Σας έλεγα χθες από αυτήν εδώ τη στήλη για τους ελιτίστες της μουσικής. Στην Ελλάδα ευδοκιμεί το είδος. Διάφοροι τύποι στα ΜΜΕ, στα νέου τύπου ΜΜΕ βασικά (free press, sites, blogs κ.ά.), αναδεικνύουν στις στήλες τους κάτι περίεργα ονόματα, άγνωστα ακόμα και σε ανθρώπους που βρίσκονται στον στενό πυρήνα της μουσικής. Είναι και λίγο τρέλα, να τρως όλη σου τη μέρα μέσα στη μουσική, να έχεις στοίβες μπροστά σου τα cd και, όμως, να σου πετάει ο άλλος ένα όνομα που δεν έχεις ακούσει καν και το οποίο όχι μόνο έβγαλε έναν καταπληκτικό δίσκο αλλά
Περισσότερα.. »Εγώ θέλω να σας πω ότι έμαθα μουσική από τον Γιάννη Πετρίδη. Ακροατής των εκπομπών του από μικρό παιδί, επαρχιώτης γαρ με την αγαπημένη μας ΕΡΤ πάντα στο τραντζίστορ, θήτευσα ως ακροατής δίπλα σε έναν μεγάλο δάσκαλο. Ολοι όσοι μεγαλώσαμε μαζί του δηλαδή, μάθαμε να ακούμε μουσική με τον σωστό τρόπο. Χωρίς παρωπίδες, δίχως στεγανά, χωρίς αποκλεισμούς. Ελληνικά και ξένα, ροκ και τζαζ, μεγάλους συνθέτες, ποπ και ντίσκο. Παντού υπάρχει καλή μουσική, αρκεί να την ανακαλύψεις. Σας αρχίζω την κουβέντα αυτή, γιατί ως γνήσιο παιδί του ραδιοφώνου το μελέτησα πολύ το πράγμα. Και άκουσα
Περισσότερα.. »«Οταν έχω εσένα». Οταν το τραγουδάει ο Σταμάτης Κραουνάκης μοιάζει σαν να το απευθύνει στο κοινό. Να του το αφιερώνει. Οπως έκανε πέρσι με το «Η αγκαλιά η μεγάλη». Γιατί έχει πάθος με το κοινό του. Κι αυτό για κάποιους, κάποτε, ξεπερνά τα καλλιτεχνικά εσκαμμένα. Είναι τις φορές που πολιτικολογεί, οργίζεται, ξεσηκώνει, παρασύρει. Αλλά αυτός είναι ο Σταμάτης Κραουνάκης. Παθιασμένος και δοσμένος απόλυτα την ώρα της παράστασης. Στη σκηνή συνυπάρχει με τη μουσική του, το σόου, τις αναμνήσεις και το συναίσθημά του, τον πολιτικό θυμό και τις απόψεις του, τα τσιγάρα του και τις
Περισσότερα.. »Tα τελευταία Σάββατα στον Πειραιά, στο δημαρχείο δίπλα, απέναντι από το φωτισμένο και λαμπρό Δημοτικό Θέατρο, επικρατεί πανικός. Παίζει στο «Passport» η Νατάσσα Μποφίλιου και έχουν κλείσει όλα τα τραπέζια για τις τρεις, τέσσερις επόμενες εβδομάδες. Μιλάμε για λαό. Είναι και φθηνό το εισιτήριο, είναι και hot η Νατάσσα, το «Passport» ζει στιγμές δόξας. Ειδικά προχθές Σάββατο ήμασταν διπλά τυχεροί όσοι βρεθήκαμε εκεί. Δεν είναι συνηθισμένο να βλέπεις στην ίδια σκηνή να ανεβαίνουν διαδοχικά Νταλάρας, Τσανακλίδου και Αλεξίου. Mε την Μποφίλιου από δίπλα, συγκινημένη, να… προσκυνά με σεβασμό τα ινδάλματά της. Βρέθηκαν ανάμεσα στο κοινό
Περισσότερα.. »Πήγαμε πριν από λίγο καιρό στο μικρό καλαίσθητο θεατράκι της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών να παρακολουθήσουμε μια παράσταση χορού. Κι αυτό που είδαμε τελικά ήταν ένα μάθημα ρυθμικής. Πολύ ωραίο μάθημα ρυθμικής, είναι η αλήθεια. Καλοδουλεμένο και δομημένο προσεκτικά και με ακρίβεια στις επαναλαμβανόμενες ή ανακατευθυνόμενες διαδρομές των τεσσάρων χορευτών, που κινούνταν ως επί το πλείστον σαν σύνολο. Ανάμεσά τους και η επικεφαλής της ομάδας, klokworks, Μαριάννα Καβαλλιεράτου, υπεύθυνη και για τη χορογραφική σύνθεση του έργου «Recalculate»… Αφηρημένο εννοιολογικά, αλλά και αποστεγνωμένο εντελώς από κάθε είδους θεαματικό εμπλουτισμό, στοιχεία αναμενόμενα σ’ ένα χορευτικό δρώμενο,
