Μέχρι πρότινος το ενδιαφέρον αποσπούσε το θέατρο Απόλλων, κατασκευασμένο από τον Τσίλερ, μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου και το παλαιότερο από τα σωζόμενα κλειστά θέατρα των νεότερων χρόνων. Σήμερα ένας ακόμα χώρος στην Πάτρα διεκδικεί τον θαυμασμό μας για άλλους λόγους. Το έχουμε ξαναγράψει, αλλά τελικά κάθε επίσκεψη στην καινούργια έδρα του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ξαφνιάζει ευχάριστα. Οι ανακαινισμένες Σταφιδαποθήκες Μπάρι πάνω στον παραλιακό δρόμο είναι ένας τεράστιος, μοντέρνος αλλά και ζεστός χώρος, που αποπνέει συλλογική δημιουργικότητα. Θα τον ζήλευε κάθε μεγάλος θεατρικός οργανισμός. Ενιαίος και ανοιχτός, χωρίς πόρτες, χωρίς διαχωριστικά, με κοινοβιακό χαρακτήρα -σε
Περισσότερα.. »
Δεν είναι το ίδιο να βλέπεις μια ταινία στο σινεμά της γειτονιάς σου όσο σε μια αίθουσα διεθνούς φεστιβάλ. Αλλο συναίσθημα, άλλη αίγλη, άλλη αύρα… ειδικά αν πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ παγκοσμίως. Με μισό εκατομμύριο αιτήσεις συμμετοχών και περίπου 300.000 εισιτήρια. Γιατί για τέτοια νούμερα μιλάμε στην Μπερλινάλε, το διεθνές κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου. Με κόκκινα χαλιά και σταρ διεθνούς βεληνεκούς να περνάνε δίπλα σου. Οπως η Νταϊάν Κίτον, στην περίπτωσή μου. Την ίδια ταινία πήγαμε να δούμε, στην ίδια ουρά περιμέναμε. Για την τουαλέτα η ουρά, για τον Σίζαρ Τσάβες η
Περισσότερα.. »
Του Νίκου Καλτσά Στις ταινίες του Τζορτζ Ρομέρο, ζόμπι τρώνε ανθρώπους, άνθρωποι τα σκοτώνουν, άλλοι άνθρωποι σκοτώνονται μεταξύ τους, πριν τα ζόμπι τούς φάνε. Ο ίδιος διαφωνεί. «Ποτέ δεν τα ονόμασα “ζόμπι”. Αυτό που ήθελα ήταν να συμβαίνει κάτι απίθανο, κοσμογονικό, και οι ήρωες, αντί να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, όπως θα ήταν φυσικό, να ασχολούνται με τις μικροϋποθέσεις τους. Θα μπορούσαν να γλιτώσουν, όμως εξασφαλίζουν την ίδια την καταστροφή τους με το να είναι αγκιστρωμένοι μόνο σε ό,τι τους απασχολεί». Πέρα από την αναφορά σε ζόμπι, τα υπόλοιπα σας θυμίζουν κάτι από όσα συμβαίνουν
Περισσότερα.. »
Μέσα στο ημίφως του μικρού θεάτρου της Στέγης, που φιλοξενούσε το 1ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων, κι απ’ την απόσταση των πίσω καθισμάτων που βρισκόμουν, έμεινα με την εντύπωση πως κάποιος κάνει ντους στη μέση της σκηνής. Λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πως μια άλλη διεργασία γινόταν μέσα σ’ αυτό που έμοιαζε με κουρτίνα μπάνιου. Μια νύμφη, ίσως, που έβγαινε απ’ το κουκούλι της. Κι αυτό με κάποιο ερωτηματικό. Τελικά, ξεπρόβαλε, μέσα απ’ τις κουρτίνες, ντυμένη (διαψεύδοντας την αρχική μου σκέψη), η Λενιώ Κακλέα (φωτ.). Με φιλάρεσκες κινήσεις χορογραφημένες από τη Λουσίντα Τσάιλντς (της γενιάς του Judson
