς όταν ρωτούσαν τι σημαίνει αυτό ή το άλλο, αλλά εκνευριζόταν: «Σκέφτηκα τι τρομερό πράγμα θα ήταν αν σου απαγόρευαν να κοιμηθείς, κάθε φορά που θα πήγαινε να σε πάρει ο ύπνος να ακούγεται ένα δυνατό καμπάνισμα. Να πετάγεσαι, να βουλιάζεις ζωντανός στο γεμάτο μυρμήγκια χώμα. Ο ήλιος να λάμπει αδιάκοπα, μέρα και νύχτα, να μην υπάρχει σκιά, ούτε ένα δέντρο, τίποτα… Να μην
Περισσότερα.. »
1ον. Ο Nivo, ο Νίκος Βουρλιώτης δηλαδή, και οι Goin’ Through δεν είναι αυθεντικοί ράπερ. Μην τους μπερδεύουμε. 2ον. Δεν είναι καλοί μουσικοί. Μέτριοι, μετριότατοι είναι. 3ον. Στα σκυλάδικα έπαιζαν ούτως ή άλλως, όχι σε τίποτε χιπ-χοπ κλαμπ. Για τους τρεις αυτούς λόγους, λοιπόν, αλλά και για πολλούς άλλους ακόμα ευνόητους, που δεν χρειάζεται να εξηγήσω εδώ, δεν μου έκανε εντύπωση η είδηση πως οι Goin’ Through θα είναι αυτοί που θα αντικαταστήσουν τη Δέσποινα Βανδή στην πίστα του Νότη Σφακιανάκη. Είχαμε κι επίσημη ανακοίνωση από το «Εναστρον», το νυχτερινό μαγαζί στο
Περισσότερα.. »
«This page isn’t available. Sorry about that. Try searching for something else». Αυτό βλέπεις στην οθόνη όταν πληκτρολογείς www.youtube.com/userFinosFilmsChannel. Ακόμη και αν δεν ξέρεις αγγλικά, καταλαβαίνεις πως κάτι δεν πάει καλά. Αντί να εμφανιστεί ο αγαπημένος σου πρωταγωνιστής της «παλιάς καλής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου, το σύστημα σε ενημερώνει πως δεν, τσ, όχι, ψάξε ψάξε, δεν θα τον βρεις. Το κανάλι της εταιρείας Φίνος Φιλμς στο youtube έχει κλείσει από προχθές. Ναι, εκεί που μπορούσαμε να δούμε δωρεάν τις ταινίες της, χωρίς να έχουμε όμως… ρωτήσει τον «ξενοδόχο». «Η Finos Film, στο πλαίσιο της
Περισσότερα.. »
Την ίδια ώρα που η μητέρα πήγαινε την κόρη τους στο μάθημα, ο πατέρας αυτοκτονεί μέσα στο καθαριστήριό του. Δένει μια θηλιά στον λαιμό του και σπρώχνει μακριά το σκαμπό όπου πατάει. Και μένει εκεί ανάμεσα στις σακούλες με τα ρούχα, τα καθαρά και έτοιμα για παράδοση, μέχρι να τον βρει η άλλη του κόρη. Αφήνει πίσω τη γυναίκα του γεμάτη θυμό, ενοχή, πίκρα, απελπισία και χρέη. Να προσπαθεί να εξηγήσει, να αρθρώσει αναπάντητα ερωτήματα: «Δεν είναι ντροπή να μην έχεις λεφτά! Δεν είναι λόγος να πεθάνεις! Εχεις πολύ σοβαρά πράγματα για να πεθάνεις. Για
Περισσότερα.. »Επί χρόνια ο Δημήτρης Δημητριάδης ήταν απομονωμένος. «Τα έργα μου κρίνονταν μη αποδεκτά. Υπήρξα θύμα ιδεοληψίας που επέβαλλε στο ελληνικό θέατρο μόνο μία κατεύθυνση, αποκλείοντας οτιδήποτε άλλο», έλεγε σε μια συνέντευξη-ποταμό στην Εφη Μαρίνου. Αφορμή ήταν το έργο του «Ο Κυκλισμός του τετραγώνου», που παρουσιάστηκε στη Στέγη, και η τεράστια επιτυχία του τον δικαίωσε. Ενα ακόμα κείμενό του, το προφητικό «Πεθαίνω σαν Χώρα» (1978) έδωσε έναυσμα για το συμπόσιο «Σε θέλω σαν Χώρα» (οργάνωση: Μπάρμπαρα Πόλα, Μάρω Μιχαλακάκου, Ελλη Παξινού) την Παρασκευή, στο παλιό Χρηματιστήριο της Σοφοκλέους, στο πλαίσιο της 4ης Μπιενάλε της Αθήνας,
Περισσότερα.. »«Τα Μούτρα» συμβαίνουν τη νύχτα. Τσαμπουκαλεμένα ατίθασα αγόρια (το αλκοόλ φτιάχνει εκρηκτικό μίγμα με την τεστοστερόνη), μεθυσμένα, προκλητικά κορίτσια που άλλον γουστάρουν, άλλος τις θέλει και μ’ άλλον είναι, συν όλα τα είδη της ανθρώπινης ράτσας: απ’ τον ξελιγωμένο σαλιάρη – που επιδεικνύει το πούρο και το Armani για να χτυπήσει καμιάν αδέσποτη γκόμενα, μέχρι τον πιτσιρικά που ψάχνει, ψάχνεται και τον ψάχνουν οι δικοί του. Απ’ την ψαρωμένη φοιτήτρια που βγήκε με το ζόρι να διασκεδάσει με τις φίλες της, μέχρι τη fifty-plus κούγκαρ με το αχόρταγο μάτι και τα τρία κολάν για να
Περισσότερα.. »
© 2025 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
