ΙΤΑΛΙΑ Οι περιπέτειες χωρίς τέλος του Μπερλουσκόνι με τη Δικαιοσύνη βάζουν διαρκώς τρικλοποδιές στην κυβέρνηση συνεργασίας

Του Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελλάκη

Ολοι γνώριζαν ότι ο κυβερνητικός βίος του Ενρίκο Λέτα δεν θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά σχεδόν κανείς δεν περίμενε να πολλαπλασιαστούν, τόσο γρήγορα, εμπόδια και εντάσεις.

Ο κύριος σκόπελος ονομάζεται και πάλι Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Μόλις κόπασαν οι πολεμικές για την καταδίκη σε επτά χρόνια φυλάκισης για την υπόθεση Ρούμπι, ο «καβαλιέρε» αναγκάστηκε να ασχοληθεί και πάλι με την ατελείωτη δικαστική του περιπέτεια: ο Αρειος Πάγος της Ρώμης αποφάσισε να εξετάσει την προσφυγή του για την υπόθεση αγοραπωλησίας τηλεοπτικών δικαιωμάτων στις 30 Ιουλίου και όχι τον ερχόμενο Νοέμβριο, όπως είχε οριστεί αρχικά.

Αιτία, ο κίνδυνος μερικής παραγραφής του αδικήματος απάτης στην αγοραπωλησία αυτή, για το οποίο, ο «καβαλιέρε» έχει καταδικαστεί από το Εφετείο του Μιλάνου σε τετραετή φυλάκιση (τρία χρόνια έχουν παραγραφεί) και σε πενταετή στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων.

Τουτέστιν, καυτό πολιτικό καλοκαίρι, με όλες τις συνέπειες που μπορεί κανείς να φανταστεί. Η ιταλική Κεντροδεξιά αναγκάστηκε να αλλάξει όλα της τα σχέδια και, τίποτα, αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο. «Θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε την κυβέρνηση Λέτα, θέλουμε να γίνει πράξη η κατάργηση του φόρου ιδιοκατοίκησης και να μην αυξηθεί, σε καμία περίπτωση, ο ΦΠΑ», είπε ο Σίλβιο στους βουλευτές και γερουσιαστές του.

Την ίδια ώρα, όμως, στενοί συνεργάτες τού «μίστερ τιβί», όπως ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Αντόνιο Μαρτίνο και ο πρόεδρος των κεντροδεξιών γερουσιαστών Ρενάτο Σκιφάνι ανέβασαν τους τόνους και έκαναν λόγο για «πιθανή αναγκαστική εξορία του Μπερλουσκόνι» και για «αδυναμία να συνεχιστεί η σημερινή κυβερνητική κατάσταση» σε περίπτωση καταδίκης του.

Μια διγλωσσία, μάλλον ηθελημένη, που αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και στέλνει συγκεκριμένο μήνυμα: αν ο ζάπλουτος πρώην πρωθυπουργός καταδικαστεί οριστικά από το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, κανείς δεν θα μπορεί να αποκλείσει μια νέα, άμεση προσφυγή στις κάλπες, έστω κι αν η χώρα βρίσκεται σε ιδιαίτερα κρίσιμη κατάσταση.

Πρόκειται, ουσιαστικά, για απειλή, παρά το ότι τα ιταλικά κόμματα χρειάζονται χρονικά περιθώρια αρκετών μηνών για την αναδιοργάνωσή τους. Ο Σίλβιο, πρώτα απ’ όλα, το φθινόπωρο, θέλει να ξαναβαφτίσει «Φόρτσα Ιτάλια» τον «Λαό της Ελευθερίας», επιστρέφοντας στην αρχική ονομασία του 1994.

Το δε κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα πρέπει να κατέβει, υποχρεωτικά, σε έκτακτο συνέδριο, το οποίο θα κληθεί να εκλέξει τον νέο αρχηγό του. Ο πρώην συνδικαλιστής Γκουλιέλμο Επιφάνι εξελέγη τον Μάιο προσωρινός γραμματέας με στόχο να εγγυηθεί την ανανέωση των Δημοκρατικών και να εργαστεί για να αποφευχθεί η διάσπαση. Ο δήμαρχος της Φλωρεντίας Ματέο Ρέντσι –που κάποιοι τον αποκαλούν «Τόνι Μπλερ της Ιταλίας»– παραμένει, αυτήν τη στιγμή, ο επικρατέστερος υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος.

Στο δε μετριοπαθές Κέντρο τού Μάριο Μόντι –μιλάμε για την Επιλογή Πολιτών– η έλλειψη ομοιογένειας και στρατηγικής είναι όλο και εμφανέστερη. Τους αμέσως επόμενους μήνες θα πρέπει να επιλεγεί μια νέα ηγετική μορφή, που να διαδεχθεί τον τεχνοκράτη πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος δεν κατάφερε να πείσει τους Ιταλούς ότι μπορεί να προφέρει κάτι το καινούργιο, πέραν της λιτότητας.

Χρειάζεται χρόνος, είναι σαφές. Τι θα γίνει, όμως, αν ο Μπερλουσκόνι καταδικαστεί και αποφασίσει, όντως, να αιφνιδιάσει τους πάντες αποσύροντας τους υπουργούς του από την κυβέρνηση Λέτα;

Τότε η χώρα θα πρέπει να πάει και πάλι σε εκλογές, με έναν νόμο ο οποίος απαιτεί εντυπωσιακή (σχεδόν εξωπραγματική) υπεροχή για να μπορέσει το πρώτο κόμμα να εξασφαλίσει πλειοψηφία στη γερουσία. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, παράλληλα, θα μπορούσε ακόμη και να επιλέξει την οδό της παραίτησης και ο Μπέπε Γκρίλο, με τα «Πέντε Αστέρια», να επωφεληθεί για να καταγγείλει και πάλι τη «σήψη των παραδοσιακών κομμάτων». Θερινά σενάρια, τα οποία, όμως, σε μια απρόβλεπτη, μπερλουσκονική Ιταλία μπορεί και να βγουν αληθινά..