Της Β. Παπαντωνοπούλου
Υστερα από έξι μήνες, θα έλεγε κανείς ότι ο Ντέιβιντ Μόγες θα ΄πρεπε να περπατάει στο «Ολντ Τράφορντ» σαν να διαφεντεύει το μέρος.
Κι όμως, νιώθει τόσο άβολα εκεί σαν να ’ναι ακόμα η πρώτη του ημέρα στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Κανείς δεν είπε ότι θα ήταν εύκολη η διαδοχή του σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Στο κάτω κάτω μιλάμε για μια τεράστια… σκιά 27 χρόνων και δύο δεκαετίες γεμάτες θριάμβους. Αυτή τη σκιά προσπαθεί ο 50χρονος Σκοτσέζος να αποτινάξει από πάνω του, αλλά μέχρι στιγμής δεν τα καταφέρνει. Κάθε αποτέλεσμα, κάθε εμφάνιση, κάθε απόφασή του κρίνονται υπό το πρίσμα τού «τι είχε κάνει ή τι θα έκανε ο Φέργκιουσον»…
Η κατάσταση στο πρωτάθλημα είναι ζοφερή για τα στάνταρ της Γιουνάιτεντ. Βρίσκεται όγδοη στην κατάταξη με 25 βαθμούς ύστερα από 16 αγώνες, έχει υποστεί 5 ήττες, εκ των οποίων οι τρεις ήρθαν εντός έδρας, έχει δεχθεί 19 γκολ και πετύχει μόλις 25, βρίσκεται δέκα βαθμούς πίσω από την πρωτοπόρο Αρσεναλ, επτά βαθμούς πίσω από την τελευταία θέση που οδηγεί στο Τσάμπιονς Λιγκ και απέχει 12 βαθμούς από τις θέσεις του υποβιβασμού.
Καθώς τελειώνει το 2013, τα ζητήματα που προκύπτουν είναι τα εξής:
Πρώτον, θα καταφέρει ο Μόγες να διατηρήσει το ρεκόρ του Φέργκιουσον που είχε τη Γιουνάιτεντ στην πρώτη τριάδα του πρωταθλήματος επί 21 σερί χρόνια;
Και, δεύτερον, θα προκριθεί ξανά στο Τσάμπιονς Λιγκ απ’ όπου δεν έχει λείψει από το 1994;
Παράλληλα, το ότι η Εβερτον, ο πρώην σύλλογος του Ντέιβιντ Μόγες, κάνει φέτος πολύ καλή πορεία υπό τον Ρομπέρτο Μαρτίνεθ και βρίσκεται έξι βαθμούς πάνω από τη Γιουνάιτεντ στην κατάταξη είναι απλά ένα στοιχείο που προσθέτει περισσότερη ίντριγκα…
Δεν είναι δίκαιο, βέβαια, να τα βάζει κανείς απευθείας με τον προπονητή και να αποδίδει τα αποτελέσματα μόνο στην –αποτυχημένη μέχρι στιγμής– προσπάθειά του να γίνει ο άρχοντας των αποδυτηρίων.
Αραγε έχει ομάδα ικανή να ανταποκριθεί στους πολυεπίπεδους στόχους των «κόκκινων διαβόλων»; Κατά πολλούς φταίει και η διοίκηση, που δεν «συναγωνίζεται» τη συμπολίτισσα Σίτι ή τους λονδρέζικους συλλόγους σε μεταγραφές, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων έχει πάει στην αποπληρωμή τραπεζικών δανείων και χρεών της προ-Γκλέιζερ εποχής. Από την ομάδα εμφανώς λείπει μια προσωπικότητα στο κέντρο. Για τον Μαρουάν Φελαϊνί, που αποκτήθηκε γι’ αυτό τον στόχο, έχει κινητοποιηθεί το Αmber alert… Αντίθετα, οι αντίπαλοι στο Νησί έχουν μέσους παγκόσμιας κλάσης.
