Επί δεκαετίες τόσο η Αριστερά όσο και η Σοσιαλδημοκρατία στη Δυτική Ευρώπη θεωρούσαν ως «φυσική» τους εκλογική περιφέρεια «το μπλε κολάρο» της εργατικής τάξης, ενώ η εύπορη μεσαία τάξη ευθυγραμμιζόταν με τους Συντηρητικούς. Στις δεκαετίες που μεσολάβησαν η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και οι κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές που επέβαλε μεταμόρφωσαν τον κόσμο της εργασίας. Η παραδοσιακή εργατική τάξη που περιέγραψε και ύμνησε ο Μαρξ υποχωρεί ποσοτικά και ποιοτικά στην αναπτυγμένη Δύση, βοηθούσης της υψηλής ανεργίας και της μεταφοράς μεγάλων βιομηχανικών μονάδων στην Απω Ανατολή. Αποτέλεσμα; Η καρδιά της εργατικής τάξης με τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά που περιέγραψαν οι μαρξιστές (κοινωνική συνείδηση, συγκέντρωση κ.λπ.) να χτυπά κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες και όλο και λιγότερο στις μητροπόλεις του καπιταλισμού.

Η Αριστερά βλέπει μάλιστα να χάνει επιρροή στην παραδοσιακή εργατική τάξη, καθώς σημαντικά τμήματά της παρασύρονται από ακροδεξιά, λαϊκιστικά κόμματα, που προβάλλουν συνθήματα κατά της μετανάστευσης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» σημειώνουν εύστοχα ότι «οι θεσμοί της Ε.Ε. έγιναν όργανα για τους δανειστές προκειμένου να επιβάλουν τη θέλησή τους πάνω στους οφειλέτες, υποτάσσοντας έτσι τη νότια «περιφέρεια» της Ευρώπης στον βόρειο «πυρήνα», στη βάση μιας σχεδόν αποικιακής σχέσης» και προσθέτουν με έμφαση: «Η συνέχιση της τρέχουσας πολιτικής και των θεσμών διαβρώνει την υποστήριξη για την Ευρώπη και κινδυνεύει να την καταστρέψει».