Ονομάζεται Club de Madrid και είναι μια κλειστή λέσχη με 88 μέλη, όλοι πρώην ηγέτες, αλλά με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, από φιλελεύθερους μέχρι πρώην κομμουνιστές και μαχητές της ελευθερίας, οι οποίοι προσφέρουν… απλόχερα την εμπειρία τους
Της Μαργαρίτας Βεργολιά
Οι συνταξιούχοι βιοπαλαιστές περνούν κάποιες από τις ελεύθερες ώρες τους σε καφενεία -όσων τουλάχιστον η τσέπη ακόμη το αντέχει- με προσφιλές θέμα συζήτησης, μεταξύ πρέφας και δηλωτής, την κατάντια της πολιτικής.
Οι «συνταξιούχοι» της πολιτικής, αντιθέτως, αρέσκονται να μιλούν με περηφάνια για το ιδεοληπτικό τους όραμα, π.χ. δίνοντας διαλέξεις σε επιφανή και συνήθως κατάμεστα από ακροατές πανεπιστήμια, ακόμη και για θέματα τα οποία -βάσει της προϊστορίας τους- δεν νομιμοποιούνται καν να αγγίζουν…
Εξ αυτών, οι «εκλεκτοί» έχουν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν συλλογική πορεία, συμμετέχοντας υπό προϋποθέσεις σε -κλειστές σαν… στρείδια- λέσχες πολιτικού προβληματισμού και παρεμβατισμού. Μία από αυτές είναι και η επονομαζόμενη Λέσχη της Μαδρίτης, με αποστολή -όπως αναφέρει στην ιστοσελίδα της (www.clubmadrid.org)- τη «Λειτουργική Δημοκρατία». Πιο πρόσφατο εγχείρημα ήταν η μετάβαση κλιμακίου της γνωστής και ως Club de Madrid, την περασμένη εβδομάδα, στην Τυνησία, που δύο χρόνια μετά την «αραβική άνοιξη» κάνει μετέωρα βήματα προς τον αραβικού τύπου εκδημοκρατισμό…
Τα 88 μέλη της οργάνωσης -όλοι πρώην ηγέτες κρατών και κυβερνήσεων, από συνολικά 58 χώρες- προέρχονται σχεδόν από κάθε γωνιά της Γης κι απ' όλο το φάσμα της πολιτικής. Από τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον και τον τελευταίο ηγέτη της ΕΣΣΔ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ μέχρι τον πρώην καγκελάριο της Γερμανίας Χέλμουτ Κολ, τον συντηρητικό πρώην πρωθυπουργό της Σουηδίας Καρλ Μπιλντ και τους Σοσιαλιστές πάλαι ποτέ ομολόγους τους, τον Ισπανό Φελίπε Γκονσάλες και τον Γάλλο Λιονέλ Ζοσπέν (τελευταία προσθήκη στη λίστα είναι ο πρώην πρόεδρος της Ζάμπια, Ρουπία Μπάντα).
Στα επίτιμα μέλη συγκαταλέγονται ο γ.γ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, ο Αμερικανός πρώην πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ, ο πάλαι ποτέ πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και πρωτεργάτης του σχεδίου της ευρωπαϊκής ενοποίησης, Ζακ Ντελόρ, και η ηγέτιδα της αντιπολίτευσης στη μακρινή Μιανμάρ, Αούν Σαν Σου Κίι.
Σε ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα, λοιπόν, φιλελεύθεροι που επί ηγεσίας τους έβγαλαν στο «σφυρί» τη δημόσια περιουσία, σοσιαλιστές και πρώην κομμουνιστές, μαχητές της δημοκρατίας και ορισμένοι πολιτικοί με όχι και τόσο καθαρό «μητρώο» (επειδή τα ονόματά τους έχουν συνδεθεί με σκάνδαλα διαφθοράς ή πρακτικές που δεν βοήθησαν ούτε κατ' ελάχιστον τον εκάστοτε εγχώριο εκδημοκρατισμό) παρέχουν απλόχερα σήμερα την πολύτιμη εμπειρία τους, μέσα από τη Λέσχη της Μαδρίτης.