Το αντεπιχείρημα βέβαια σε αυτό είναι ότι ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον παρέδωσε μια πρωταθλήτρια Αγγλίας που κατέκτησε το πρωτάθλημα με 11 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο, μια έτοιμη ομάδα χωρίς αποχωρήσεις, με νεαρούς ταλαντούχους παίκτες που δεν μπορεί να έγιναν άχρηστοι μέσα σε ένα βράδυ. Επιπλέον, φέτος υπάρχει η «εσωτερική» μεταγραφή του Γουέιν Ρούνεϊ, που πέρσι ήταν ως επί το πλείστον αναπληρωματικός, ενώ πλέον έχει ανακτήσει τη φόρμα και το κέφι του για ποδόσφαιρο, παρά την αποτυχημένη προσπάθειά του το περασμένο καλοκαίρι να μεταπηδήσει στην Τσέλσι.
Οσο για τη διαφορά του παιχνιδιού, η προαναφερθείσα απουσία ενός δυναμικού κέντρου, κυρίως ενός πολύ καλού «οκταριού» ή «δεκαριού» στην ομάδα, αποτυπώνεται στο πώς αναπτύσσεται πλέον. Ολη η κίνηση γίνεται από τα πλάγια, ενώ σπάνια υπάρχει δραστηριοποίηση έξω από την περιοχή του αντιπάλου κάθετα με το τέρμα. Ισως γι’ αυτό ο Μόγες κυνήγησε με τόση λύσσα αλλά χωρίς επιτυχία το καλοκαίρι τον Αντερ Ερέρα της Μπιλμπάο και τον Σεσκ Φάμπρεγας της Μπαρτσελόνα: γιατί θα έδιναν τη λύση ακριβώς εκεί που «πονάει»…
Ο ίδιος ο προπονητής πιστεύει ότι κατ’ αρχάς αυτό που λείπει από την ομάδα του είναι τα αποτελέσματα. «Αν έρθουν αυτά, τότε όλα θα μπουν σε μια σειρά. Θέλουμε βέβαια και να βελτιωθούμε. Συχνά δίνουμε στους αντιπάλους μας την κατοχή και πρέπει να έχουμε καλύτερο κριτήριο όταν έχουμε την μπάλα στα πόδια μας. Κατά περιόδους παίζουμε καλά, αλλά χρειαζόμαστε μεγαλύτερη σταθερότητα στο παιχνίδι μας».
Πολλοί μιλούν βέβαια και για έλλειψη προσωπικότητας του προπονητή. Δείχνουν προς τις αλλαγές που πραγματοποιεί προς το τέλος των αγώνων του και μιλούν για συντηρητισμό και «ασφαλείς» αποφάσεις προκειμένου να κρατήσει το αποτέλεσμα. Ακόμα και η γλώσσα του σώματός του φανερώνει ακαμψία και ένταση ταυτόχρονα. Αντίθετα, ο σερ Αλεξ κατάφερε να νικήσει σε ουκ ολίγες αναμετρήσεις στις καθυστερήσεις, έχοντας ανακατέψει την τράπουλά του στα τελευταία λεπτά και πετώντας πολλές φορές στα σκουπίδια τη λογική…
Σημαντική διαφορά μεταξύ της περιόδου Φέργκιουσον και της νέας εποχής είναι επίσης το ότι έχουν εκλείψει, όπως φαίνεται, ο «φόβος» και το δέος που ένιωθαν οι παίκτες της Γιουνάιτεντ μπροστά στον τεχνικό τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι πρόσφατες δηλώσεις του Ρίο Φέρντιναντ όταν ρωτήθηκε για τα φετινά προβλήματα της ομάδας. Ο Αγγλος στόπερ απάντησε ότι ένα από αυτά είναι πως ο Ντέιβιντ Μόγες ανακοινώνει στους παίκτες τις ενδεκάδες του την ημέρα των αγώνων, ενώ ο Φέργκιουσον το έπραττε από την προηγούμενη ημέρα. Εν προκειμένω, το θέμα δεν είναι ότι οι ποδοσφαιριστές έχουν μία ημέρα λιγότερη για να προετοιμαστούν ψυχολογικά για τις αναμετρήσεις, αλλά το ότι μια τέτοια αποκάλυψη για το πώς λειτουργεί η ομάδα, συνοδευόμενη από κριτική, δεν θα γινόταν ποτέ επί Φέργκιουσον! Τέτοια φαινομενικά μικρά ζητήματα ο σερ Αλεξ τα «κατέπνιγε» εν τη γενέσει τους, γιατί ήξερε πως αν λάβουν διαστάσεις μπορούν να αποσταθεροποιήσουν όλη την ομάδα.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Ο φόβος του Ολυμπιακού
Αυτό το οποίο δεν πρέπει να προσπεράσουν αψήφιστα οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού και ο Μίτσελ (μεγαλύτερος του Μόγες κατά έναν μήνα), εν όψει των μεταξύ τους αγώνων για το Champions League είναι η διαφορά ανάμεσα στην εγχώρια και ευρωπαϊκή φόρμα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ φέτος.
