Του Θεόδωρου Η. Καραγιάννη* H Αριστερά διαθέτει ένα πλεονέκτημα: χάρη στη διαλεκτική που χρησιμοποιεί μπορεί να αναλύει την κοινωνική πραγματικότητα και να εντοπίζει τις αιτίες των ποικίλων προβλημάτων. Να δούμε αν θα μπορέσει να προσδιορίσει τον δικό της ρόλο, όχι όπως θα τον ήθελε η ίδια, αλλά όπως τον ορίζει η συγκεκριμένη κοινωνία με τα συγκεκριμένα ιστορικά, εθνοτικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Εχει ωστόσο αναπτύξει μια συλλογική συνείδηση πολιτικής αυτάρκειας… Ισως γιατί η μακροχρόνια αγωνιστική της παράδοση, η ιδεολογική ηγεμονία της και κυρίως η κοινωνική πρωτοπορία της ποτέ δεν είχαν αντιστοίχηση σε κοινωνικές πλειοψηφίες. Σήμερα,
Περισσότερα.. »
Του Τάσου Πετρόπουλου* Η απόφαση του ΣτΕ 2307/2014 διασώζει μεν τη μονομερή προσφυγή στη διαιτησία και έτσι θα ξαναϋπάρξουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας για τους μισθούς και τους λοιπούς όρους εργασίας. Επικυρώνει, όμως, σειρά μέτρων απορρύθμισης του εργατικού δικαίου και την εξαφάνιση εργασιακών δικαιωμάτων, υπό την γνώριμη επίκληση του δημοσίου συμφέροντος και της δημοσιονομική κρίσης. Το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο αποδέχεται ανέλεγκτα ως δημόσιο συμφέρον οτιδήποτε επικαλείται η κυβέρνηση ως τέτοιο. Χωρίς να εξαρτά, τουλάχιστον, την κρίση του για τη συνταγματικότητα των μέτρων περιορισμού της συλλογικής αυτονομίας, από μία ευλογοφανή τεκμηρίωση (π.χ. με ειδική οικονομικοτεχνική μελέτη,
Περισσότερα.. »
Του Τάσου Παππά Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία των αξιωματούχων που πιστεύουν ότι η πολιτική δεν πρέπει να είναι σύγκρουση και πάθος, αλλά στρογγυλέματα και νερόβραστες συναινέσεις. Δεν θέλει να έχει εχθρούς, αν είναι δυνατόν ούτε αντιπάλους, αλλά συνομιλητές με καλούς τρόπους. Αυτό το μοντέλο του «ατσαλάκωτου ευπατρίδη» το υπηρετεί με συνέπεια από τότε που μπήκε στη δημόσια σκηνή και πρέπει να του αναγνωριστεί ότι ακόμη και στις περιπτώσεις που προκλήθηκε βάναυσα και σε προσωπικό επίπεδο, η αντίδραση του ήταν ήπια. Σε γενικές γραμμές σού δίνει την εντύπωση ότι δεν
Περισσότερα.. »
Του Νίκου Τσάμη* Η συζήτηση που ακολούθησε τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Βασικό χαρακτηριστικό της ήταν η αγωνία για την επιτυχία του κυβερνητικού εγχειρήματος, όποτε κληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει. Αγωνία θεμιτή και δικαιολογημένη, λαμβανομένων υπόψη της τραγικής κοινωνικής συγκυρίας και της παρθενικής εμφάνισης της Αριστεράς προ των πυλών της εξουσίας, ύστερα από δεκαετίες διώξεων, περιθωριοποίησης αλλά και αυτοχειριασμών. Δυστυχώς, όμως, κυριάρχησε η συζήτηση επί της τακτικής -διεύρυνση προς το «κέντρο» ή την «αριστερά»-, ένας αφηρημένος «πατριωτισμός» και κάποιες οργανωτικές γενικολογίες. Ολα αυτά θα μπορούσαν να είναι πολύ καλά
Περισσότερα.. »