Η «παρθενική» πρώτη του κλαμπ έγινε λίγες εβδομάδες μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, έπειτα από τη Διάσκεψη για τη Δημοκρατική Μετάβαση και Εδραίωση, τον Οκτώβριο του 2001, στη Μαδρίτη. «Βαφτίστηκε» Μη Κυβερνητική Οργάνωση το 2002. Και μέσα σε δύο χρόνια -χάρη σε γενναίες δωρεές και τη σύσταση «ανεξάρτητου» (όπως υπογραμμίζεται στην ιστοσελίδα) ιδρύματος για την χρηματοδότηση των αποστολών του- κατάφερε να είναι οικονομικά αυτόνομο. Μάλιστα, από το 2006 απολαμβάνει ειδικό καθεστώς εξαίρεσης από την καταβολή φόρων στις ΗΠΑ (!).
Μέσα στα 10 χρόνια δράσης του έχει ασχοληθεί με ευρεία γκάμα θεμάτων: τη Δημοκρατική Διακυβέρνηση, την κοινωνική συνοχή, την παγκόσμια οικονομική κρίση, την τρομοκρατία, τις κλιματικές αλλαγές, τον ρόλο των γυναικών στη σύγχρονη κοινωνία και πλείστες όσες πολιτιστικές, εθνοτικές και θρησκευτικές διενέξεις ανά τον πλανήτη (στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, το Ανατολικό Τιμόρ, τη Βολιβία, την Αϊτή).
Παρά τη διαδραστικότητά του (πέρα από την ιστοσελίδα, το Club de Madrid έχει προφίλ στο Facebook, λογαριασμό στο Twitter και κανάλι στο Youtube), o ουσιαστικά κλειστός χαρακτήρας αυτού του κλαμπ της παγκόσμιας πολιτικής «αφρόκρεμας» και οι αμφιβόλου αποτελεσματικότητας δημοκρατικές παρεμβάσεις του ανά τον πλανήτη γίνονται, μοιραία, «βούτυρο στο ψωμί» των οπαδών των θεωριών συνωμοσίας.
Στο Διαδίκτυο, αφθονούν οι ιστοσελίδες που συνδέουν το Club de Madrid με το σχέδιο μιας διεθνούς οικονομικής ελίτ για την εξάλειψη της εθνικής κυριαρχίας και την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, στο πλαίσιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων (ορολογία, που εισήγαγε ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος από τον πρώτο πόλεμο στο Ιράκ, τον Σεπτέμβριο του 1999).
Βάσει αυτού του σεναρίου, η Λέσχη της Μαδρίτης δεν είναι παρά το βασικότερο «παρακλάδι» και εκτελεστικό όργανο τής -κατά πολλούς, ακόμη πιο μυστηριώδους σε σκοπιμότητα- Λέσχης της Ρώμης. Ενός επίσης διεθνούς κι εξίσου κλειστού think tank, που ιδρύθηκε το 1968 στο Μπελάτζιο της Ιταλίας, στη βίλα του Ντέιβιντ Ροκφέλερ (του γνωστού τραπεζίτη και πατριάρχη της γνωστής οικογένειας, ο οποίος -παρεμπιπτόντως- ίδρυσε επίσης το Council of Foreign Relations και την Τριμερή Επιτροπή).
Το γνωστό και ως Club of Rome απαρτίζεται από επιφανείς επιστήμονες, οικονομολόγους, επιχειρηματίες, πολιτικούς και «γαλαζοαίματους» (αρκετοί είναι ταυτόχρονα και μέλη του Club de Madrid, όπως οι ιδρυτές του, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και Ντιέγκο Χιλντάγκο, ενώ η λίστα διανθίζεται με τον πρώην αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Αλ Γκορ, τον πνευματικό ηγέτη του Θιβέτ, Δαλάι Λάμα, και τον γκουρού της πληροφορικής, ιδρυτή της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς).
Από την ίδρυσή της, η Λέσχη της Ρώμης -που έχει πλέον παραρτήματα σε πάρα πολλές χώρες- στηρίζεται στη μαλθουσιανή θεωρία περί υπερπληθυσμού. Σήμερα, εστιάζει στο περιβάλλον και τους φυσικούς πόρους, την παγκοσμιοποίηση, την παγκόσμια ανάπτυξη, τον κοινωνικό μετασχηματισμό, την ειρήνη και την ασφάλεια.
Κι όπως αναφέρει στην ιστοσελίδα της, «δρα ως παγκόσμιος καταλύτης για την αλλαγή, μέσα από τον εντοπισμό και την ανάλυση των κρίσιμων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα και την ενημέρωση γι' αυτά τα προβλήματα στα πιο σημαντικά -δημόσια και ιδιωτικά- κέντρα λήψης αποφάσεων, καθώς και στο κοινό».
