Του Κ. Μανωλιουδάκη
Το πρώτο μέρος ενός… μεσομακροπρόθεσμου πλάνου φαίνεται πως εξελίσσεται στον Παναθηναϊκό. Αποτέλεσμα η… ισοπέδωση που πραγματοποιείται σε έμψυχο δυναμικό και διοικητικό προσωπικό, καθώς επίσης και οι τελευταίες εξελίξεις.
Τι ακριβώς εννοούμε;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Γιάννης Αλαφούζος αντιλαμβανόμενος πλήρως ότι τα οικονομικά προβλήματα του συλλόγου και συγκεκριμένα η «τρύπα» των 28 εκατομμυρίων ευρώ από την εποχή της πολυμετοχικότητας είναι αδύνατον να καλυφθούν όσες ενέργειες κι αν γίνουν, παραμένει μεν πιστός στην ιδέα της «λαϊκής βάσης», πλην όμως αντιλαμβάνεται ότι πρέπει πάση θυσία να υπάρξει πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή από τα μεγάλα «πορτοφόλια».
Ετσι, τους τελευταίους μήνες αναζήτησε συμμάχους στους ήδη υπάρχοντες μετόχους και όχι μόνο. Ο Βγενόπουλος, ο Πολέμης (κατά κύριο λόγο) και ο Πατέρας φάνηκαν διατεθειμένοι υπό προϋποθέσεις να συνεισφέρουν στο άμεσο μέλλον οικονομικά και να βοηθήσουν τον σύλλογο, ταυτόχρονα με την «Παναθηναϊκή Συμμαχία».
Με βάση αυτή τη λογική, το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί από το καλοκαίρι και μετά μία νέα «μίνι πολυμετοχικότητα» φαντάζει πλέον ως αρκετά πιθανό. Δεν αναφερόμαστε ασφαλώς στα ιλλιγιώδη ποσά του παρελθόντος, αλλά σε πολύ μικρότερα νούμερα, γύρω στα 8-10 εκατομμύρια ευρώ που κρίνονται αρκετά για να κρατήσουν τον Παναθηναϊκό στη «ζωή» και με απώτερο στόχο να τον επαναφέρουν στον βαθμό ανταγωνιστικότητας που του πρέπει το γρηγορότερο.
Για να συμβεί, εντούτοις, στην πράξη κάτι τέτοιο, όλοι οι μέτοχοι έχουν συμφωνήσει ότι θα πρέπει να χαρακτεί μία πορεία από το μηδέν, άρα και να προηγηθεί… ισοπέδωμα σε όλα τα επίπεδα.
*Πρώτον, αποφασίστηκε να υπάρξει πλήρης αποβαρδινογιαννοποίηση και να μην υπάρχει τίποτα και κανείς που να δίνει τροφή για «τρικλοποδιές» και «πονηρές» σκέψεις στη νέα προσπάθεια ξηλώματος και αναδόμησης της ομάδας. Και επειδή μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά είναι σαφές ότι ορισμένα στελέχη, είτε αυτά είναι παίκτες, προπονητές ή υπάλληλοι της εταιρείας, θυσιάστηκαν ή πρόκειται θα θυσιαστούν στο βωμό του νέου εγχειρήματος.
*Δεύτερον, είναι απαραίτητο, ακόμη κι αν κάτι δεν πάει καλά και δεν εφαρμοστεί ποτέ αυτή η μίνι πολυμετοχικότητα, το κόστος λειτουργίας του συλλόγου να πέσει κάτω από το 60% και σταδιακά -εάν υπάρχουν οι προϋποθέσεις- να αυξάνεται, ανάλογα με τα δεδομένα που θα υπάρχουν κάθε φορά. Εκτίμηση όλων των μετόχων είναι επίσης ότι για να προχωρήσει αυτό το πλάνο, κατά το δυνατόν αναίμακτα, θα πρέπει να υπάρξει και η ανοχή – στήριξη των οργανωμένων οπαδών του συλλόγου.
Από τη στιγμή που εκ των πραγμάτων υφίσταται οικονομική αδυναμία, άρα ύφεση και πτώση του επιπέδου της ομάδας και μικρότερη ανταγωνιστικότητα, θα πρέπει να υπάρξει η μέγιστη δυνατή «θωράκιση» – συσπείρωση και πίστωση χρόνου από τους οπαδούς μέχρι να σταθεί η ομάδα ξανά στα πόδια της. Σε άλλες εποχές, άλλωστε, με τον Παναθηναϊκό να παρουσιάζει τόσο τραγική εικόνα θα είχαν δει πολύ χειρότερες αντιδράσεις τα μάτια μας.
Ο Αλαφούζος γνώριζε από την αρχή, ότι ο ρόλος του θα ήταν δυσάρεστος μιας και οι περικοπές θα ήταν αναπόφευκτα οδυνηρές. Ομως, από τη στιγμή που βγήκε μπροστά όταν όλοι έκαναν πίσω, έστω και αν δεν του βγήκε το αρχικό πλάνο, ήταν σε ένα βαθμό αναγκασμένος να μην εγκαταλείψει την προσπάθεια και να αναζητήσει εναλλακτικές λύσεις και «συμμάχους». Φαίνεται ότι τους βρήκε στα πρόσωπα κυρίως των Βγενόπουλου και Πολέμη, ή τουλάχιστον εκτιμά ότι είναι κοντά στο να τους έχει στο πλευρό του εκτός από ηθικά και πρακτικά…