Περισσότερα.. »
Οι πιτσιρικάδες και οι πιτσιρίκες, ρε γαμώτο, είναι πιο ωραίοι και πιο άνετοι από εμάς. Επειδή οι περισσότεροι είναι bisexual (εντάξει, όχι οι περισσότεροι, λάθος έκφραση, πολλοί είναι όμως, πιο πολλοί από παλιά σίγουρα) έχουν μεγαλύτερη ποικιλία ερωτικών επιλογών. Και από τη μία πλευρά και από την άλλη. Αγόρια και κορίτσια. Βιαστήκαμε να γεννηθούμε εμείς οι παραδοσιακοί και παραμείναμε -ντουβάρια- μόνο στο ένα φύλο. Και έτσι, εκ των πραγμάτων, οι επιλογές μας μειώνονται στο μισό. Αντε να αναπληρώσεις το κενό. Αυτό το πρόβλημα δεν το είχε η Αντέλ (Εξαρχόπουλος) στη «Ζωή της Αντέλ». Εκανε
Περισσότερα.. »
Η συνεχιζόμενη κόντρα μεταξύ του διευθυντή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, Δημήτρη Εϊπίδη, και της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου μού φαίνεται ακατανόητη. • Ο κ. Εϊπίδης αποφάσισε κάποτε ότι δεν ταίριαζε με την τελετή λήξης της διοργάνωσης να ανεβαίνει στη σκηνή του «Ολύμπιον» για να δώσει το καθιερωμένο βραβείο της ΠΕΚΚ σε ελληνική ταινία ο πρόεδρός της, Ανδρέας Τύρος, και να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει, σαν να βρίσκεται σε γενική συνέλευση αναλύοντας την κατάσταση του ελληνικού σινεμά, κάνοντας κριτική στο κράτος και στο ίδιο το φεστιβάλ. Θεώρησε ότι μπορεί κάλλιστα να ανακοινώνει η ΠΕΚΚ το
Περισσότερα.. »
Η αυλαία έπεσε προχτές στη Βουλή όπως θα ταίριαζε σε μια παράσταση που τα είχε όλα: δράμα, χιούμορ, πάθος, ειρωνεία, θεαματικές εναλλαγές, μονολόγους, διαλόγους, θέατρο μέσα στο θέατρο. H ομιλία του πρωθυπουργού μετά την πρόταση μομφής από τον ΣΥΡΙΖΑ περιείχε πάνω από δεκαπέντε φορές τις λέξεις: «θέατρο», «παράσταση», «κουίντες» «φτηνός λαϊκισμός», «σκηνές», «καραγκιόζ μπερντέ»… Κατέφυγε μέχρι και στον Σέξπιρ προκειμένου να ορίσει την απόσταση από το σοβαρό στο γελοίο και τούμπαλιν. Ούτε το κινηματογραφικό γλωσσάρι έλειψε, προερχόμενο μάλιστα από το σπαγγέτι γουέστερν. Ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε τον Ευάγγελο Βενιζέλο σε «μονομαχία στο Ελ Πάσο»
Περισσότερα.. »Την προηγούμενη Δευτέρα η ΚΟΑ, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, έπαιζε στο Gazarte. Οχι όλη φυσικά, ένα μέρος της. Και το ίδιο θα συμβεί και τις επόμενες δύο Δευτέρες. Ενδιαφέρον το πείραμα, τράβηξε ακόμη και τη δική μου προσοχή, που δεν είμαι από τους τύπους που ξυπνάνε και κοιμούνται με Μπετόβεν και Μπαχ. Αλλά είναι ωραία αυτά τα παράδοξα σχήματα. Η κλασική μουσική να βγαίνει από τους συνηθισμένους χώρους της και το Gazarte, ένα αξιοπρεπές μαγαζί, να φιλοξενεί -για πρώτη φορά!- συναυλία κλασικής μουσικής. Είναι ωραίο να μπορείς να ακούσεις κλασική μουσική σε έναν διαφορετικό χώρο,
Περισσότερα.. »
