Σε χώρες της Ν. Αμερικής η εκπαιδευτική κοινότητα αντιστέκεται στις κυβερνήσεις, οι οποίες, με πρόσχημα τη μεταρρύθμιση, καταργούν τη δημόσια εκπαίδευση και προχωρούν σε απολύσεις μέσω… αξιολογήσεων
Της Χριστίνας Πάντζου
Η εκπαιδευτική κοινότητα στη Λατινική Αμερική βρίσκεται σε αναβρασμό, καθώς η μία χώρα μετά την άλλη προωθούν μεταρρυθμίσεις που κάτω από τον μανδύα της «πιο αποτελεσματικής Παιδείας» επιδιώκουν απολύσεις, περικοπές, κατάργηση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και συρρίκνωση (ακόμη περαιτέρω σε κάποιες περιπτώσεις) του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Αν στη Χιλή, μαθητές και φοιτητές ξαναβγήκαν στους δρόμους στα μέσα Οκτωβρίου διεκδικώντας το πάγιο αίτημά τους για δωρεάν Παιδεία, σε άλλες χώρες της ηπείρου οι εκπαιδευτικές κοινότητες κινητοποιούνται για να αποτρέψουν τις προσπάθειες των κυβερνήσεών τους να ακολουθήσουν το καταστροφικό νεοφιλελεύθερο εκπαιδευτικό μοντέλο που επέβαλε ο Πινοτσέτ.
Στο Περού, τα συνδικάτα ξεκίνησαν απεργία διαρκείας από τα μέσα Σεπτεμβρίου ενάντια στη νέα μεταρρύθμιση, την περασμένη εβδομάδα έκλεισαν αυτοκινητόδρομους σε ολόκληρη τη χώρα, ενώ από χθες ομάδα δασκάλων ξεκίνησε απεργίας πείνας μπροστά στην αδιαλλαξία της κυβέρνησης που περιορίζει το πρόβλημα της Παιδείας στην «αξιοκρατική αξιολόγηση» του εκπαιδευτικού προσωπικού συνδέοντας προαγωγές και αμοιβές με επιδόσεις και ανοίγοντας την πόρτα για την έξοδο από το δημόσιο χιλιάδων εκπαιδευτικών που δεν θα «πληρούν» τα κριτήρια αποδοτικότητας. Το ίδιο προβλέπει και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στο Μεξικό, όπου συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών που ξεκίνησαν από τις 28 Αυγούστου, με τα συνδικάτα να κλείνουν αυτοκινητόδρομους, λιμάνια και γέφυρες αντιδρώντας σε αξιολογήσεις των οποίων μοναδικός στόχος είναι να πλήξουν τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Στην Κολομβία περισσότεροι από 330.000 εκπαιδευτικοί κατέβηκαν σε απεργία διαρκείας από τις αρχές Σεπτεμβρίου με ανένδοτη την κυβέρνηση να δηλώνει πως το μεδούλι της μεταρρύθμισης, δηλαδή «η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών που είναι απαραίτητη για τη βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης», είναι αδιαπραγμάτευτη.
Στη Βραζιλία, μετά τον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχαν οι εκπαιδευτικοί στο κύμα κινητοποιήσεων που συγκλόνισε τη χώρα τον Ιούνιο, τα συνδικάτα εκπαιδευτικών που απεργούν από τις 8 Αυγούστου απαιτούν όχι μόνο αυξήσεις όπως επιμένει να τονίζει η κυβέρνηση, αλλά μικρότερο αριθμό μαθητών ανά αίθουσα, ώρες για την προετοιμασία των μαθημάτων, ενιαίο σύστημα προαγωγών, κατάργηση του συστήματος «αξιοκρατικών αξιολογήσεων» που επέβαλε η κυβέρνηση και δεν έχει τίποτε από αξιοκρατία και πολλά από απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις και κυρίως το τέλος του μοντέλου που επιβάλει τον ανταγωνισμό των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στη βάση των επιδόσεων.
