ΡΕΠΟΡΤΑΖ του δρόμου «Η Ελλάδα πεθαίνει, πεθαίνουμε σαν λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ζήσαμε ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες κι αγάλματα. Και πεθαίνουμε. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο». (Από την ταινία «Το βλέμμα του Οδυσσέα», Θόδωρος Αγγελόπουλος, 1995) Απόψε γι' αυτούς δεν υπάρχουν ειδήσεις. Ούτε και χθες υπήρχαν. Ούτε κι αύριο θα υπάρχουν.
Περισσότερα.. »Της Βένας Γεωργακοπούλου Ο Μαρκ Γκαστίν δεν ανήκει στους ντοκιμενταρίστες, που επιβάλλουν τη γνώμη τους και παριστάνουν τους κήνσορες. Οταν, λοιπόν, ο έμπειρος και βραβευμένος σκηνοθέτης («Θέμις», «Μασσαλία, μακρινή κόρη») αποφάσισε, παραμονές των εκλογών της 6ης Μαΐου 2012, να καταγράψει τις ιδιαίτερες, πρωτόγνωρες και ιστορικές εκείνες στιγμές για τη χώρα, πήρε μια απόφαση.
Περισσότερα.. »ΡΕΠΟΡΤΑΖ του δρόμου τής «Εφ.Συν.» Νιώθουν να τους διαπερνά το φευγαλέο, αμήχανο βλέμμα των περαστικών. Συχνά συναντούν εχθρότητα και περιφρόνηση. Είναι οι άνθρωποι που ζουν στον δρόμο, όλο και περισσότεροι πια, θύματα της κοινωνικής ανισότητας που εντείνεται στην κρίση. Οι λιγοστές υπηρεσίες που έχουν αναλάβει τη φροντίδα τους μάχονται με την κρατική αδιαφορία, τη διάλυση της κοινωνικής πρόνοιας, την έλλειψη πόρων
Περισσότερα.. »
Της Βένας Γεωργακοπούλου Κάποια φιλμάκια super 8, ξεχασμένα σε ένα συρτάρι, από εκείνα που τράβαγε τη δεκαετία τού '80 φοιτήτρια στο Παρίσι, αλλά και στα ταξίδια της, χάρισαν στη Στέλλα Θεοδωράκη την πιο προσωπική αλλά συγχρόνως και πιο ανοιχτή επικοινωνιακή ταινία της, τα «Ημερολόγια Αμνησίας». Παράδοξο; Καθόλου. Με μεγάλο οίστρο, συναίσθημα, εξυπνάδα αλλά και κόπο κατάφερε οι διαδρομές της στον χρόνο, οι αισθητικές της αναζητήσεις, οι ανθρώπινες περιπέτειές της, οι φίλοι και οι έρωτές της, ακόμα και οι πολιτικές της απόψεις να μεταμορφωθούν από θραύσματα σε ένα ενιαίο σώμα με νόημα και θέση, που μπορεί να συγκινήσει και να πάρει μαζί του μια γεμάτη κινηματογραφική αίθουσα.
Περισσότερα.. »
Ρεπορτάζ στο δρόμο Ο δρόμος μπορεί να είχε τη δική του ιστορία, όμως του τελείωσε. Τώρα, ανάμεσα στα αυτοκίνητα, στα γραμμένα συνθήματα, στις πορείες και στις λακκούβες κινούνται οι αόρατοι απελπισμένοι. Οι άνθρωποι του δρόμου, οι άστεγοι. Ανεργοι, ανάπηροι, ψυχικά διαταραγμένοι, εξαρτημένοι, οροθετικοί, κοπέλες και αγόρια που θυσιάζουν τα νιάτα τους για λίγα ευρώ, μετανάστες και πρόσφυγες χωρίς ελπίδα, συχνά χτυπημένοι και μαχαιρωμένοι. Είπαμε, η κρίση χτυπάει πρώτα τους ευάλωτους!
