ΙΤΑΛΙΑ Απρόσμενα τα είπαν χθες στη βουλή Μπερσάνι και Μπερλουσκόνι, επίσημα ανακοίνωσαν ότι μίλησαν γιά την εκλογή νέου προέδρου, αλλά το ζήτημα είναι τι είπαν γιά το σχηματισμό κυβέρνησης

Της Μαργαρίτας Βεργολιά

Κι εκεί που κανείς δεν το περίμενε να γίνει χθες, τελικά τα είπαν. Κάτω από άκρα μυστικότητα, παρόντων των δύο πιο στενών συνεργατών τους, ο Πιερλουίτζι Μπερσάνι και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι συναντήθηκαν αργά χθες το απόγευμα, για περίπου μία ώρα, στον δεύτερο όροφο του κτιρίου της ιταλικής Βουλής, σε ένα πρώτο «μπρα ντε φερ» ενώπιον του ιταλικού πολιτικού αδιεξόδου. Το μέγα τώρα ερώτημα είναι εάν και πού τα βρήκαν.

Επί τάπητος -διευκρινίστηκε- τέθηκε μόνο το θεσμικό ζήτημα της διαδοχής του Ιταλού προέδρου Τζόρτζιο Ναπολιτάνο (διαδικασία, που τυπικά αρχίζει στις 18 του μηνός, με την έναρξη των σχετικών ψηφοφοριών σε Βουλή και Γερουσία).

Προεδρικά κριτήρια

Λέγεται ότι εξετάστηκαν μόνο τα -κατά το δοκούν κοινά αποδεκτά- κριτήρια επιλογής του νέου προέδρου, που όπως όλα δείχνουν θα είναι αυτός που θα κρίνει ποια θα πρέπει να είναι η επόμενη πράξη του σύγχρονου πολιτικού ψυχοδράματος στη Ρώμη. Κατά την επίσημη εκδοχή, δεν συζητήθηκαν συγκεκριμένα ονόματα. Το διακομματικό ραντεβού ανανεώθηκε, χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία…

Παραδόξως, εκτός ατζέντας έμεινε -επίσημα τουλάχιστον- το πολιτικό ζήτημα. Με άλλα λόγια, ο σχηματισμός κυβέρνησης και η μορφή της. Ο δημόσιος διάλογος επί αυτού του θέματος καλά κρατεί, με πλείστες όσες αντεγκλήσεις. Αποκλείοντας και πάλι χθες δημόσια μια συγκυβέρνηση με την Κεντροδεξιά, ο Μπερσάνι επέμεινε στη λύση μιας κυβέρνησης ειδικού σκοπού. Ο Μπερλουσκόνι επιμένει στον «μεγάλο συνασπισμό», ξύνοντας τις «πληγές» στο διχασμένο κόμμα του Μπερσάνι. Και ο Ναπολιτάνο, ως πολιτικό του κληροδότημα, ζητά «πολιτικό θάρρος» και έναν νέο «ιστορικό συμβιβασμό», κατά το ιστορικό πρότυπο του 1976.

Τότε, 37 χρόνια πριν, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας είχε έλθει δεύτερο στις εκλογές, με πολύ μικρή διαφορά από τους «γαντζωμένους» στην εξουσία Χριστιανοδημοκράτες. Επισήμως στο όνομα της αντιμετώπισης των απειλών της εγχώριας τρομοκρατίας, του πληθωρισμού και της οικονομικής κρίσης -ανεπίσημα, όπως καταδεικνύουν και οι τελευταίες αποκαλύψεις του WikiLeaks, υπό την ανάγκη να ανακοπεί η «κόκκινη» απειλή στη χώρα- η Αριστερά είχε οδηγηθεί στον «ιστορικό συμβιβασμό», στηρίζοντας μια λύση που πέρασε στην Ιστορία ως κυβέρνηση «της μη παροχής ψήφου εμπιστοσύνης» ή «κυβέρνηση των αποχών», η θητεία της οποίας διήρκεσε 590 ημέρες. Ενα πολιτικό πείραμα, που «σφραγίστηκε» με τη μετέπειτα απαγωγή και τη δολοφονία του Αλντο Μόρο…

