Την έχασε το… Roland Garros, αλλά την κέρδισε το ελληνικό βόλεϊ και ο Ολυμπιακός
«Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που μπήκα στη Λέσχη για να υπογράψω. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα τόσα κύπελλα που αισθάνθηκα δέος. Συνειδητοποίησα αμέσως σε ποια ομάδα βρέθηκα»
«Ακούω πολλή μουσική. Περισσότερο ξένη ποπ. Οταν μπορώ κάνω και καμιά βόλτα. Αν μαγειρεύω; Μόνο σε κατάσταση… εκτάκτου ανάγκης»
Του Γιάννη Ντεντόπουλου
Αν τα πράγματα πήγαιναν όπως τα είχε σχεδιάσει με το μυαλό των επτά της χρόνων, αυτές τις μέρες η 20χρονη Σοφία Κοσμά θα ετοιμαζόταν για να δοκιμάσει τις δυνάμεις στις χωμάτινες επιφάνειες του… Roland Garros! Δεν θα βρισκόταν στη Σαντορίνη για να διεκδικήσει ένα δεύτερο συνεχόμενο Κύπελλο Ελλάδας στο βόλεϊ, ούτε θα είχε ζήσει τον απόλυτο θρίαμβο της κατάκτησης του πρώτου πρωταθλήματος στην ιστορία του γυναικείου τμήματος του Ολυμπιακού, με την επική ανατροπή που ολοκληρώθηκε την περασμένη Δευτέρα μέσα στην έδρα της ΑΕΚ, στη Ν. Φιλαδέλφεια.
«Τελικά, καμιά φορά έχουν δίκιο και οι μπαμπάδες», παραδέχεται με την ανωτερότητα που δείχνουν οι πρωταθλητές. Εχει να το λέει πως με το βόλεϊ ασχολήθηκε με το ζόρι και όχι από επιλογή.
«Οντως, ήθελα να γίνω τενίστρια. Ο πατέρας μου όμως που υπήρξε ποδοσφαιριστής και είχε παίξει βόλεϊ, έβλεπε τον σωματότυπό μου και επέμενε ότι ήμουν φτιαγμένη γι' αυτό το άθλημα. Σχεδόν με υποχρέωσε να πάω να κάνω μια προπόνηση γνωριμίας με τις Αμαζόνες. Πήγα για να μην του χαλάσω το χατίρι και έφυγα με κλάματα. Δεν μου άρεσε», θυμάται με τρυφερότητα.
«Επέμενε να πάω και δεύτερη. Για έναν περίεργο λόγο, ξαφνικά κάτι άλλαξε μέσα μου. Από την επόμενη μέρα, για μένα τιμωρία ήταν να μην πάω για προπόνηση».
Από τότε όλα πήραν τον δρόμο τους και μάλιστα σχετικά σύντομα. Κερατέα, Α1 με το Μαρκόπουλο και από το καλοκαίρι του 2011 στον Ολυμπιακό.
«Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που μπήκα στη Λέσχη για να υπογράψω. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα τόσα κύπελλα που αισθάνθηκα δέος. Συνειδητοποίησα αμέσως σε ποια ομάδα βρέθηκα».
Από την πρώτη κιόλας χρονιά κατέθεσε τα διαπιστευτήριά της. Αναδείχθηκε MVP στην κατάκτηση του περσινού Κυπέλλου Ελλάδας, που κρίθηκε στην Πρέβεζα.
-Το πρωτάθλημα είναι πιο γλυκό;
«Ναι, είναι πιο γλυκό, ειδικά αν είναι το πρώτο και για σένα και για την ομάδα. Από την πρώτη μέρα που φόρεσα αυτή τη φανέλα κατάλαβα ότι αυτός ο τίτλος ήταν ένα απωθημένο. Διέκρινες τη λαχτάρα στη διοίκηση, στους προπονητές, στους φιλάθλους. Το περσινό Κύπελλο ήταν το πρώτο βήμα. Φέτος ξεκινήσαμε από την αρχή με στόχο το πρωτάθλημα».
-Και το πήρατε…
«Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Η πίστη μας κλονίστηκε στο ξεκίνημα της σεζόν, μόλις χάσαμε το Supercup από την ΑΕΚ και ειδικά μόλις ακολούθησαν οι ήττες από τον Παναθηναϊκό και δύο φορές από την ΑΕΚ στην κανονική περίοδο. Φτάσαμε στον τελικό με 0-2 στην πλάτη μας και μειονέκτημα έδρας».
-Τι έγινε ξαφνικά και γύρισε ο διακόπτης;
«Μπήκαμε στη σειρά αποφασισμένες να ανατρέψουμε τα δεδομένα. Το πιστέψαμε. Δεν προέκυψε στην πορεία. Δουλέψαμε σκληρά όλη τη σεζόν για να είμαστε έτοιμες τη στιγμή που πρέπει. Είχαμε κι ένα επιπλέον εσωτερικό κίνητρο: Μας είχαν πεισμώσει όλα όσα ακούγονταν, ότι δήθεν δεν υπήρχαν καλές σχέσεις μεταξύ μας. Ολη αυτή η παραφιλολογία μάς βοήθησε να συσπειρωθούμε. Δεθήκαμε και συμπεριφερθήκαμε όχι απλά ως ομάδα αλλά και ως παρέα. «Κλειδί» ήταν το πρώτο «μπρέικ», που κάναμε το 2-1, γιατί σε εκείνο το ματς παίζαμε με την πλάτη στον τοίχο, νιώθοντας ότι ήταν η τελευταία μας ευκαιρία».