Αυτή η Γιουνάιτεντ, χωρίς καν να πατήσει το πόδι στο γκάζι, προκρίθηκε άνετα από την 5η αγωνιστική και μέσα σε έναν όμιλο που είχε την πολύ δυνατή Σαχτάρ Ντόνετσκ και τη δεύτερη της Μπουντεσλίγκα, Μπάγερ Λεβερκούζεν. Δώδεκα γκολ στην επίθεση, εκ των οποίων πέντε μέσα στη Γερμανία, και μόλις τρία τέρματα παθητικό: η καλύτερη άμυνα του Champions League στη φάση των ομίλων μαζί με αυτές της Τσέλσι και της Ατλέτικο Μαδρίτης.
Αυτές οι ευρωπαϊκές εμφανίσεις λειτουργούν ως… αποσυμπίεση στα εγχώρια προβλήματα του Σαββατοκύριακου. Και δείχνουν παράλληλα το πόσο έχουν «ξεψαρώσει» οι αντίπαλοι στο Νησί τώρα που ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον δεν βρίσκεται πλέον στον πάγκο των «κόκκινων διαβόλων». Νιώθουν ότι η Γιουνάιτεντ είναι ευάλωτη και της επιτίθενται. Ακόμα και μέσα στο «Ολντ Τράφορντ», όπου οι παίκτες των «κόκκινων διαβόλων» αγχώνονται περισσότερο διαισθανόμενοι τη δυσαρέσκεια των οπαδών.
Η Γουέστ Μπρομ, η Σαουθάμπτον, η Εβερτον και η Νιούκαστλ πίεσαν πολύ ψηλά και κατάφεραν να πάρουν αποτελέσματα. Μάλιστα, από τα 25 γκολ της στο πρωτάθλημα, η Μάντσεστερ Γ. έχει σημειώσει μόλις 8 μέσα στην έδρα της…
Αντίθετα, στην Ευρώπη, οι αντίπαλοι ακόμα πιστεύουν στη μυθική Γιουνάιτεντ και νιώθουν δέος απέναντι στις κόκκινες φανέλες, μπαίνουν μέσα στο «Θέατρο των Ονείρων» με υποταγή. Η Λεβερκούζεν, για παράδειγμα, ίσως σεβόμενη υπερβολικά το όνομα της αντιπάλου της, στήθηκε αμυντικά και παρέδωσε μπάλα και χώρο μέσα στη δική της έδρα…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο επόμενος αντίπαλος του Ολυμπιακού στο Champions League δείχνει γήινος –σε αντίθεση με την… εξωγήινη υπόσταση μιας Μπάγερν Μονάχου, μιας Ρεάλ Μαδρίτης ή μιας Μπαρτσελόνα σε αυτή τη φάση της διοργάνωσης.
Ισως για τον λόγο αυτό να επιθυμούσε διακαώς ο Μίτσελ την κλήρωση με αγγλική ομάδα. Τα όποια προβλήματα όμως της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην παρούσα φάση δεν προαναγγέλλουν διευκόλυνση του έργου του Ολυμπιακού.
