Το ποσοστό ανεργίας 55,7% για τους κάτω των 25 ετών, σπρώχνει χιλιάδες στη μετανάστευση προς αναζήτηση εργασίας και γεννά και τις ανάλογες διαμαρτυρίες

Της Κορίνας Βασιλοπούλου

«Δεν φεύγουμε. Μας διώχνουν». Χιλιάδες νέοι στην Ισπανία, αλλά και σε άλλα σημεία της Ευρώπης, ενώνουν τις φωνές τους αύριο Κυριακή 7 Απριλίου με το παραπάνω σύνθημα: Οι νέοι στην Ισπανία, όπως και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που πλήττονται από την οικονομική κρίση, μεταναστεύουν ανά χιλιάδες. Οχι επειδή «διακρίνονται από περιπετειώδες πνεύμα», όπως δήλωσε πρόσφατα με περίσσιο θράσος η Μαρίνα δελ Κοράλ, η γενική γραμματέας Μετανάστευσης του ισπανικού υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά επειδή αδυνατούν να βρουν δουλειά στην πατρίδα τους. Και αν τη βρουν, θα είναι προσωρινή, κακοπληρωμένη και τις περισσότερες φορές αναντίστοιχη των σπουδών και των προσόντων τους.

…δίχως μέλλον

Την ίδια μέρα πριν από δύο χρόνια ακριβώς, στις 7 Απριλίου του 2011, η νεολαιίστικη οργάνωση Juventud sin Futurο (Νεολαία δίχως Μέλλον) πραγματοποίησε την πρώτη της δημόσια κινητοποίηση και ένα μήνα αργότερα ενώθηκε με τη θάλασσα των Ισπανών αγανακτισμένων. Την ίδια ημερομηνία επέλεξε όχι μόνο για επετειακούς λόγους, αλλά κυρίως για να διαμαρτυρηθεί για το σήμερα. «H Ισπανία δεν είναι χώρα για νέους», λένε χιλιάδες Ισπανοί 18 – 30 ετών που συμμετείχαν στη διαδικτυακή καμπάνια που λάνσαρε η οργάνωση πριν από ένα μήνα (στη διεύθυνση www.nonosvamosnosechan.net) και αύριο αναμένεται να κατεβούν στις διαδηλώσεις που θα γίνουν σε διάφορες πόλεις της Ισπανίας, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, όπως Παρίσι, Βερολίνο, Αμστερνταμ, Δουβλίνο, Κοπεγχάγη, Λονδίνο, Βιέννη. Αντίστοιχες κινητοποιήσεις έχουν αναγγελθεί και εκτός Ευρώπης σε Μόντρεαλ και Μπουένος Αϊρες (#nonosvamosnosechan είναι το σχετικό hashtag στο twitter).

«Θέλουμε να σπάσουμε τη σιωπή και να φέρουμε στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου το πρόβλημα της εξορίας χιλιάδων νέων, το οποίο είναι ένα πρόβλημα πολιτικό», είπε πριν από λίγες μέρες στη σχετική συνέντευξη Τύπου η Μαρίνα Μοντότο, μία από τις εκπροσώπους της οργάνωσης Juventud sin Futurο.

Το ότι η «Ισπανία δεν είναι χώρα για νέους» αποδεικνύεται από το ποσοστό της ανεργίας μεταξύ των νέων κάτω των 25 ετών, το οποίο αγγίζει το 55,7%. Μέχρι πρότινος, η Ισπανία ήταν «πρωταθλήτρια» στην Ε.Ε. σε αυτόν τον τομέα, ώσπου την ξεπέρασε η Ελλάδα και στην ανεργία των νέων και στο ποσοστό της ανεργίας επί του γενικού πληθυσμού (26,4% εδώ, 26,3% στην Ισπανία). Μέσα στο 2012, οι Ισπανοί 15 – 29 χρόνων που ζουν στο εξωτερικό αυξήθηκαν στους 302.623 (το 2009 ήταν 242.154), αν και υπολογίζεται ότι ο αριθμός είναι μεγαλύτερος, καθώς αρκετοί είναι εκείνοι που δεν έχουν καταγραφεί στα προξενεία των χωρών υποδοχής. Σήμερα, 374.600 πτυχιούχοι της ίδιας ηλικίας είναι άνεργοι. Οπως σωστά έλεγε ένα από τα συνθήματα που ακούστηκαν στις πρώτες διαδηλώσεις των αγανακτισμένων, «Μετά το πτυχίο, υπάρχουν τρεις τρόποι διαφυγής: από ξηρά, από θάλασσα και από αέρα».