-Ηταν καθαρά θέμα αγωνιστικής υπεροχής;
«Επαιξαν ρόλο και τα αποδυτήρια. Ειδικότερα ο ηγετικός ρόλος και ο χαρακτήρας της αρχηγού μας, της Δήμητρας (σ.σ.: Γιακουμή). Επειδή από την περσινή ομάδα μείναμε μόνο τρία-τέσσερα κορίτσια, χρειάστηκε και χρόνος και προσπάθεια για να δέσουμε. Νιώσαμε μεγάλη συγκίνηση όταν την είδαμε δακρυσμένη στα αποδυτήρια, μόλις τελείωσε το τελευταίο παιχνίδι».
-Εκτός από το τερέν, έχετε ρόλους και έξω από αυτό;
«Πειραχτήρι και μάλιστα μεγάλο έχουμε. Το χιούμορ της Αννας (σ.σ. Καβαθά) είναι φοβερό και μας χρειάστηκε σε πολλές δύσκολες στιγμές, που δεν ήμασταν στα καλά μας».
-Αλήθεια, μάθατε τι εννοούσε ο προπονητής σας, ο Τέλης Σωτήρχος, με την επινίκια δήλωσή του, στην οποία τόνισε με νόημα πως είναι προπονητής του Ολυμπιακού και δεν προπονεί γκόμενες;
«Ειλικρινά, όχι μόνο δεν μας έχει εξηγήσει ακόμη, αλλά ούτε εμείς τον έχουμε ρωτήσει. Πάντως, μας έκανε εντύπωση το ξέσπασμά του γιατί είναι ένας πολύ ήρεμος άνθρωπος και αυτή την ηρεμία μάς τη μεταδίδει και στο παιχνίδι».
-Και μετά το πρώτο, τι;
«Ελπίζουμε ότι τώρα που μας έφυγε η πίεση να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε τη δική μας αυτοκρατορία και να διακριθούμε στην Ευρώπη. Με ακούτε πολύ αισιόδοξη γιατί βλέπω πως υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις. Από πέρυσι που ανέλαβε ο κ. Κουντούρης άλλαξαν πολλά προς το καλύτερο σε όλα τα επίπεδα και ειδικά στην οργάνωση. Ορεξη υπάρχει. Φιλοδοξίες υπάρχουν. Είναι ασυνήθιστο, σε μια περίοδο που κυριαρχούν η μιζέρια και η γκρίνια παντού, εσύ να νιώθεις προνομιούχος γιατί ανήκεις σε μια τέτοια ομάδα. Πιστεύω λοιπόν ότι ξεκινάει μια πολύ γόνιμη περίοδος για μας».
-Τα χρήματα που βγάζεις από το βόλεϊ σου φτάνουν για να ζήσεις;
«Ακόμη μένω με την οικογένειά μου. Από επιλογή. Κι αν δεν έμενα, όμως, θα μου έφταναν να ζήσω μόνη μου. Μέσα σε περίοδο κρίσης δεν έχω παράπονο. Μπορεί τα ποσά να μην είναι πια αστρονομικά, αλλά νιώθω τυχερή που είμαι στον Ολυμπιακό».
-Πέρα από το βόλεϊ, στον επαγγελματικό τομέα, έχεις εναλλακτική λύση;
«Αυτή τη στιγμή είμαι 100% επαγγελματίας. Δεν κάνω άλλη δουλειά γιατί δεν προλαβαίνω. Είμαι φοιτήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας. Μπήκα κανονικότατα με εξετάσεις, χωρίς προνόμια. Μπορεί να μην ήταν η πρώτη μου επιλογή, αλλά αποφάσισα να τελειώσω αυτή τη σχολή και μετά να κάνω μεταπτυχιακό στην ψυχολογία που με ενδιαφέρει περισσότερο».
-Εχεις κανένα… ελάττωμα;
«(γέλια) Είμαι τελειομανής»!
-Τι σε ηρεμεί;
«Ακούω πολλή μουσική. Περισσότερο ξένη ποπ. Οταν μπορώ κάνω και καμιά βόλτα».
-Τι σε θυμώνει;
«Το ψέμα»…
-Μένεις με τους γονείς σου γιατί σε βολεύει;
«Με φροντίζουν και μου συμπαραστέκονται, γιατί όλοι γνωρίζουν από αθλητισμό. Τώρα, αν εννοείς αν μαγειρεύω, θα σου απαντήσω ειλικρινά: Μόνο αν είναι ανάγκη».
-Τι άλλαξε τώρα πια που είσαι πρωταθλήτρια και μάλιστα με fun club σελίδα στο facebook;
«Νιώθουμε όλες μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για να συνεχίσουμε την πορεία μας στην ομάδα και στην Εθνική. Το σίγουρο είναι ότι πλέον οι αντίπαλοι που μας έβλεπαν ως «losers», θα παίζουν για να μας νικήσουν. Οσο για το ενδιαφέρον που δείχνουν για μας και την προβολή, δεν είναι αυτοσκοπός. Το βλέπω απλά ως μια επιβράβευση».
