Του Φώτη Παπούλια

Το 2012 επιφύλαξε για το ΚΚΕ τη μεγαλύτερη εκλογική του ήττα από την εποχή της μεταπολίτευσης. Το νέο έτος δεν προμηνύεται ήρεμο για τον Περισσό, αφού η ηγεσία του έχει να αντιμετωπίσει εξαιρετικά δύσκολους γρίφους. Το καίριο ερώτημα προς το 19ο Συνέδριο είναι αν θα υπάρξει αλλαγή ηγεσίας.

Η Αλέκα Παπαρήγα έχει εκφράσει κατά καιρούς την επιθυμία της να αποχωρήσει και «να αξιοποιηθεί από το κόμμα σε όποια θέση τα όργανά του κρίνουν». Ομως, στελέχη του κόμματος εκτιμούν ότι η νέα χρονιά θα είναι κατά πάσα πιθανότητα εκλογική, οπότε όποιος βάλει στοίχημα για αλλαγή γραμματέα, ρισκάρει αρκετά. Πόσο μάλλον αν ποντάρει σε ονόματα, αφού, ιστορικά, όποιοι «προβάλλονται ως διάδοχοι, στο τέλος καίγονται».

Ο προσυνεδριακός διάλογος, πάντως, δεν φαίνεται να κινείται σε ήρεμα νερά. Οι θέσεις του κόμματος, κυρίως για τις συμμαχίες και τα αίτια της εκλογικής αποτυχίας, έχουν ήδη προκαλέσει έντονες συζητήσεις στο εσωτερικό του κόμματος. Χαρακτηριστικό στοιχείο της έντασης είναι, άλλωστε, η καθημερινή αρθρογραφία «εκλαΐκευσης» των θέσεων στον «Ριζοσπάστη».

Και αν αυτό είναι «εσωτερικό ζήτημα», το κόμμα, είτε με νέα ηγεσία είτε με την ίδια, πρέπει να δώσει νέες απαντήσεις σε παλιά προβλήματα. Θα επιχειρήσει να υπερβεί τον στείρο απομονωτισμό του ή θα υπεραμυνθεί της περιχαράκωσης που το διακρίνει στο όνομα της καθαρότητας; Θα προχωρήσει σε μια έστω ηλικιακή ανανέωση του στελεχικού του δυναμικού ή θα αναπαραχθεί το γνωστό μοντέλο; Θα επικρατήσει η άποψη που υποστηρίζει πως «όσο λιγότεροι τόσο καλύτερα» ή έχει φτάσει η ώρα -όπως τονίζουν αρκετά στελέχη- να «τολμήσουμε να δούμε τα λάθη μας»;

Αν στον Περισσό επικρατήσει η πεπατημένη ότι για όλα «φταίνε οι άλλοι», τότε και το 2013 θα είναι «μία χρονιά από τα ίδια». Και μέχρι σήμερα τίποτα δεν δείχνει ότι κάτι κινείται. Εκτός και αν υπάρξουν εκπλήξεις στην πορεία…