Στα βήματα που χάραξε ο Μπους
Οι ομοιότητες με τα τεκταινόμενα στις βυθισμένες στην κρίση χώρες της Νότιας Ευρώπης, ιδίως στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, δεν είναι συμπτωματικές. Οι εμπνευστές των πανομοιότυπων σχεδόν «μεταρρυθμίσεων» εξαπολύουν προπαγανδιστικούς μηχανισμούς για αξιοκρατία, για υποχρέωση των καθηγητών να είναι υπόλογοι απέναντι στην κοινωνία, για συντεχνίες που αρνούνται κάθε αλλαγή ώστε να μην χάσουν τα προνόμιά τους. Οι περίφημες «αξιολογήσεις», έτσι όπως προωθούνται, δεν αποτελούν παρά το πρώτο βήμα για την υλοποίηση της συρρίκνωσης του κράτους, αδιαφορώντας για την ουσιαστική βελτίωση της Παιδείας, καθώς δεν συνοδεύονται από κανένα άλλο μέτρο ενίσχυσης και προαγωγής της. Το επόμενο βήμα, που έχει αρχίσει και υλοποιείται στη Βραζιλία, είναι η εισαγωγή επιχειρηματικών κριτηρίων κέρδους και ανταγωνισμού στα σχολεία με απώτερο στόχο την τελική ιδιωτικοποίησή τους. Το περίφημο μοντέλο της «αξιοκρατίας» που στηρίζεται στον ανταγωνισμό και την τελική «αποβολή» από την εκπαιδευτική κοινότητα των πιο αδύναμων, στηρίζεται στην πραγματικότητα στο αποτυχημένο μοντέλο που επέβαλε ο Τζορτζ Μπους (πρεσβύτερος) στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1990. Επιβάλλει «στόχους» στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, από την επίτευξη των οποίων εξαρτάται η χρηματοδότησή τους, επιδεινώνοντας τις εργασιακές συνθήκες και αναγκάζοντας εκπαιδευτικούς και σχολεία να ανταγωνίζονται ώστε να «ξεχωρίσουν στην αγορά». Ετσι γεννήθηκαν τα Charter Schools, σχολεία που λαμβάνουν δημόσιους πόρους, χρηματοδοτούνται από επιχειρηματίες και τα ιδρύματά τους και διοικούνται ως ιδιωτικοί φορείς και, επιπλέον, είναι πιο «ευέλικτα» και απαλλαγμένα από νομικούς περιορισμούς, όπως το να προσλαμβάνουν μόνο καθηγητές που ανήκουν στα αντίστοιχα συνδικάτα, ενώ μπορούν να λειτουργούν και ως κερδοφόρες επιχειρήσεις.
Το μοντέλο ενισχύθηκε επί Τζορτζ Μπους του νεότερου με τη μεταρρύθμιση που υιοθέτησε στις αρχές της χιλιετίας. Οι εμπνευστές του νόμου με τον πολλά υποσχόμενο τίτλο, «Κανένα παιδί να μη μείνει πίσω» (NCLB), όρισαν ως βασικό πρόβλημα της Παιδείας την κακή ποιότητα των εκπαιδευτικών και των συνδικάτων τους που απλώς προασπίζονται αδιάλλακτα τα πρόνομιά τους. Με βάση τον νέο νόμο εφαρμόστηκαν τυποποιημένες εξετάσεις και αξιολογήσεις για τη μέτρηση των εκπαιδευτικών και των σχολείων έτσι που ανάλογα με τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να απολυθούν οι πρώτοι και να κλείσουν τα δεύτερα.
Παιδεία για φράγκα
Οι κριτικές από κοινωνικούς επιστήμονες και ακαδημαϊκούς ότι η Παιδεία δεν είναι μια επιχείρηση της οποίας στόχος είναι η παραγωγικότητα και τα κέρδη πάνω από την μάθηση αποδείχθηκαν ακριβείς με τον τραγικότερο τρόπο. Οι συνέπειες ήταν καταστροφικές για τα παιδιά και τους νέους των πιο φτωχών και περιθωριακών στρωμάτων του πληθυσμού. Σύμφωνα με τον ερευνητή Τζόναθαν Κοζόλ, το χάσμα ανάμεσα στις επιδόσεις των φτωχών και των πλούσιων μαθητών αυξήθηκε κατά 50%. Η ίδια η Ντάιν Ράβιτς, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης που διορίστηκε υφυπουργός Παιδείας από τον Μπους (πρεσβύτερο) και μετείχε ενθουσιωδώς στην εφαρμογή του φιλελεύθερου εκπαιδευτικού μοντέλου, σήμερα είναι πολέμιά του και τονίζει πως «το μόνο που προωθείται μέσα από ψεύτικες υποσχέσεις είναι να πλήξουν τα ιδιωτικά συμφέροντα τη δημόσια Παιδεία».
Τα λατινοαμερικανικά συνδικάτα των εκπαιδευτικών, τα οποία μήνες τώρα έχουν ξεσηκωθεί ενάντια στα σχέδια για μια ιδιωτικοποίηση της Παιδείας που προπαγανδίζονται με τον μανδύα της «αξιοκρατίας και αποτελεσματικότητας» θυμίζουν στους συναδέλφους τους στο οικουμενικό χωριό πως οι «νέες μεταρρυθμίσεις» που ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού προωθούνται δεν είναι παρά παλιές αποτυχημένες συνταγές. Το βασικό απτό τους αποτέλεσμα είναι η υπονόμευση της ποιότητας της εκπαίδευσης και της ισότητας όλων των παιδιών στην μάθηση και την Παιδεία.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
https://www.diagonalperiodico.net/saberes/20464-sector-docente-toma-relevo-la-indignacion.html
http://www.nodal.am/index.php/2013/10/maestros-suman-apoyo-de-campesinos-y-bloquean-carreteras-puertos-y-refinerias/
http://economia.elpais.com/economia/2013/09/10/agencias/1378830975_232504.html
http://www.larepublica.pe/17-09-2013/senati-profesores-del-instituto-entraron-en-huelga-indefinida
http://www.revistaideele.com/ideele/content/vida-y-muerte-del-sistema-educativo-empresarial-en-los-estados-unidos
http://www.jornada.unam.mx/2013/07/28/politica/002n1pol
http://peru21.pe/impresa/nuevo-reglamento-sector-docente-2129374