Περισσότερα.. »Των Αννας Ανδριτσάκη, Ντίνας Δασκαλοπούλου, Μαρίας Δήμα, Ιωάννας Σωτήρχου, Αφροδίτης Τζιαντζή Είναι η πιο σκληρά δοκιμαζόμενη μειονότητα στην Ελλάδα του Μνημονίου. Χτες «γιόρτασαν» την παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματά τους σε σχολεία χωρίς θέρμανση, σε σπίτια με άνεργους, σε μια καθημερινότητα χωρίς χαρά. Αυτή η ηλικιακή μειονότητα σε έναν πληθυσμό που διαρκώς γερνάει στερήθηκε το μέλλον και ζει ένα ζοφερό παρόν, κρατώντας τον πιο σκληρό καθρέφτη απέναντι σε όλους μας. Στα πρόσωπα των παιδιών μας που δοκιμάζονται μαζί μας αποτυπώνονται τα λάθη και οι παραλείψεις μας, οι αποτυχίες και η συλλογική μας ήττα. Αλλά και η μοναδική μας ελπίδα για το μέλλον.
Περισσότερα.. »
Της Βένας Γεωργακοπούλου Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όλη η Αθήνα έτρεχε να γελάσει με την κωμωδία του «Το Σώσε». Ο Βουτσινάς και η «Ελεύθερη Σκηνή» μάς γνώρισαν όχι μόνο «το πιο αστείο θεατρικό έργο που γράφτηκε ποτέ», όπως πολλοί επιμένουν, αλλά κι έναν ξεχωριστό Βρετανό συγγραφέα. Ο Μάικλ Φρέιν δεν είναι μόνο μάστορας της θεατρικής φάρσας. Στα θεατρικά του δράματα ανήκει ένα τουλάχιστον αριστούργημα, η πολυπαιγμένη στην Ελλάδα «Κοπεγχάγη». Τα μυθιστορήματά του έφτασαν στη βραχεία λίστα του Man Booker («Παραφορά») και κέρδισαν σημαντικά βραβεία, όπως το Whitbread («Κατάσκοποι»).
Περισσότερα.. »
Της Βένας Γεωργακοπούλου Ο ίδιος έλεγε: «Ορισμένοι φωτογράφοι κάνουν τέχνη' εγώ είμαι απλώς ένας μισθωμένος εκτελεστής». Οι άλλοι τού απαντούσαν ότι επαναπροσδιόρισε τη φωτογραφία μόδας. Ο ίδιος έλεγε: «Λατρεύω τη χυδαιότητα, με έλκει αφάνταστα η κακογουστιά». Οι άλλοι έβλεπαν στο έργο του την ομορφιά, τον αισθησιασμό, το χιούμορ και τη βία, που χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων της μόδας, της πολυτέλειας, του χρήματος και της εξουσίας
Περισσότερα.. »
Της Ντίνας Δασκαλοπούλου «Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, ρώτησε τον κ. Κ η κορούλα της οικονόμας του, θα φέρονταν τότε πιο καλά στα μικρά ψαράκια; Σίγουρα, αποκρίθηκε εκείνος. (…) Τα πιο μεγάλα ψαράκια, αυτά που θα είχαν τις ψηλές θέσεις, θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι, αξιωματικοί και μηχανικοί στα ψαροκλουβιά. Κοντολογίς, μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα». Μπέρτολτ Μπρεχτ
Περισσότερα.. »
Της Βένας Γεωργακοπούλου Ο 44χρονος Ιρανός, κουρδικής καταγωγής, Μπαχμάν Γκομπαντί έγινε διάσημος με την πρώτη κιόλας ταινία του, αλλά και πρώτη κουρδική στην ιστορία του σινεμά: το αλησμόνητο φίλμ «Μεθυσμένα άλογα» κέρδισε το 2000 τη Χρυσή Κάμερα στις Κάνες. Ενα αγόρι από το Κουρδιστάν κάνει τιτάνιο αγώνα για να περάσει τα σύνορα με το Ιράκ παρέα με το ανάπηρο αδελφάκι του. Ο παλιός βοηθός τού Αμπάς Κιαροστάμι συνέχισε ένα συναρπαστικό, συγκινητικό και ρεαλιστικό σινεμά, πάντα με πολιτικές αιχμές.
Περισσότερα.. »
© 2024 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