Περισσότερα.. »Ο Ντέιβιντ Μπάουι δεν πήγε στην τελετή των Βρετανικών Βραβείων Μουσικής κι ας ήταν ένας από τους νικητές, ο καλύτερος Bρετανός μουσικός για το 2013. Εκανε κάτι ακόμα καλύτερο: έστειλε στη θέση του την Κέιτ Μος. Κι αυτή παρέλαβε το βραβείο του, ντυμένη με την ίδια μπλούζα που φορούσε ο Ζίγκι, η εξωγήινη μορφή του Μπάουι από το άλμπουμ του «The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars». Διάβασε κι ένα σημείωμα του Ντέιβιντ, δυο λόγια όλα κι όλα που κατέληγαν στο «Scotland stay with us», δηλαδή «Σκοτία, μείνε μαζί μας»
Περισσότερα.. »
Oλοι από χθες βρίζουν τον Λαζόπουλο – ακόμα και εδώ μέσα, που όσο να ‘ναι αντιμνημονιακοί είναι οι περισσότεροι, αλλά, όλα κι όλα, και το γούστο μας διατηρούμε και έχουμε κάτι κεραίες τεράστιες απέναντι σε σεξισμούς, ρατσισμούς και λαϊκισμούς. Αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη το θέμα δεν είναι το ίδιο το «Αλ Τσαντίρι», που εγώ προσωπικά εδώ και πολλά χρόνια έπαψα να βλέπω μπας και κρατήσω μέσα μου άσπιλους και αμόλυντους τους υπέροχους «Δέκα Μικρούς Μήτσους». Το πρόβλημα δεν είναι τι είπε ή τι δεν είπε ο Λαζόπουλος στην πρώτη εκπομπή της σεζόν,
Περισσότερα.. »
Αποκριάτικος χορός σε Δημοτικό Σχολείο. Κυριαρχούν οι μπάτσοι και οι μπατσίνες, οι τελευταίες με μίνι και την κοιλιά έξω. Αρκετά κορίτσια είναι ντυμένα βαμπιρέλες, από την παιδική σειρά «Monster High» («Γυμνάσιο βρικολάκων»). Πέντε χρόνια μετά το πρώτο κινηματογραφικό «Twilight» -το έπος του «Λυκόφωτος» από τα ομώνυμα βιβλία της Στέφανι Μάγερ, τα βαμπίρ και οι βρικόλακες παραμένουν στη μόδα. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και την παράσταση «Ο Ελλην Βρυκόλαξ» που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Κωνσταντίνος Ντέλλας, με το θίασο «bouλouki»; Kαμία, πέρα από το να μας θυμίζουν ότι η
Περισσότερα.. »
Του Νίκου Καλτσά «Πώς θα γαμάνε, ρε;». Η ερώτηση του ξενοδόχου, που είχε αναλάβει το ’63 τη λειτουργία των ξενώνων στο «Ξενία» της Επιδαύρου, ήταν αρκετή για να καταλάβει ο αρχιτέκτονας Αρης Κωνσταντινίδης πώς εννοούσαν κάποιοι την τουριστική αξιοποίηση. Τα τετράκλινα δωμάτια προορίζονταν για αρχαιολόγους ή φοιτητές που θα έρχονταν για το αρχαίο θέατρο, όμως ο ξενοδόχος είχε διαφορετική άποψη: έβαλε χρωματιστές ταπετσαρίες, κρεμαστές κούνιες μπροστά από τα δωμάτια και, βεβαίως, τα τετράκλινα έγιναν δίκλινα. Συμπεριφορές σαν αυτές που καταγράφει ο Κωνσταντινίδης στο βιβλίο «Εμπειρίες και Περιστατικά» (Εστία,1992) δεν είναι καθόλου ασύνδετες με τη
Περισσότερα.. »
Δεν ξέρω για απόψε αν υπάρχουν εισιτήρια, νομίζω πως όχι. Εχετε την ευκαιρία όμως να δείτε ξανά live την Αλέκα Κανελλίδου στο «Half Note» στα μέσα Μαρτίου (14, 15 και 16). Σημειώστε την ημερομηνία γιατί είναι από τις παραστάσεις που δεν χάνονται. Την είδα το Σάββατο και, trust me, αξίζει. Και για να προλάβω το ερώτημά σας, δίνω την απάντηση κατευθείαν: ναι, η φωνή της διατηρείται μια χαρά. Η γνωστή βραχνή, μπάσα φωνή, που ξέρουμε από παλιά. ΟΚ, μπορεί να μην έχει το βάθος που είχε όσο ήταν νεότερη σε ηλικία, αλλά η χροιά της
Περισσότερα.. »
