Οι ΗΠΑ δεν έχουν να επιδείξουν «πρόθυμους» συμμάχους για να ξεκινήσουν την εκστρατεία κατά της Συρίας, ενώ, παρά τη συνεχή πλύση εγκεφάλου, οι Αμερικανοί πολίτες στη μεγάλη πλειονότητά τους εξακολουθούν να διαφω νούν με μια επέμβαση κατά του καθεστώτος Ασάντ
→Το αντικαθεστωτικό στρατόπεδο έχει «καταληφθεί» από φανατικούς ισλαμιστές
→Οι Αμερικανοί τηλεθεατές υποβάλλονται σε ένα καθημερινό λουτρό φρίκης
Του Γιώργου Τσιάρα
Δώδεκα χρόνια μετά το σοκ των επιθέσεων στους Δίδυμους Πύργους, η Αμερική στέκεται διστακτική (;) στο κατώφλι ενός ακόμη «προληπτικού» πολέμου στο όνομα του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας που, παρά τις διπλωματικές «ντρίμπλες» της τελευταίας στιγμής και τα προεδρικά πηγαινέλα στο Κογκρέσο, μοιάζει εξίσου προαποφασισμένος, σε βάθος χρόνου, με εκείνους του Αφγανιστάν (2001) και του Ιράκ (2003).
Χειροπιαστές αποδείξεις για τη χρήση χημικών όπλων από το καθεστώς Ασαντ δεν έχουν βέβαια οι ΗΠΑ. Ούτε «πρόθυμους» συμμάχους έχουν να επιδείξουν, όπως στις προηγούμενες εκστρατείες τους. Για την ακρίβεια, πρώτη φορά η ατλαντική υπερδύναμη νιώθει τόση μοναξιά. Μέσα σε μόλις 12 χρόνια «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», με Μπους και Ομπάμα, η Αμερική κατάφερε να ξοδέψει όλη την παγκόσμια συμπάθεια που γεννήθηκε στις στάχτες του World Trade Center – τότε που είδαμε (ακόμα) και στην Ελλάδα τίτλους του τύπου «Είμαστε όλοι Αμερικανοί». Ακόμη και οι Αγγλοι, οι πιστότεροί της σύμμαχοι, αυτή τη φορά βγάζουν την ουρά τους απέξω. Το μεγάλο ψέμα με τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ, που δικαιολόγησε την εισβολή πριν από δέκα χρόνια, παραείναι πρόσφατο για να ξεχαστεί.
Mπαράζ προπαγάνδας
Για να δικαιολογήσει τη νέα επέμβαση, η Ουάσινγκτον επιδίδεται τις τελευταίες εβδομάδες σε ένα μπαράζ προπαγάνδας. Οι Αμερικανοί ιδίως τηλεθεατές υποβάλλονται σε ένα καθημερινό λουτρό φρίκης, παρακολουθώντας τα αθώα θύματα των χημικών να πεθαίνουν σπαρταρώντας ξανά και ξανά, πολύ μετά τον φυσικό τους θάνατο. Κι όμως: παρά την εντατική ψυχολογική «προλείανση», σε τελευταία δημοσκόπηση για λογαριασμό των NBC και «Wall Street Journal», το 58% των Αμερικανών δηλώνουν ότι θέλουν τα μέλη του Κογκρέσου να εναντιωθούν στην ανάληψη στρατιωτικής δράσης στη Συρία, έναντι μόλις 33% που τάσσονται υπέρ του πολέμου. Ακόμη λιγότεροι -μόλις το 28%- εγκρίνει τους χειρισμούς του Μπαράκ Ομπάμα για τη Συρία.
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, μόλις το 24% των Αμερικανών πιστεύουν ότι η στρατιωτική δράση ως απάντηση στη φερόμενη χρήση χημικών όπλων από τον Ασαντ είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ, ενώ το 47% πιστεύουν ότι η επίθεση είναι αντίθετη προς το εθνικό συμφέρον. Μία μέρα πριν από τη «μαύρη επέτειο» της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, μόλις το 39% των Αμερικανών πιστεύουν ότι η χώρα είναι πιο ασφαλής απ’ ό,τι ήταν πριν από τις επιθέσεις, το 28% ότι είναι λιγότερο ασφαλής και το 33% ότι είναι όσο ασφαλής ήταν και πριν…
Ακόμη σημαντικότερο όμως είναι πως το 74% των ερωτηθέντων, τρεις στους τέσσερις πολίτες δηλαδή, συμφωνούν με τη θέση πως «έχει έρθει η ώρα οι ΗΠΑ να κάνουν λιγότερα σε διεθνές επίπεδο και να επικεντρωθούν παραπάνω στα εσωτερικά προβλήματα, αντί να προωθούν τη δημοκρατία και την ελευθερία στο εξωτερικό»! Τεράστια η αλλαγή από την αντίστοιχη δημοσκόπηση του 2005, όταν –με πρόεδρο τότε τον «πολέμαρχο» Μπους- το 54% των Αμερικανών δήλωνε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να επικεντρωθούν στα εσωτερικά προβλήματα και το 33% ήθελε την προώθηση της δημοκρατίας και των ελευθεριών στον υπόλοιπο κόσμο.
