Ο θεσμός, που η Βίκυ Μαραγκοπούλου εκτίναξε στην κορφή, αλλάζοντας τα δεδομένα του σύγχρονου χορού στη χώρα μας, φέτος γιορτάζει τη νέα του, υπερσύγχρονη, στέγη. Κι έχει πρόγραμμα ζηλευτό: από την Αν Τερέζα Ντε Κέερσμακερ και τον Βιμ Βαντεκέιμπους μέχρι τον Ρασίντ Ουραμντάν, τον Κούντους Ονικέκου και τον Δημήτρη Παπαϊωάννου
Της Βένας Γεωργακοπούλου
Η δέκατη ένατη χρονιά για το Διεθνές Φεστιβάλ Καλαμάτας θα είναι και η καλύτερη. Και μόνο που εγκαινιάζεται σήμερα, επιτέλους, το πολυαναμενόμενο Μέγαρο Χορού με μια, μάλιστα, από τις πιο ιστορικές και σημαντικές χορογραφίες, το έργο «Drumming» της σπουδαίας Βελγίδας Αν Τερέζα Ντε Κέερσμακερ, πρέπει να κάνει περήφανη την καλλιτεχνική του διευθύντρια Βίκυ Μαραγκοπούλου.
Το δημιούργημά της, ένα φεστιβάλ χορού σε μια επαρχιακή πόλη χωρίς καμία χορευτική παράδοση, στην αρχή ξένισε. Κατάφερε, όμως, μέσα σε ελάχιστα χρόνια να αλλάξει στον τόπο μας όλες τις εικόνες και αντιλήψεις για μία από τις συναρπαστικές και πρωτοπόρες, συνεχώς εξελισσόμενες σύγχρονες τέχνες. Διαμόρφωσε φανατικό κοινό. Επηρέασε και ανέδειξε Ελληνες χορογράφους. Κι έκανε την πανέμορφη, μεσσηνιακή πρωτεύουσα υπολογίσιμο κρίκο στην ευρωπαϊκή αλυσίδα των φεστιβάλ χορού. Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου τυχαίο, ότι τα μεγαλύτερα ονόματα τού σύγχρονου χορού από όλο τον κόσμο, μύθοι κανονικοί, ήρθαν στην Καλαμάτα, πολλοί, μάλιστα, πριν καταφτάσει ο Γιώργος Λούκος και τους ανοίξει και την πόρτα του Φεστιβάλ Αθηνών.
Από σήμερα και μέχρι την Πέμπτη 25 Ιουλίου η Καλαμάτα θα ξαναπλημμυρίσει χορό. Τέσσερις διαφορετικοί χώροι (Κεντρική Αίθουσα και Στούντιο τού Μεγάρου, αμφιθέατρο Κάστρου και Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο) θα φιλοξενήσουν εννέα ξένα και ελληνικά σχήματα. Πλούσιο παράλληλο πρόγραμμα (ακόμα και στην κεντρική πλατεία, αλλά και στο εξωτερικό του Μεγάρου), ένα σεμινάριο και δυο εργαστήρια χορού θα μεταμορφώσουν και την ίδια, την έτσι κι αλλιώς, ζωντανή πόλη, που θα γεμίσει νέους και νέες σπουδαστές χορού.
Φυσικά, απόψε η βραδιά ανήκει και στην Αν Τερέζα Ντε Κέερσμακερ. Οσο κι αν τα τελευταία χρόνια έρχεται με την ομάδα της Rosas στο Φεστιβάλ Αθηνών και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, η παράσταση «Drumming» με την οποία ανοίγει το 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας έχει ιδιαίτερη σημασία. Βασίζεται αποκλειστικά στην ομότιτλη σύνθεση του κορυφαίου Αμερικανού μινιμαλιστή Στιβ Ράιχ, έργο γραμμένο το 1971 για κρουστά διαφόρων ειδών και φωνές, επηρεασμένο από τη μουσική τής Γκάνα. Αυτή η ρυθμική, με μαθηματική σχεδόν δομή μουσική, που σε καλεί έτσι κι αλλιώς αμέσως να χορέψεις, στα χέρια της Κέερσμακερ γέννησε το 1988 μια γεμάτη χαρά, ζωντάνια και χρώματα χορογραφία. Ο ίδιος ο Ράιχ, που άλλωστε έχει εμπνεύσει πολλούς χορογράφους (Λουσίντα Τσάιλντς, Τζερόμ Ρόμπινς, Τουάιλα Θαρπ κ.ά.) θεωρεί τη μουσική του απελευθερωτική, ακριβώς επειδή είναι απρόσωπη. Η Κέερσμακερ με τη χορογραφία της κατάφερε να τής δώσει προσωπικότητα και ατομικότητα.
