Ο Πούτιν, φυσικά, δεν είναι αθώος του αίματος: μπορεί να μην έπεσε με τα μούτρα στην «ουκρανική παγίδα» που είχε στηθεί, στέλνοντας απευθείας τα ρωσικά τανκς, αλλά σε κάθε περίπτωση υποστηρίζει το αντάρτικο στη «Νοβορωσία», όπου έχει ντε φάκτο δημιουργήσει ένα ακόμη ρωσικό προτεκτοράτο μετά την αναίμακτη προσάρτηση της Κριμαίας, στο δοκιμασμένο μοντέλο της Οσετίας, της Αμπχαζίας και της Υπερδνειστερίας (αλλά και του Κοσόβου, για να μην ξεχνιόμαστε). Με την ξαφνική προέλαση των ανταρτών προς τη Μαριούπολη, το στρατηγικό λιμάνι στην Αζοφική, όπου ζουν δεκάδες χιλιάδες ρωσόφωνοι, ελληνόφωνοι και άλλοι μειονοτικοί, ο παλιός συνταγματάρχης της KGB κατάφερε για πολλοστή φορά στην καριέρα του να αντιστρέψει τα εις βάρος του δεδομένα και να αναγκάσει τον πολεμοχαρή Ποροσένκο να συρθεί στο τραπέζι των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων, κόντρα στις προθέσεις των Αμερικανών και του «πρωθυπουργού» του Κιέβου, Αρσένι Γιάτσενιουκ.

Ο Πούτιν διατηρεί στενές σχέσεις διαπλοκής με τους «ολιγάρχες» της αμαρτωλής εποχής Γέλτσιν, συνυπάρχει αρμονικά με λογής λογής συμφέροντα και μαφίες, που διαγουμίζουν προς ίδιον όφελος τον ρωσικό εθνικό πλούτο και, αναμφίβολα, ρέπει προς τον αυταρχισμό, «χαϊδεύοντας» τον ρωσικό εθνικισμό και αντιμετωπίζοντας με χαρακτηριστική σκληρότητα όποιον σηκώνει κεφάλι εναντίον του μέσα στη Ρωσία, ή μέσα στα όρια της πρώην σοβιετικής σφαίρας επιρροής. [Προσωπικά έχω αρθρογραφήσει επανειλημμένα όλα αυτά τα χρόνια για τα (πολλά) στραβά του.] Συνάμα όμως παραμένει εξαιρετικά δημοφιλής στη χώρα του, παρά τα 14 χρόνια στην εξουσία, και στην περίπτωση της Ουκρανίας έκανε ό,τι θα έκανε οποιοσδήποτε Ρώσος ηγέτης στη θέση του, αν απειλούνταν όχι μόνο τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας, αλλά και μερικά εκατομμύρια ανθρώπων που δηλώνουν -και από κάθε άποψη είναι- Ρώσοι…

Προχθές, σε μια τελετή για τους πεσόντες ρωσόφωνους στην ανατολική Ουκρανία, ο Πούτιν κατηγόρησε ευθέως τους ισχυρούς της Δύσης ότι χρησιμοποίησαν την κρίση στην Ουκρανία «για να νεκραναστήσουν το ΝΑΤΟ» και να υποχρεώσουν τη Ρωσία και τον κόσμο «σε μια νέα καταστροφική κούρσα εξοπλισμών». Ταυτόχρονα, επιμένει ότι η καλύτερη λύση για την Ουκρανία είναι η ομοσπονδιοποίηση, με παροχή αυξημένης αυτονομίας στις εξεγερμένες ανατολικές επαρχίες – ενώ συνεχίζει το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι με τους Ευρωπαίους, ξεκαθαρίζοντας πως το παιχνίδι των κλιμακούμενων κυρώσεων θα είναι ιδιαίτερα επώδυνο γι’ αυτούς… Ποιος μπορεί, αλήθεια, να τον διαψεύσει;