Του Βίκτωρα Νέτα Είχα δύο ευχάριστες εκπλήξεις τον τελευταίο καιρό με δύο βιβλία φίλων μου, που επιχείρησαν και πέτυχαν μια βαθιά ανάλυση της κρίσης με οδηγό τον μέγα ιστορικό Θουκυδίδη. Η πρώτη έκπληξη ήρθε από τον μαχητή των φοιτητικών χρόνων της Θεσσαλονίκης, καταξιωμένο εδώ και πολύ καιρό κλασικό φιλόλογο-συγγραφέα Αντώνη Σαχπεκίδη, που αναπτύσσει παράλληλα και ενεργό πολιτική δράση. Είναι πραγματική έκπληξη το τελευταίο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε και έχει τίτλο «Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος στον 21ο αιώνα. Αναζητώντας τα αίτια της σύγχρονης παγκόσμια κρίσης μέσα από τη διεισδυτική ματιά του Θουκυδίδη» (εκδόσεις «Ελληνοεκδοτική», Αθήνα
Περισσότερα.. »
Του Τάσου Παππά Ξεσάλωσαν οι αντιλαϊκιστές όλων των πλευρών -από το νεοφιλελεύθερο ρεύμα, μέχρι τη συμβιβασμένη σοσιαλδημοκρατία και από τη σαμαρική Δεξιά μέχρι τη «σοβαρή και υπεύθυνη Αριστερά»- επειδή στην πρόσφατη εκδήλωση που οργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για τη «μικρή ΔΕΗ» παρευρέθησαν πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις Παπανδρέου και εκπρόσωποι του συντεχνιακού συνδικαλισμού. Μ’ αυτούς, αναρωτιούνται χαιρέκακα, θα χτιστεί η νέα Ελλάδα; Μ’ αυτούς που έφεραν το Μνημόνιο, υπέγραψαν απολύσεις, κατάργησαν δικαιώματα των εργαζομένων, βύθισαν τη χώρα στην ανέχεια; Θράσος; Απύθμενο. Οι κατήγοροι ξεχνούν ότι οι συγκεκριμένοι παράγοντες συνέδεσαν μεν τ’ όνομά τους
Περισσότερα.. »
Του Θανάση Πετράκου* Η απόφαση της κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ, εκχώρηση στο ΤΑΙΠΕΔ του 17% των μετοχών της ΔΕΗ και τώρα η δημιουργία και πώληση της λεγόμενης «μικρής ΔΕΗ», σημαίνει ουσιαστικά πλήρη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και έλεγχο του ηλεκτρισμού από ιδιωτικά μονοπώλια. Ξεπουλάνε δημόσια περιουσία ανυπολόγιστης αξίας. Τις πιο σύγχρονες μονάδες παραγωγής, υδροηλεκτρικά, ορυχεία, δικαιώματα στους λιγνίτες αλλά και τη διαχείριση των υδάτων. Αυτό συνεπάγεται νέες μεγάλες αυξήσεις σε όλα τα τιμολόγια, δραματική αύξηση της ενεργειακής πενίας του λαού και πλήρη έλεγχο του ηλεκτρενεργειακού συστήματος από τους ιδιώτες. Το υψηλότερο ενεργειακό κόστος
Περισσότερα.. »
Του Περικλή Κοροβέση Η γλώσσα της εξουσίας ποτέ δεν λέει την αλήθεια. Είναι μια μηχανή παραγωγής ψέματος που πρέπει να φανεί όσο γίνεται πιο αληθοφανές. Λένε εκσυγχρονισμό και εννοούν επιστροφή στον Μεσαίωνα. Ακόμα έχουμε την ελεύθερη αγορά που σημαίνει δικτατορία των πολυεθνικών. Μας μιλούν για ανάπτυξη και στην πραγματικότητα είναι η εξαθλίωση ενός λαού. Και, φυσικά, δημοκρατία σημαίνει ΜΑΤ. Τώρα μας μιλούν για φυλακές υψηλής ασφαλείας. Ο καλοπροαίρετος άνθρωπος καταλαβαίνει πως κάποιοι πολύ επικίνδυνοι κακούργοι δεν θα έχουν καμία δυνατότητα να αποδράσουν και έτσι η κοινωνία μπορεί να κοιμάται ακόμα πιο ήσυχα
Περισσότερα.. »
Της Σοφίας Βιδάλη* Το σχέδιο νόμου για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας σηματοδοτεί μια ανατροπή στη φιλοσοφία και τους δικαιοπολιτικούς προσανατολισμούς του υπάρχοντος συστήματος. Με το πρόσχημα της ασφάλειας, τελειώνουμε οριστικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις εγγυήσεις υπέρ των κρατουμένων. Ο κρατούμενος ζωντανός-νεκρός είναι το νέο «προϊόν» της φυλακής. Ο,τι συγκροτούσε τη νομιμότητα του σωφρονιστικού συστήματος πλέον καταργείται, μέσα από μια ανορθολογική ένωση της ασφάλειας της χώρας με την ασφάλεια της φυλακής: αρχές όπως ότι η στέρηση της ελευθερίας επιβάλλει μόνον συγκεκριμένους περιορισμούς, ο κρατούμενος μέσα στη φυλακή απολαμβάνει, ως άνθρωπος, απαράγραπτα δικαιώματα,
