→Από τις ΗΠΑ και τον «Economist» μέχρι την «Καθημερινή» και τον Παπαχελά αναπτύσσεται κριτική στον Ομπάμα ότι με το να μη χτυπά σκληρά τον Ασαντ σηματοδοτεί τη στρατηγική παρακμή της Δύσης. Οταν τα ΜΜΕ πετούν ψηλότερα κι από τα γεράκια…
Του Γιώργου Τσιάρα
Συγκινηθήκαμε πάλι χτες, διαβάζοντας στην έγκριτη «Καθημερινή» –και μάλιστα διά χειρός του Αλέξη Παπαχελά, no less- πως η Δύση βρίσκεται πλέον «σε πορεία στρατηγικής παρακμής». Γιατί; Διότι μάθαμε, λέει, να ζούμε μετά τον Πόλεμο σε έναν κόσμο όπου οι ΗΠΑ έπαιζαν τον ρόλο της αποφασιστικής υπερδύναμης και η Ευρώπη βρισκόταν πάντοτε στο κέντρο των αποφάσεων, αλλά τώρα τα πράγματα είναι πάρα πολύ μπερδεμένα, διότι η Αμερική «ξόδεψε πολύτιμο κεφάλαιο» εισβάλλοντας στο Ιράκ και «έχασε αξιοπιστία με τα ψέματα της CIA για τα όπλα μαζικής καταστροφής» του Σαντάμ, αλλά και με την αντιφατική στάση της έναντι της «αραβικής άνοιξης», ιδίως όσον αφορά την επίθεση «χωρίς κανέναν στρατηγικό στόχο και δίχως σχέδιο για την επόμενη μέρα» στη Λιβύη.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, γράφει ο Alexis, «η Δύση δίνει πλέον την εντύπωση της ανεπαρκούς δύναμης». Αυτό που πάει να συμβεί στη Συρία, υποστηρίζει, είναι «μια ψευτοεπέμβαση, η οποία θα κάνει την Αμερική να μοιάζει με ένοπλο Ερυθρό Σταυρό που τραβάει απλά το αυτί κάποιου άτακτου παίκτη. Η ιδέα των ad hoc επιχειρήσεων για “ανθρωπιστικούς” λόγους, που γεννήθηκε στο Κοσσυφοπέδιο, έχει ωθήσει την Ουάσινγκτον σε ένα επικίνδυνο μονοπάτι. Τα πισωγυρίσματα, τα ημι-χτυπήματα, οι δισταγμοί δίνουν την εικόνα μιας Δύσης σε στρατηγική παρακμή».
Καθαρόαιμοι πολεμικοί ανθρωπιστές
Πώς μεταφράζονται όλα αυτά; Με τον τρόπο του, ο αμερικανοτραφής διευθυντής-αναλυτής προσυπογράφει και με τα δύο χέρια το τελευταίο πολεμοχαρές εξώφυλλο ενός άλλου έγκριτου εντύπου, του «Economist», που ζητά από τη Δύση να «χτυπήσει άγρια» τον Ασαντ –σέρνοντας έτσι τον χορό των απανταχού γερακιών κατά του «αιμοσταγούς δικτάτορα» της Συρίας. Ετσι είναι: ή είσαι πραγματικός, καθαρόαιμος (sic) ανθρωπιστής και κάνεις πραγματικό πόλεμο διαρκείας α λα Ιράκ α λα Μπους, απελευθερώνοντας (από τα…εγκόσμια) εκατομμύρια πολίτες και αρπάζοντας όλο τον εθνικό τους πλούτο για λογαριασμό των εταιρειών σου, ή το παίζεις Ομπάμα και βουλιάζεις στη «στρατηγική παρακμή», τραβώντας… αυτάκια με λίγες ντουζίνες Τόμαχοκ και μερικές ψωροχιλιάδες «παράπλευρες απώλειες».
Μέσα από τις γραμμές ακούς, θαρρείς, τον πνιγμένο λυγμό του κειμενογράφου για τη χαμένη κιόλας εποχή που οι Αμερικανοί, μόνη και παντοδύναμη υπερδύναμη, χτυπούσαν όποτε ήθελαν και όποιον ήθελαν χωρίς αντιστάσεις. Ποιος θα το ’λεγε πως το αμερικανικό Novus Ordo Seclorum θα άντεχε μόλις δύο δεκαετίες; Και πως τώρα θα ’πρεπε κοτζάμ πλανητάρχης να παζαρεύει στο G20 με τον κάθε Πούτιν τα γεωπολιτικά ανταλλάγματα, για μια τόση δα επεμβασούλα της πεντάρας;
Γιατί, δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά η επέμβαση που «ψήνει» ο Ομπάμα για τη Συρία -με την άδεια όπως φαίνεται του ψυχοπονιάρικου για τα θύματα των χημικών Κογκρέσου, και τον «σοσιαλιστή» Ολάντ σε ρόλο έσχατου…Τόνι Μπλερ, τώρα που ξεδοντιάστηκε και ο Κάμερον- θα είναι γρήγορη, (αυτο-)περιορισμένη και πρωτίστως φτηνή, μην πέσει έξω και το (εξίσου κίβδηλο με το δικό μας) υπερατλαντικό success story. Ενα διστακτικό «ημι-χτύπημα», που λέει και ο Alexis, χωρίς… μακροπρόθεσμη προοπτική, αντάξιο της διεθνούς αξιοπιστίας ενός imperium. Τι κατάντια…
Το πραγματικό γερακο-επιχείρημα, λοιπόν, έχει ως εξής: για να είσαι αληθινό αφεντικό του πλανήτη, κύριε Ομπάμα, πρέπει σε τακτά διαστήματα να εισβάλλεις σε μακρινές χώρες, χωρίς αποδείξεις, χωρίς συμμάχους, χωρίς φραγμούς, να σκοτώνεις όσο περισσότερους «κακούς» μπορείς -αφού πρώτα φροντίσεις βέβαια, μέσα από τα ελεγχόμενα διεθνούς εμβέλειας ΜΜΕ, να διακρίνεις τους «κακούς» τού σήμερα από τους «φίλους και συμμάχους» τού χτες, πράγμα όλο και περισσότερο δύσκολο- και τέλος πάντων να δείχνεις σε κάθε ευκαιρία πως είσαι το μεγαλύτερο πιστόλι του πλανήτη, για να τρομάζουν όλοι οι υπόλοιποι.
Δεν γίνεται λοιπόν, κύριε Ομπάμα, πρώτα να ανακοινώνεις πως θα τιμωρήσεις τον δολοφόνο Ασαντ, και μετά να τα μαζεύεις και να κρύβεσαι. Δεν μπορείς τώρα να κάνεις πίσω, να κρύβεσαι πίσω από το Κογκρέσο και το… Νόμπελ Ειρήνης. Αν δεν επιτεθείς με όλα τα μέσα, αν δεν κάνεις τη Συρία χωράφι, αν δεν σκοτώσεις χιλιάδες για να εκδικηθείς τους εκατοντάδες ήδη νεκρούς, θα είσαι «αναξιόπιστος» απέναντι όχι μόνο στους ανά τον κόσμο υπηκόους σου, αλλά και στα αφεντικά σου εντός και εκτός των ΗΠΑ, που περιμένουν από σένα να καθαρίσεις τη μισοχαμένη παρτίδα στη Συρία για να ασχοληθείς, επιτέλους, με τον πραγματικό σου στόχο – το Ιράν, την τελευταία ισχυρή χώρα στο παγκόσμιο βενζινάδικο που εξακολουθεί να σου αντιστέκεται…