Πάρα πολλοί νέοι άνεργοι Ισπανοί «διαφεύγουν» στη Γερμανία. Το 2012, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, μετανάστευσαν εκεί 50.201 Ισπανοί, κατά 16,7% περισσότεροι σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη χρονιά και περισσότεροι και από τους Ελληνες, όπου το αντίστοιχο ποσοστό αύξησης των μεταναστών προς Γερμανία ήταν 10,9%. Αλλά κι εκεί, όπως και σε άλλες χώρες του εξωτερικού, δεν τους περιμένει απαραίτητα ο εργασιακός παράδεισος, καθώς οι δουλειές που βρίσκουν είναι συχνά μερικής απασχόλησης και χαμηλά αμειβόμενες. «Η κακοπληρωμένη εργασία αποτελεί ενδημικό πρόβλημα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το ίδιο υποφέρει κάποιος στη Βρετανία, στη Γερμανία, στη Γαλλία ή στην Ιταλία», προειδοποιούν στην ιστοσελίδα τους οι διοργανωτές της καμπάνιας «Δεν φεύγουμε, μας διώχνουν».

Σκληρή λιτότητα

Πρόσφατα, η κυβέρνηση Ραχόι, «προβληματισμένη» από το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας των νέων, ανακοίνωσε ένα «σχέδιο για την απασχόληση των νέων», το οποίο πείθει ελάχιστα, από τη στιγμή που όλη η κυβερνητική πολιτική εστιάζεται στη σκληρή λιτότητα που απαιτεί διάλυση του κοινωνικού κράτους και καθιέρωση της εργασιακής ζούγκλας. «Κόβουν τα πάντα, διαλύουν τη δημόσια υγεία και την παιδεία. Οι σπουδές και τα δημόσια μεταφορικά μέσα γίνονται απρόσιτα για πολλούς νέους ανθρώπους», καταγγέλλει η καμπάνια.

Ωστόσο, η «Νεολαία δίχως Μέλλον» δεν περιορίζεται στην καταγγελία, αλλά καταθέτει και συγκεκριμένες προτάσεις, δύσκολο, ωστόσο, να υλοποιηθούν από μια δεξιά κυβέρνηση: να σταματήσει η πρόσληψη μαθητευόμενων με χαμηλές αμοιβές, να κατεβεί το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, να μειωθεί το ωράριο εργασίας, να ενισχυθεί η δημιουργία συνεταιρισμών, δωρεάν πρόσβαση στα μέσα μαζικής μεταφοράς για τους άνεργους, μειωμένα εισιτήρια για τους νέους, διαγραφή του χρέους. «Μια δημοκρατία», με λίγα λόγια, «που να αντιπροσωπεύει το 99% του πληθυσμού».

……………………………………………………..

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ

Μαρτυρίες Ισπανών νέων που αναζητούν εργασία

Μάρκος, 26 χρόνων, Αυστρία: «Επειτα από περίπου ένα χρόνο που έψαχνα δουλειά, έπαιρνα αρνητικές απαντήσεις (από τους λίγους που απαντούσαν) και έχανα χρόνο, αποφάσισα να αλλάξω την απελπισία αναζητώντας νέες προκλήσεις».

Ρακέλ, 25 χρόνων, Ιρλανδία: «Αφού τελείωσα τις σπουδές μου στο Παιδαγωγικό και το μεταπτυχιακό μου, άρχισα να εργάζομαι ως δασκάλα στην Ισπανία. Με τον καιρό άρχισαν οι περικοπές στην εκπαίδευση… και αργότερα τελείωσαν οι δουλειές για τους πιο νέους. Επειτα από έναν χρόνο άσχημης ζωής με προσωρινές δουλειές (όταν είχα), αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να κάνω τις βαλίτσες μου. Κι εδώ είμαι τώρα, σε επαφή με την “εκπαίδευση” και βελτιώνοντας τα Αγγλικά μου… Πολύ περισσότερο από αυτό που μπορούσα να ζητήσω στη χώρα μου!»

Εστίμπαλις, 26 χρόνων, Βρετανία: «Είμαι νοσηλεύτρια. Στην πατρίδα μου διέλυσαν τη δημόσια υγεία. Τώρα ζω στο Μπράιτον».

Ντανιέλ, 22 χρόνων, Κίνα: «Δεν μου αρέσει που έπρεπε να φτάσω στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά είναι η καλύτερη προοπτική που έχω. Αν έβρισκα μια αξιοπρεπή δουλειά στην Ισπανία, θα γύριζα. Αλλά, προς το παρόν, αυτό είναι αδύνατον».

Εδουάρδο, 25 χρόνων, Ισπανία: «Ενα κομμάτι της δημόσιας δαπάνης για την παιδεία θα φύγει μαζί με εμάς».

Ισα, 23 χρόνων, Ισπανία: «Οι επιλογές μου είναι η ανεργία, η κακοπληρωμένη εργασία ή να παλέψω για ένα μέλλον με αξιοπρέπεια για όλους».

Αννα, 22 χρόνων, Ισπανία: «Δεν θέλω να πάω στη Λαπωνία, ούτε να ζω στην εκμετάλλευση. Μας θέλουν μακριά, θα μας βρουν απέναντί τους».

(Μαρτυρίες από τον διαδικτυακό τόπο www.nonosvamosnosechan.net)