Του Φώτη Παπούλια
Μέτωπο εναντίον όλων των πολιτικών δυνάμεων ανοίγει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως προκύπτει από την απόφαση της κεντρικής συντονιστικής επιτροπής. Με δεδομένο ότι τον Φεβρουάριο του 2013 θα συγκληθεί η 2η πανελλαδική συνδιάσκεψη, στόχος του σχήματος είναι η «ανάπτυξη εδώ και τώρα ενός εργατικού και λαϊκού κινήματος ανατροπής της επικίνδυνης κυβέρνησης και των μονοπωλίων της».
Ομως η προσεκτική ανάγνωση της απόφασης δημιουργεί ερωτήματα σχετικά με το ποιους και με ποιες προοπτικές μπορεί να δημιουργηθεί αυτό το κίνημα, ενώ η κριτική που ασκείται στα κόμματα της Αριστεράς είναι καταλυτική. Αφού καταγγέλλονται οι ηγεσίες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς γιατί «αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων και των απαιτήσεων που γεννούν οι λαϊκές προσδοκίες», η κριτική παίρνει μορφή κατά μέτωπο επίθεσης:
* Εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο εγκαλεί ότι «βαδίζει από συμβιβασμό σε συμβιβασμό και στο όνομα της κυβερνητικής προοπτικής εμφανίζεται ως κατ’ εξοχή ευρωπαϊκή δύναμη». Μάλιστα, καταγγέλλεται ότι «το άνοιγμά του προς τις πιο φθαρμένες δυνάμεις της πασοκικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και των ηγετικών ομάδων του ΠΑΣΟΚ επιτείνει την πορεία του ενιαίου κόμματος προς τις λογικές διαχείρισης».
Και με κομψό τρόπο αναφέρεται στις «ριζοσπαστικές φωνές στο εσωτερικό του που είναι καταδικασμένες να περιθωριοποιούνται ή και να λειτουργούν σαν άλλοθι της ηγεσίας όσο δίνουν μάχες χαρακωμάτων εντός του». Παράγραφος που «φωτογραφίζει» το «Αριστερό Ρεύμα», αλλά και με κομψό τρόπο αναδεικνύει τις μεταξύ τους καλές σχέσεις.
* Εναντίον του ΚΚΕ, το οποίο κατηγορεί πως «η αριστερή» του φρασεολογία συνοδεύεται από μια όλο και πιο δεξιά πρακτική και στους αγώνες ακολουθεί μια «συντηρητική και ηττοπαθή στάση». Χαρακτηρίζεται «διασπαστική η στάση απέναντι σε αγωνιζόμενες δυνάμεις» και με έμμεσο τρόπο το αποκαλεί σύμμαχο της κυβέρνησης αφού «οι πολιτικές του τοποθετήσεις είναι εξαιρετικά αντιφατικές, που φτάνουν ως το σημείο της υιοθέτησης της κριτικής της Ν.Δ. στον ΣΥΡΙΖΑ περί σύμπλευσης με το λόμπυ της δραχμής».
Το οξύμωρο είναι πως μετά από αυτή την κριτική, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιμένει ότι «χωρίς ταλάντευση θα συνεχίσει να παλεύει για την κοινή δράση της Αριστεράς μέσα στο κίνημα, για να φύγει ο τρικομματικός εφιάλτης». Και επεξηγεί ότι το επόμενο διάστημα θα πάρει πρωτοβουλίες για τη μετωπική συσπείρωση «όσων δυνάμεων και αγωνιστών διαλέγουν δρόμους ρήξης με τα μνημόνια και αναζητούν ένα μέλλον πέρα από τον καπιταλισμό, όπως π.χ. Μέτωπο Αλληλεγγύης, κόσμος που διαφοροποιείται προς τα αριστερά από ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ κ.ά. άλλες τάσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς».
Δηλαδή εκτός γραμμών, εκτός κομματικών τειχών, εντός του κινήματος, αλλά με ξεκάθαρους όρους, αφού στη λογική δεν χωράνε ούτε όσοι στηρίζουν κριτικά τον ΣΥΡΙΖΑ–ΕΚΜ, όπως η «Πρωτοβουλία των 1.000».
Για τα κόμματα της κυβέρνησης η θέση είναι απόλυτα σαφής: «Με μια Ν.Δ. σε διαρκή πτώση, ένα ΠΑΣΟΚ σε τροχιά οριστικής διάλυσης και μια ΔΗΜΑΡ σε τροχιά εξευτελισμού… η κυβέρνηση αυτή δεν θα πάει μακριά». Τονίζεται δε ότι «οι δυνάμεις του συστήματος και του ιμπεριαλισμού στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις την άθλια αυτή συμπαιγνία για να προχωρήσουν διά πυρός και σιδήρου το μνημόνιο». Και δεν παραβλέπεται το ενδεχόμενο «μιας ελεγχόμενης εναλλακτικής λύσης και με τη συμμετοχή της αριστεράς».
Η απόφαση κλείνει με μια νότα αισιοδοξίας αφού φιλοδοξία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι «να αντιμετωπίσει τα μεγάλα και πρωτότυπα προβλήματα που στέκονται μπροστά στο κίνημα και την αριστερά με την ενίσχυση της οργάνωσης και την ανάπτυξη ισχυρών πολιτικών δεσμών με τον κόσμο που στρέφεται προς τα αριστερά».
Και αν στην απόφαση δεν περιγράφεται έστω εν σπέρματι μια πρόταση εξουσίας και όλα παραπέμπονται στις κινηματικές διαδικασίες, εν τούτοις γίνεται φανερό ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσανατολίζεται στις μικρές καθημερινές μάχες «για να ανοίξει ο δρόμος για συνολικότερες ανατροπές».