Περισσότερα.. »
Του Γιάννη Πανούση* Αυτό το νομοσχέδιο δεν ακουμπάει πάνω στην αυξημένη εγκληματικότητα ή τη σωφρονιστική πραγματικότητα αλλά στοχεύει στην εξουδετέρωση, την εξουθένωση, τον εκφοβισμό των όποιων «εσωτερικών εχθρών» του κράτους. Δεν πρόκειται στην ουσία για τη διατήρηση της ασφάλειας εντός/εκτός φυλακών αλλά για την τιμωρητική [πέρα και έξω από το κράτος δικαίου ή τους ευρωπαϊκούς σωφρονιστικούς κανόνες του 2006 ή ακόμα και του ελληνικού Συντάγματος (άρθρο 2 §1, 5 §1) ή και του ισχύοντος Σωφρονιστικού Κώδικα (Ν. 2776/99)] αχρήστευση ορισμένων κατηγοριών κρατουμένων ή συγκεκριμένων προσώπων. Κι όλα αυτά, με βάση την επικίνδυνη έννοια
Περισσότερα.. »
Του Γιώργου Πεταλωτή* Περιστατικά που προβληματίζουν την κοινωνία και αμφισβητούν τον τρόπο λειτουργίας του σωφρονιστικού (αποδράσεις, άδειες κ.λπ.) αλλά και του δικαστικού μας (παρέλευση 18μήνου) συστήματος, αντί να κατευθύνουν σε βελτίωσή τους, οδηγούν για άλλη μία φορά σε λύσεις αυστηροποίησης με έντονες συνέπειες στην επιβεβλημένη τήρηση δημοκρατικών δικαιωμάτων αλλά και χωρίς αποτέλεσμα στη δημόσια ασφάλεια. Ο μη κυρούμενος ακόμη, κοινής αποδοχής Νέος Σωφρονιστικός Κώδικας με σύγχρονη αντίληψη περί σωφρονισμού και επανένταξης ήδη ανατρέπεται και τη θέση του παίρνουν ρυθμίσεις άκρως αμφισβητούμενης νομιμότητας αλλά και αποτελεσματικότητας. Η γνωστή συντηρητική λογική της αυστηροποίησης αδικημάτων, ποινών και
Περισσότερα.. »
Η όποια αλλαγή είναι ευάλωτη σε πιέσεις και εξελίξεις. Οχι μόνο οικονομικές, αλλά και πολιτικές
Περισσότερα.. »
Του Περικλή Κοροβέση Από τον καιρό που επινοήθηκε η εξουσία -και η εξουσία επινόηση είναι του φαντασιακού, δεν είναι προϊόν της φύσης- πάντοτε υπήρχε μια απαράβατη προϋπόθεση. Οι εξουσιαζόμενοι να πιστεύουν πως βρήκαν μια απόλυτη αξία, θεό, αυτοκράτορα, έθνος. Ακόμα, μπορούμε να το προχωρήσουμε πιο μακριά, όπως π.χ. Ελεύθερος Κόσμος, Ελεύθερη Αγορά, Δυτικές Αξίες, Ε.Ε., ευρώ κ.λπ. Ο πιστός, ο εξουσιαζόμενος πρέπει να καταλάβει καλά την αδυναμία του -τίποτε δεν γίνεται- και το μόνο που του μένει να κάνει είναι να έχει «άρτον και θεάματα». Πρώτοι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες κατάλαβαν τη σημασία αυτού του
Περισσότερα.. »
Του Τάσου Παππά Οι διαμάχες στο εσωτερικό της Αριστεράς αφορούν βεβαίως την ίδια, ενίοτε όμως επηρεάζουν την πολιτική ζωή μιας χώρας, αν ο ρόλος των κομμάτων της είναι κεντρικός. Για παράδειγμα, οι εμφυλιοπολεμικές «συρράξεις» ανάμεσα στις μαοϊκές ομάδες για το ποια εκφράζει αυθεντικότερα τις απόψεις του «μεγάλου τιμονιέρη» ή οι έριδες μεταξύ των τροτσκιστικών κινήσεων για το ποια δικαιούται να διαχειρίζεται το ιδεολογικό καταπίστευμα του «αιώνιου αιρετικού» έχουν μικρή σημασία για την κοινωνία. Απασχολούν τα μέλη τους, αλλά δεν προκαλούν γενικότερο ενδιαφέρον. Είναι τρικυμία στο φλιτζανάκι του καφέ. Η αντιπαράθεση όμως των μεγάλων
Περισσότερα.. »
© 2025 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