Επί εξήντα λεπτά δώδεκα χορευτές, αγόρια και κορίτσια, με καθημερινά ρούχα, «πετούν» πάνω σε ένα πορτοκαλί δάπεδο, γίνονται σμήνη, χορεύουν ξέφρενα, με κινήσεις που μοιάζουν απλές. Εως ότου κατασιγάσει η ένταση και ο χορός μετατραπεί σε ένα χαρούμενο τρέξιμο απ’ όλη σχεδόν την ομάδα.
«Το “Drumming” για την ίδια την Κέερσμακερ ήταν η αρχή μιας νέας φάσης τής δουλειάς της. Πάντα είχε μια μανία με τη μουσική του Ράιχ, έχει βασίσει πάνω της άλλες δυο χορογραφίες της. Αλλά, όπως έχει πει, «ήταν πολύ δύσκολο και λεπτό να βρεθεί μια απόσταση από τη μουσική. Γι’ αυτό στην αρχή δουλέψαμε πολύ μέσα στη σιωπή, μέχρις ότου να αποκτήσουν οι κινήσεις την αυτονομία τού χορού και η χορογραφία να ξετυλίγεται ελεύθερη».
Το μεγάλο στοίχημα που έβαλε ήταν πώς θα προκαλούσε συναίσθημα μέσα από μια στιβαρή και απόλυτα οργανωμένη χορογραφία. Το κατόρθωσε δίνοντας ρόλους στους χορευτές της. Ιστορίες και πρόσωπα. Επίσης τούς εμπιστεύτηκε απόλυτα. «Υπάρχει πάντα στο χορό ένα μεγάλο ερώτημα: πώς γίνεται να αποκτά τη δύναμή του χάρη στην ομάδα αλλά και παρά την ομάδα. Πώς γίνεται η ίδια η ομάδα να έχει τον κεντρικό ρόλο χάρη στα άτομα και παρά τα άτομα», έχει πει η Αν Τερέζα Ντε Κέερσμακερ σε παλιότερη συνέντευξή της.
Η Κεντρική Αίθουσα του Μεγάρου διαθέτει 675 θέσεις με τη δυνατότητα αύξησής τους καθώς και 15 ειδικές θέσεις για ΑμεΑ. Η σκηνή της, η μεγαλύτερη, ίσως, στα ελληνικά θέατρα, έχει μαζί με τα παρασκήνια έκταση 1.500 τ.μ. Υπάρχουν εγκαταστάσεις για πιτ ορχήστρας και είναι εξοπλισμένη με όλα τα σύγχρονα οπτικοακουστικά μέσα.
Υπάρχει ακόμα μια μεγάλη αίθουσα δοκιμών (350 τ.μ.), που θα χρησιμοποιείται και για παράλληλες με την κύρια αίθουσα εκδηλώσεις (το λεγόμενο Στούντιο) που θα φιλοξενήσει τις παραστάσεις του Ρασίντ Ουραμντάν, της Ιριδας Καραγιάν και του Γιάννη Μανταφούνη. Τέλος το κτίριο, που βρίσκεται στη καρδιά της πόλης, διαθέτει αποδυτήρια -ατομικά και ομαδικά- βιβλιοθήκη, κυλικείο, φουαγιέ και χώρους διοίκησης.
Το θέμα είναι το Μέγαρο Χορού Καλαμάτας να καταφέρει να διατηρήσει όλο τον χρόνο ένα υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικό προφίλ, φιλοξενώντας όπερα, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, συνέδρια κ.λπ. Εδώ θα φανεί η τόλμη και η φαντασία της τοπικής αρχής και, φυσικά ,εξυπακούεται με τον κύριο λόγο να ανήκει στη Βίκυ Μαραγκοπούλου με την πείρα και τις διεθνείς σχέσεις της.
ΥΓ. Δεν θα ’πρεπε ο υπουργός Πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος να βρεθεί απόψε στην Καλαμάτα για την έναρξη του φεστιβάλ και τα εγκαίνια του Μεγάρου Χορού; Εχει, άλλωστε, αποδείξει ότι είναι πολύ κινητικός. Μέχρι και τις «Βάκχες» με τον Ρουβά κατάφερε να συνδυάσει με άλλες υποχρεώσεις του στη Σαλαμίνα.
………………………………………………………………………………….
INFO: πληροφορίες στα τηλέφωνα 27210-83086, 90886, www.kalamatadancefestival.gr