Και ξαφνικά ανοίγω το «Uncut» πριν από χρόνια να διαβάσω τις δισκοκριτικές για τα καινούργια άλμπουμ και πέφτω πάνω σε μια Ελληνίδα με το όνομα Athena. Το Ελληνίδα το είδα μετά βέβαια, όχι πριν, διότι το «Athena», «Αθηνά» δηλαδή, δεν είναι και κάτι το σπάνιο. «Ωπ» είπα, «ποιο είναι αυτό το δικό μας κορίτσι που αγνοούμε και σαν όνομα»; Ηταν η Αθηνά Ανδρεάδη λοιπόν και ναι, την ανακάλυψε το «Uncut» πριν από εμάς. Τι εστί «Uncut»; Ενα από τα πιο φημισμένα και έγκυρα μουσικά περιοδικά της Μεγάλης Βρετανίας. Από αυτά που διαβάζεις και σέβεσαι. Και
Περισσότερα.. »
Πλάκα πλάκα, τα κατάφερε ο Τζορτζ Κλούνεϊ με τις δηλώσεις του στο Βερολίνο να ξαναφέρει στο προσκήνιο το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Αμα είσαι σταρ, ό,τι και να πεις γίνεται πρώτο θέμα. Και πρέπει να συγχαρούμε τον ακομπλεξάριστο ηθοποιό. Παραδέχτηκε ότι δεν ήταν σίγουρος όταν απάντησε θετικά σε ερώτηση Κυπρίας δημοσιογράφου -πολλοί την ειρωνευτήκαμε. Αυτοσχεδίασε, είπε, ελπίζοντας μέσα του να μην κάνει γκάφα. Αλλά επειδή όταν είσαι Κλούνεϊ δεν αφήνεις τίποτα στην τύχη, μία μέρα αργότερα, εν όψει της παρουσίασης της ταινίας «The Monuments Men» επί εχθρικού εδάφους, δηλαδή στο Λονδίνο, έκανε
Περισσότερα.. »Eίμαστε με τα καλά μας; Υπάρχει κανένας σταρ του Χόλιγουντ που δεν θα μας πει, αν τον ρωτήσουμε δημοσίως, «ναι, να σας δώσουν οι Αγγλοι τα Ελγίνεια»; Και δεν αναφέρομαι σε αυτούς τους καλλιτέχνες που αυθορμήτως έχουν πυκνώσει τις γραμμές του εθνικού μας τάματος – να ’ναι καλά οι άνθρωποι, και είναι πολλοί, σοβαροί και συμμετέχουν χρόνια τώρα σε καμπάνιες. Λέω γι’ αυτούς που πέφτουμε επάνω τους τυχαία, σε διακοπές, σε φεστιβάλ ή στον δρόμο και αμέσως να τους παγιδέψουμε. Σαν τον Τζορτζ Κλούνεϊ, καλή ώρα, που δέχτηκε σχετική ερώτηση στο Βερολίνο και απάντησε με
Περισσότερα.. »
Με ρυθμικό κΑι επαναλαμβανόμενο χειροκρότημα από τα μέλη της μπάντας τους βγαίνουν στη σκηνή η Χαρούλα Αλεξίου και η Τάνια Τσανακλίδου. Εξυπνο το εύρημα. Ανεβαίνουν πρώτοι πρώτοι οι μουσικοί, αρχίζουν να χειροκροτούν, παρασέρνεται και το κοινό – δεν υπάρχει καλύτερη είσοδος για τις δύο τραγουδίστριες που… ορμούν αμέσως μετά, στην κυριολεξία, τρέχοντας. Και με ένα πλατύ χαμόγελο. Ωραία η έναρξη, πολύ ωραία. Και κάτι ακόμα: παρουσιάζουν η Τάνια και η Χάρις από το πρώτο τραγούδι τους μουσικούς τους, κάνοντάς τους συμμέτοχους έτσι, πρωταγωνιστές στην παράσταση και όχι απλούς κομπάρσους. Στο Anodos Music Stage, στην
Περισσότερα.. »
Λένε πως το δεύτερο κοίταγμα τεκμηριώνει την αξία ενός θεάματος. Αν πραγματικά αυτό αξίζει. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την πρώτη του παρουσίαση στη Λυρική, το «Ταξίδι στην Αιωνιότητα» πρόβαλε ξανά στην ίδια σκηνή (1-9/2/2014), πιο ολοκληρωμένο και μεστό, κρατώντας τις ίδιες δομές και αυξάνοντας με κάποιες προθήκες τον χρόνο του από 60 λεπτά σε 90, δίχως διάλειμμα. Καλύπτοντας έτσι, ευτυχώς, από μόνο του την όλη βραδιά. Λέμε ευτυχώς, γιατί το περσινό πρώτο μέρος με μουσική του Βίλα – Λόμπος διέσπασε την ενότητα του «ταξιδιού» μας. Το σημαντικό αυτό μπαλέτο, επίτευγμα της άριστης συνεργασίας του
Περισσότερα.. »
© 2025 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