Σε κάθε περίπτωση, «το πείραμα του 1976, όταν το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα και οι Κομμουνιστές συμφώνησαν στη δημιουργία της τρίτης κυβέρνησης υπό τον Τζούλιο Αντρεότι, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να επαναληφθεί», σχολίαζε σε χθεσινό άρθρο γνώμης ο υποδιευθυντής της κεντροαριστερής εφημερίδας La Repubblica, Μάσιμο Τζιανίνι.

«Ιστορικές αναλογίες δεν υφίστανται», υπογραμμίζει. «Οι πολιτικές συνθήκες δεν υπάρχουν. Είναι κατανοητό ο Ιταλός πρόεδρος, για πολιτικούς και προσωπικούς βιογραφικούς λόγους, να είναι δεμένος με εκείνη την ιστορική περίοδο, που είδε μια Ιταλία θανάσιμα πληγωμένη να αντιδρά και να ανακάμπτει, εν μέσω των σφαιρών των Ερυθρών Ταξιαρχιών, του σκανδάλου με τη Lockheed [με δωροδοκίες για την αγορά μεταγωγικών αεροσκαφών C130 από το ιταλικό υπουργείο Αμυνας] και μιας βαρύτατης οικονομικής κρίσης».

«Ο Μπερσάνι δεν είναι Μπερλιγκουέρ και δεν χωρεί επ' αυτού αμφιβολία. Αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, σε αυτό τον ανάρμοστο και δυσανάλογο ιστορικό παραλληλισμό, είναι ότι ο Μπερλουσκόνι δεν είναι ένας Αλντο Μόρο», επισημαίνει ο Τζιανίνι.

O Γκρίλο τον χαβά του

Σήμερα, άλλωστε, ζούμε ένα «πραξικόπημα που άρχισε πριν από χρόνια», έγραφε χθες στο προσωπικό του blog ο Μπέπε Γκρίλο, κάτω από μία φωτογραφία-προϊόν φωτομοντάζ, που δείχνει τους Πιερλουίτζι Μπερσάνι, Σίλβιο Μπερλουσκόνι και Μάριο Μόντι ντυμένους με στρατιωτικές στολές, παραλληλίζοντάς τους με τους Ελληνες δικτάτορες της επταετίας!

Στόχος, αναφέρει ο ηγέτης του αντισυστημικού Κινήματος των 5 Αστέρων (σήμερα πρώτο σε δύναμη αυτόνομο ιταλικό κόμμα σε Γερουσία και Βουλή), είναι «το Κοινοβούλιο να απεκδυθεί κάθε νομιμότητας και εξουσίας. Η Ιταλία δεν είναι πλέον μια κοινοβουλευτική Δημοκρατία, όπως προβλέπεται στο Σύνταγμα, αλλά μια κομματική Δημοκρατία», σχολίαζε ο Γκρίλο – την ώρα που οι 163 βουλευτές και γερουσιαστές του έκαναν από χθες το απόγευμα έως και τα μεσάνυχτα συμβολική κατάληψη των δύο νομοθετικών κομμάτων, ζητώντας την άμεση λειτουργία των κοινοβουλευτικών επιτροπών, ανεξαρτήτως του τι γίνεται σε προεδρικό και κυβερνητικό επίπεδο στη χώρα.

«Τα κόμματα αντικατέστησαν τη Δημοκρατία», κατέληγε το κείμενο. «Η βούληση του λαού έχει γίνει ανέκδοτο». «Η χώρα καταρρέει και η νομοθετική δραστηριότητα έχει μπλοκάρει. Πρόκειται για αυτοκτονία»…