«Ενας αητός καθότανε, στον ήλιο και λιαζότανε». Με το επικό αυτό άσμα ξεκινά «Ο Μουνής». Η υπόθεση διαδραματίζεται στην αθάνατη ελληνική επαρχία, την «ευλογημένη», κάπου στη δεκαετία του ‘60. Σ’ ένα χωριό με τον καθαρό του αέρα, τα καφενεία του, το κομμωτήριο, τις πλατείες, τα γλέντια και τους γάμους του. Με τους περήφανους χορούς των Ελληναράδων αντρών που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, με το αδυσώπητο κουτσομπολιό για όλους και για όλα, τις γυναίκες στα πρόθυρα καταπιεσμένων νευρικών κρίσεων. Μια πινακοθήκη εκτρωματικών ηρώων, ένα πάνθεον βίαιων συμπεριφορών όχι μόνο πίσω από κλειστά παράθυρα
Περισσότερα.. »Να προσπαθείς να δεις τα YouTube Music Awards, τα πρώτα μουσικά βραβεία του Youtube, της μεγαλύτερης πλατφόρμας παγκοσμίως, και όμως να κόβεται το streaming! Χα! Μοιάζει με σχήμα οξύμωρο, αυτά όμως έχει το Internet, παρουσιάζει και προβλήματα ενίοτε ίσως και για να μετριάσει τον ενθουσιασμό μας. Δεν είναι λίγο, Κυριακή βράδυ προς ξημερώματα Δευτέρας, να κάθεσαι στην ωραία άνεση του σπιτιού σου και να παρακολουθείς μέσω υπολογιστή τον Εμινεμ, τους Arcade Fire, τη Lady Gaga κι άλλους live από τη Νέα Υόρκη. Ούτε στα όνειρά μας. Τέλος πάντων, τα βραβεία του YouTube δεν ήταν και
Περισσότερα.. »
Τόσα χρόνια που ανέβαινα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έμπαινα στις αίθουσες, ακόμα και όταν σουρνόμουν από την κούραση, πάντα χαρούμενη και με μια συγκίνηση. Για τη διοργάνωση την ίδια, για τους ηρωικούς ανθρώπους της, για τους νέους -συνήθως- σκηνοθέτες, για το σινεμά το ίδιο ως ιδέα. Εκτός από τη μέρα της έναρξης και της λήξης. Κυρίως της έναρξης. Τι μαρτύριο κι αυτή η ατέλειωτη παρέλαση ασχέτων (εκτός φυσικά από τον καλλιτεχνικό διευθυντή) που ανέβαιναν στη σκηνή κι έπαιρναν το μικρόφωνο. Και δεν ήταν τόσο τα διάφορα ψεματάκια που ανερυθρίαστα έλεγαν οι πολιτικοί της παρέας (υπουργοί,
Περισσότερα.. »
Ζεις μια ήσυχη ζωή. Διαβάζεις την εφημερίδα σου, βλέπεις ποδόσφαιρο με τους φίλους σου, βγάζεις βόλτα το κατοικίδιό σου. Σταδιακά όμως τα πράγματα αλλάζουν. Και εκεί που πίνεις τον καφέ καφέ σου αρχίζει, σταδιακά ξαναλέω, το καφέ να γίνεται το μόνο αποδεκτό χρώμα. «Για το καλό σου», όπως τονίζουν οι κυβερνητικοί παράγοντες. Καφέ παντού. Oλα γίνονται καφέ, γιατί έτσι πρέπει. Σιγά σιγά, αλλά άμεσα. Και τι πιο ανώδυνο από το να ξεκινήσουμε με τα ζώα. Καφέ ζώα (αν έχεις ασπρόμαυρη γάτα πρέπει να τη σκοτώσεις κατευθείαν, με αρσενικό μάλιστα. Ανώδυνο μέτρο επώδυνου θανάτου). Καφέ εφημερίδες
Περισσότερα.. »Αλλο πράγμα το Dralion, άλλο η Alegria που είδαμε πέρυσι. Δύο εντελώς διαφορετικές παραστάσεις του Cirque du Soleil, τόσο στην τεχνοτροπία τους όσο και στον βαθμό δυσκολίας θα έλεγα. Το Dralion, η τωρινή δηλαδή, αυτή που παρουσιάζεται μέχρι και την Κυριακή στο ΟΑΚΑ, είναι ένα-δυο κλικ παρακάτω. Σκεφτείτε πως δεν χρησιμοποιούν ούτε προστατευτικό δίχτυ ασφαλείας στα ακροβατικά τους. Και όντως δεν υπήρχε στην παράσταση το νούμερο αυτό που θα σου έκοβε την ανάσα. Το νούμερο που θα σε κόλλαγε στην πλάτη της καρέκλας γεμίζοντάς σε με άγχος και αγωνία για όσα θαυμαστά έβλεπες να κάνουν
Περισσότερα.. »
© 2025 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