Στα προηγούμενα χρόνια, κάθε «απόβασή» του στην Αγγλία συνοδευόταν με ήττα σχεδόν με το «καλημέρα». Παίζει και η ιστορία τον ρόλο της… Ομως οι «ερυθρόλευκοι» φέτος είναι τυχεροί που διαθέτουν στον πάγκο τους τον Μίτσελ τού «δεν φοβάμαι τίποτε». Αν αυτή η νοοτροπία σημαίνει ότι θα παραταχθούν οι Πειραιώτες απέναντι στη Γιουνάιτεντ όπως η Γουέστ Μπρομ και η Εβερτον και όχι όπως η Λεβερκούζεν, τότε μόνο οφέλη θα έχουν. Αλλιώς, θα δώσουν την ευκαιρία για άλλη μία αποσυμπίεση στον υπό πίεση Μόγες…
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Η προηγούμενη μεγάλη «σκιά»: σερ Ματ Μπάσμπι
Η διατήρηση της γνώσης και του know-how είναι απαραίτητη για την «προστασία» μιας αυτοκρατορίας στη διάρκεια μιας μεταβατικής περιόδου. Πάντως η μετακίνηση του σερ Αλεξ Φέργκιουσον σε παραγοντική θέση στο «Ολντ Τράφορντ» φέρει τους δικούς της κινδύνους για την ομάδα.
Αν η ιστορία επαναληφθεί, τότε οι οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχουν πολλούς λόγους να ανησυχούν ότι η σκιά του σερ Αλεξ Φέργκιουσον θα αποδειχθεί υπερβολικά μεγάλη για να βγει από αυτήν ο Ντέιβιντ Μόγες.
Η απροθυμία του σερ Ματ Μπάσμπι να αφήσει τα ηνία όταν βρέθηκε πίσω από τη σκηνή, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, είναι μια ιστορία προς αποφυγήν.
Αφού αποσύρθηκε από την προπονητική μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1968, ο Μπάσμπι έγινε γενικός διευθυντής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και κράτησε το παλιό του γραφείο. Ο διάδοχός του στην ομάδα, ο Γουίλφ Μακ Γκίνες, αναγκάστηκε να αναζητήσει κάποιο χώρο για να στήσει το «αρχηγείο» του.
Η παρουσία του Μπάσμπι αποδείχθηκε καταδικαστική για τον Μακ Γκίνες. Οι παίκτες συχνά προσπερνούσαν τον προπονητή τους και πήγαιναν στον πρώην τεχνικό τους για συμβουλές, για παράπονα, για ό,τι τους αφορούσε γενικότερα. Ανίκανος να φτιάξει την ομάδα όπως ήθελε και να αποφασίζει ο ίδιος, ο Μακ Γκίνες απολύθηκε έναν χρόνο αργότερα, με τον σερ Ματ να αναλαμβάνει τον έλεγχο προσωρινά.
Ακολούθησαν 18 δύσκολοι μήνες αρχικά υπό τον ήρεμο Φρανκ Ο’Φάρελ και κατόπιν υπό τον Τόμι Ντόχερτι που πάλεψε γενναία με τον μαρασμό του συλλόγου. Ηταν αυτός που οδήγησε τη Γιουνάιτεντ μέσα από τα γήπεδα της Β’ κατηγορίας το 1974 ξανά στους «μεγάλους». Ο Ντόχερτι στέρησε από τη Λίβερπουλ το τρεμπλ του 1977 κατακτώντας το Κύπελλο Αγγλίας, αλλά αντικαταστάθηκε την ίδια σεζόν από τον Ντέιβ Σέξτον, λόγω της ερωτικής του σχέσης με τη σύζυγο ενός των φυσιοθεραπευτών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, του Λόρι Μπράουν. Ο Σέξτον με τη σειρά του αντικαταστάθηκε το 1981 από τον Ρον Ατκινσον επειδή η ομάδα του δεν κατακτούσε τρόπαια ούτε έπαιζε επιθετικό ποδόσφαιρο.
Η Γιουνάιτεντ είχε καταντήσει απλά μια ομάδα Κυπέλλων, μέχρι το 1993, όταν και κατέκτησε τον πρώτο τίτλο της στην Αγγλία μετά το 1967. Ηταν η έβδομη χρονιά της θητείας του σερ Αλεξ Φέργκιουσον – και το πρώτο από τα 13 τρόπαια της Πρέμιερ Λιγκ που θα έρχονταν στην τροπαιοθήκη της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ…
