Του Φώτη Παπούλια
Το 2013 δεν είναι 1989, ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου, ο ΣΥΡΙΖΑ–ΕΚΜ δεν συγκυβερνά με τη Ν.Δ. Αντιθέτως το ΠΑΣΟΚ αποτελεί κυβερνητικό εταίρο, ο Αντ. Σαμαράς υποδύεται τον «Ντ’Αρτανιάν» και ο Φ. Κουβέλης ανάλογα με τις περιστάσεις εξαντλεί τον ρόλο του εγγυητή της τρικομματικής.
Οσοι -και είναι αρκετοί εντός και εκτός πολιτικών τειχών- επιδιώκουν να «νεκραναστήσουν» την ομιχλώδη και δύσοσμη ατμόσφαιρα του 1989 όχι μόνο δεν προσφέρουν καλές υπηρεσίες στους πάτρωνές τους, αλλά κινδυνεύουν να παραδοθούν στη χλεύη της ιστορίας.
Οσοι εξυφαίνουν θεωρίες συνωμοσίας ή πλασάρονται ως θύματα προγραφών από τους πολιτικούς τους αντιπάλου, κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν «Χατζηαβάτες» της νέας μνημονιακής εποχής. Η προσπάθεια του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να αποκαθαρθεί μέσω του Γ. Παπακωνσταντίνου, φορτώνοντας «τα πάντα όλα» σε έναν πολιτικά τελειωμένο πρώην υπουργό, αν μη τι άλλο δείχνει και έλλειμμα πολιτικού θάρρους.
Θάρρος που του έχει λείψει σε όλη τη διάρκεια της «υπόθεσης Λαγκάρντ», αφού κανείς δεν ξεχνά τις δικαιολογίες που έχει χρησιμοποιήσει για το αμαρτωλό «στικάκι». Ηταν ή δεν ήταν προϊόν υποκλοπής, τι του είπε ή δεν του είπε ο Γ. Διώτης, τι εντολές έδωσε, γιατί το κρατούσε στο συρτάρι του στο κρίσιμο μεσοδιάστημα δύο εκλογικών αναμετρήσεων; Ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει απαντήσει με σαφήνεια.
Από την άλλη πλευρά ο Αντ. Σαμαράς «υπερασπίζεται» τον μέχρι τον περασμένο Ιούλιο πολιτικό του αντίπαλο. Από υποχρέωση για να μην πέσει η κυβέρνηση ή από στενό και στυγνό πολιτικό υπολογισμό, θα φανεί στο εγγύς μέλλον.
Οι «προβιές» όποτε και από όσους φορέθηκαν ποτέ δεν έκρυψαν τη βαθύτερη φύση της μεταμφίεσης. Ο δε «υπεύθυνος αριστερός» Φ. Κουβέλης ασθμαίνων υποστηρίζει την κυβέρνηση, γιατί κατανοεί ότι αν συμβεί το «μοιραίο ατύχημα», δηλαδή εκείνο των εκλογών, δύσκολα θα τον φιλοξενήσουν τα έδρανα της Βουλής.
Και οι τρεις έχουν στοχοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, λες και ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι να ελέγχει την κυβέρνηση αλλά να συνοδοιπορεί με αυτήν. Το γεγονός ότι πράττει το αυτονόητο, δηλαδή επιδιώκει να χυθεί άπλετο φως στην «υπόθεση Λαγκάρντ», δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν από τους τρεις συγκυβερνήτες.
Και οι τρεις τον εγκαλούν ότι επιδιώκει να ρίξει την κυβέρνηση. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ενδεχομένως να αναζητά τη χαμένη τιμή της πολιτικής δεν φαίνεται να τους απασχολεί, ούτε και το ότι επιδιώκει να διερευνηθεί το πέραν του προφανούς.
Οι τρεις συγκυβερνήτες έχοντας αναπτύξει στο πολλαπλάσιο το αίσθημα ότι «το κράτος είναι αυτοί» επιδιώκουν ακόμα και τα προβλήματα δημοκρατίας να τα επιλύουν ως «κλειστές οικογενειακές υποθέσεις». Μόνο που η δημοκρατία απεχθάνεται συμψηφισμούς και ισοζύγια, και όταν λειτούργησε με αυτούς τους τρόπους αυτοχειριάστηκε.
Πάντως όσοι ανατρέχουν στο παρελθόν -και δη στο 1989- καλό είναι να ξαναδιαβάσουν την ιστορία, όχι όμως από τη θέση του νομικού συμβούλου…
