Από τον Βαγγέλη Καραγιώργο  Φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ, REUTERS

ΤΟΥΡΚΙΑ

Κακά τα ψέματα, όλοι είχαμε τσιμπήσει λίγο με τον Ερντογάν. Οτι υπάρχει ένα πολιτικό Ισλάμ που δεν είναι τόσο σκοταδιστικό, είναι δημοκρατικό, έχει τους φτωχούς μαζί του, είχε κάνει και τον τσαμπουκά με το Ισραήλ τότε, με τον στόλο για τη Γάζα και το «Μαβί Μαρμαρά»… Δεν συνήλθαμε ούτε τότε που έγινε κουμπάρος του Καραμανλή. Είχαμε ξεχάσει βέβαια να ρωτήσουμε τους Τούρκους πολίτες πως είναι να ζεις υπό τον σοφτ ισλαμιστή αλλά με σουλτανική αλαζονεία (απ' ό,τι φάνηκε) Ερντογάν.

Κι όταν ο ισλαμιστής με το ανθρώπινο πρόσωπο άρχισε να σχεδιάζει φαραωνικές γέφυρες και τζαμιά πάνω σε πάρκα και να απειλεί τον τρόπο ζωής και την ελευθερία των πολιτών με τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις σε αλκοόλ και καπνό, ο κόσμος βγήκε στον δρόμο και το δήθεν χαμογελαστό πρόσωπο έδωσε τη θέση του στην πιο ωμή καταστολή με βροχή από δακρυγόνα και κανόνια νερού και ξύλο, πολύ ξύλο, και συλλήψεις, πολλές συλλήψεις.

Και με τα ΜΜΕ, όπως κι αλλού που ο λαός υποφέρει και κινητοποιείται, να παίρνουν το μέρος της εξουσίας. Και είτε να αποσιωπούν, είτε να λένε ωμά ψέματα στα μούτρα των ανθρώπων που, είτε είναι στις διαδηλώσεις και ξέρουν ακριβώς την αλήθεια, ή δεν είναι γιατί φοβούνται την καταστολή, τα δακρυγόνα, τις συλλήψεις, αλλά τις υποστηρίζουν από τη γειτονιά τους ή το σπίτι τους, χτυπώντας κατσαρόλες και κλείνοντας τα φώτα.

Και επειδή τα ΜΜΕ λένε ψέματα κι αποσιωπούν, οι άνθρωποι που κινητοποιούνται λένε και μαθαίνουν την αλήθεια από το Ιντερνετ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ακόμη και μέσα από τις διαδηλώσεις αυτόκλητοι ρεπόρτερ διαδίδουν μέσα από το κινητό τους και το Διαδίκτυο τα γεγονότα.

Για να φιμώσει το κίνημα, η εξουσία έφτασε να συλλάβει 25 χρήστες του Twitter για τις αναρτήσεις τους σε αυτό. Αλλά πέτυχε ακριβώς το αντίθετο απ' ό,τι επιδίωκε. Το κίνημα όλο και διογκώνεται, ένα ετερόκλητο πλήθος από αριστερούς, αριστεριστές, αναρχικούς, συνδικαλιστές, οικολόγους, ομοφυλόφιλους, φεμινίστριες, κεμαλιστές, οπαδούς του κοσμικού κράτους και κυρίως απλούς πολίτες του, για πρώτη φορά στη ζωή τους βρέθηκαν σε διαδήλωση, γεύτηκαν δακρυγόνα, πέρασαν τη νύχτα τους σε σκηνές και κατεστραμμένα λεωφορεία, γνώρισαν την εμπειρία της συλλογικότητας φτιάχνοντας όλοι μαζί οδοφράγματα ή κουβαλώντας και φροντίζοντας τραυματίες.

Η εμπειρία του αγώνα σε τόσο συλλογικό επίπεδο είναι μοναδική. Η πλατεία γίνεται η σκηνή ενός θεάτρου, στο οποίο ο καθένας μετέχει είτε σαν ηθοποιός, είτε σαν θεατής του, όμως συμμετέχει όλος ο πληθυσμός μιας πόλης. Και βέβαια συμμετέχουν και οι καλλιτέχνες, μίμοι, ξυλοπόδαροι, δερβίσηδες με αντιασφυξιογόνες μάσκες, μουσικοί. Ολα γίνονται ένα, μία συλλογική εμπειρία αγώνα. Εκεί που άνθρωποι που μέχρι χθες νόμιζαν ότι η Αστυνομία υπάρχει για να μας προστατεύει απ' τους κακούς, δέχτηκαν τις «περιποιήσεις» των ΜΑΤ.

Πόσω μάλλον αν είναι γυναίκες και διαδηλώτριες σε μια ισλαμική χώρα, που σημαίνει ότι το μένος των αστυνομικών είναι ακόμη μεγαλύτερο. Το σημαντικό όμως είναι ότι αυτές οι γυναίκες δεν μάσησαν, έδειξαν τα τραύματά τους στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ισως γι' αυτό, ό,τι και να γίνει, ο Ερντογάν είναι χαμένος και η Τουρκία, ό,τι και να γίνει, δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Εμείς να ευχηθούμε μόνο «Αντε! και στα δικά μας!».