Εγκλήματα πολέμου
Σκεφτείτε πόσο ακόμη θα έπεφταν τα ποσοστά των φιλοπόλεμων Αμερικανών αν, δίπλα στα ομολογουμένως ανατριχιαστικά –ανεξαρτήτως των φυσικών και ηθικών αυτουργών του εγκλήματος– ρεπορτάζ για τα χημικά, τα μεγάλα ΜΜΕ «έπαιζαν» και τη μεγάλη κρυμμένη αλήθεια πίσω από τον βρόμικο συριακό εμφύλιο: το γεγονός, δηλαδή, ότι μια αρχικά ειρηνική εξέγερση της προοδευτικής συριακής αντιπολίτευσης ενάντια στο καθεστώς Ασαντ μετεξελίχθηκε -με ευθύνη βέβαια και της Δαμασκού- σε έναν άγριο αδελφοκτόνο πόλεμο, όπου το αντικαθεστωτικό στρατόπεδο έχει «καταληφθεί» από φανατικούς ισλαμιστές που βαρύνονται ήδη με τρομερά εγκλήματα πολέμου, μεταξύ των οποίων μαζικές εκτελέσεις και απόπειρες εθνοκάθαρσης ολόκληρων περιοχών από «άπιστους» αλαουίτες, χριστιανούς κ.ά.
Ισλαμιστές «κατσαπλιάδες» που, ω του θαύματος, έχουν κατορθώσει να υποστηρίζονται με όπλα, χρήματα και φρέσκους μισθοφόρους μαχητές από τη CIA, από τους τυράννους των αραβικών μοναρχιών του Περσικού Κόλπου και ταυτόχρονα από τους μεγαλύτερους υποτίθεται εχθρούς της Αμερικής, τους τρομοκράτες της Αλ Κάιντα! Η Σαουδική Αραβία, η χώρα που γέννησε τους περισσότερους από τους αεροπειρατές της 11/9/2001, αλλά και τον φερόμενο ως εγκέφαλο της τρομοκρατικής επίθεσης, τον εκτελεσθέντα στην καρδιά τού (έτερου… συμμάχου των ΗΠΑ) Πακιστάν, Οσάμα μπιν Λάντεν, είναι -μαζί με το Κατάρ- ο βασικός «σπόνσορας» του συριακού εμφυλίου και συνάμα η χώρα που, ενώ ζει στον πιο βαθύ θεοκρατικό μεσαίωνα, πρωτοστατεί στην καμπάνια κατά της Συρίας και, φυσικά, του σιιτικού Ιράν, που είναι και ο πραγματικός στόχος…
Η μισή αλήθεια του Κέρι
Τι θα έλεγαν αλήθεια οι συγγενείς των χιλιάδων αθώων θυμάτων των Δίδυμων Πύργων αν γνώριζαν πως η κυβέρνησή τους ετοιμάζεται ανήμερα της μαύρης επετείου να βομβαρδίσει τη Συρία προκειμένου να αποτρέψει τη διαφαινόμενη στρατιωτική ήττα των ομοϊδεατών του Μπιν Λάντεν; Στην προσπάθειά του να κρύψει αυτό το τρομερό γεγονός, αυτή τη σοκαριστική όσο και σουρεαλιστική αλήθεια που πρέπει πάση θυσία να καταπνιγεί, ο Τζον Κέρι δήλωσε στη Γερουσία και τον αμερικανικό λαό πως οι αντάρτες ελέγχονται από «μετριοπαθείς δημοκράτες», ενώ τα φανατικά ισλαμικά στοιχεία είναι μια «αμελητέα μειονότητα» μεταξύ των αντικαθεστωτικών.
Στην πραγματικότητα ισχύει το ακριβώς αντίθετο: ακόμη και το συνήθως υπάκουο Reuters διαψεύδει τον υπουργό, τονίζοντας πως «οι ισλαμιστές εξτρεμιστές είναι μακράν το πιο μάχιμο και το καλύτερα οργανωμένο κομμάτι του αντάρτικου στρατού». Η ταξιαρχία Αλ Νούσρα, για την ακρίβεια, είναι τόσο αιμοσταγής που έχει στρέψει εναντίον της ακόμη και άλλες αντάρτικες ομάδες, ενώ οι δεσμοί της με την Αλ Κάιντα του Ιράκ δεν καλύπτονται πλέον με τίποτε. Ενας ακόμη Φρανκενστάιν της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Πώς τα φέρνει καμιά φορά η άτιμη η ιστορία…
