Του Γιώργου Τσιάρα

Διχασμένη προσωπικότητα θυμίζει ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, έξι μόλις μήνες μετά την «εκπόρθηση» του μεγάρου των Ηλυσίων και την έξωση του Νικολά Σαρκοζί.

Ενώ τα πρώτα δείγματα ήταν γενικώς ελπιδοφόρα, ιδίως όσον αφορά τη φορολόγηση με συντελεστή 75% των πλούσιων Γάλλων και την αναγνωριστική κόντρα του με την Ανγκελα Μέρκελ στο φλέγον ζήτημα της εποπτείας των εθνικών προϋπολογισμών, ο Ολάντ πραγματοποίησε τις τελευταίες μέρες μια απότομη στροφή 180 μοιρών, προς τα δεξιά, στην οικονομική πολιτική του, προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις στη γαλλική κοινή γνώμη και αποξενώνοντας μεγάλο κομμάτι της εκλογικής του βάσης.

Ο νεοφιλελεύθερης φιλοσοφίας προϋπολογισμός λιτότητας που παρουσίασε πριν από λίγες μέρες ο πρωθυπουργός Ζαν-Μαρκ Ερό αποτελεί στην ουσία ένα απρόσμενο και σίγουρα κάθε άλλο παρά «σοσιαλιστικό» δώρο στους Γάλλους βιομηχάνους, σε συνδυασμό με ένα νέο ισχυρό πλήγμα στη μεσαία τάξη.

Βασικό στοιχείο του είναι τα μέτρα μείωσης της φορολογίας των επιχειρήσεων κατά 20 δισ. ευρώ ετησίως, την ίδια στιγμή που αυξάνει τους έμμεσους φόρους στα νοικοκυριά, καθώς ο ΦΠΑ σε εστιατόρια και υπηρεσίες θα αυξηθεί από 7% σε 10%, ενώ ο υψηλότερος συντελεστής θα αγγίξει το 20%. Ταυτόχρονα, προωθεί σκληρές περικοπές δημόσιων δαπανών σε ευαίσθητους κοινωνικά τομείς, όπως το σύστημα υγείας και οι πόροι που δίνει το κράτος στις περιφέρειες.

Και τα σκληρά αυτά μέτρα είναι μόνον η αρχή: την περασμένη εβδομάδα δόθηκε στη δημοσιότητα η έκθεση των «σοφών» που είχε παραγγείλει η κυβέρνηση και η οποία δείχνει τον δρόμο που σκοπεύει να ακολουθήσει ο Ολάντ για τη «δημοσιονομική εξυγίανση» της χώρας.

Η έκθεση Γκαλουά, όπως έχει γίνει γνωστή από τον επικεφαλής των «σοφών» και γνωστό μάνατζερ Λουί Γκαλουά, προτείνει τη λήψη πρόσθετων μέτρων συνολικού ύψους 30 δισ. ευρώ, στο πλαίσιο ενός «ισχυρού σοκ ανταγωνιστικότητας», που παρουσιάζεται ως απαραίτητο για την αποφυγή μιας νέας ύφεσης.

Το πρόβλημα για τον Ολάντ δεν είναι αμιγώς οικονομικό, αλλά πολιτικό και, θα λέγαμε, υπαρξιακό: ο Γάλλος πρόεδρος νίκησε τον Σαρκοζί υποσχόμενος αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των μεσαίων στρωμάτων, αλλά και ρήξη με την «τιμωρητική» πολιτική της Μέρκελ.

Τώρα όμως δείχνει κι αυτός να στρέφεται σε νεοφιλελεύθερες λογικές, προκειμένου να κατευνάσει το Βερολίνο και τις αγορές. Από σοσιαλιστής, έστω και κατ' όνομα, γίνεται…«σοσιαλ-ρεαλιστής», όπως τον βάφτισε σκωπτικά η «Liberation».

Φυσικά, ο Ολάντ δεν πρόκειται να «καθαρίσει» τόσο εύκολα με τους σκληροπυρηνικούς Γερμανούς εταίρους του, που επιμένουν πως ο πραγματικός «αδύναμος κρίκος» της ευρωζώνης δεν είναι τα χρεοκοπημένα PIGS της περιφέρειας, αλλά η Γαλλία.

Η πίεση από το Βερολίνο θα αυξηθεί κι άλλο –όπως έδειξε και το πρόσφατο αίτημα του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προς τους πέντε «σοφούς» συμβούλους της κυβέρνησης Μέρκελ, να εξετάσουν την ανθεκτικότητα της οικονομίας της Γαλλίας.

Παρά τις επίσημες διαψεύσεις από τη γερμανική πλευρά και τις διαβεβαιώσεις του Γάλλου υπουργού Οικονομικών, Πιερ Μοσκοβισί, ότι δεν υπάρχει «καμία παρεξήγηση» μεταξύ των δύο χωρών, το αίτημα Σόιμπλε ερμηνεύτηκε δικαίως ως έξτρα πίεση προς το Παρίσι να…«συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις» και να ακολουθήσει τη δεξιά πολιτική Σαρκοζί, αν δεν θέλει να τιμωρηθεί από τις αγορές με αύξηση του κόστους δανεισμού της χώρας.

Θα αντιδράσει άραγε ο Ολάντ ή θα ακολουθήσει τα χνάρια τού «πολύ», αλλά και συνάμα τόσο «λίγου» μπροστά στη φράου Μέρκελ, προκατόχου του;