Κατώτερη των προσδοκιών των εκπαιδευτικών (και γενικότερα της κοινωνίας) αποδείχτηκε η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης με την εισήγησή της περί αναστολής της απεργίας κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών. Για να αναδειχτεί γι' ακόμη μία φορά, δυστυχώς για πολλούς που εμπλέκονται και υποστηρίζουν το συνδικαλιστικό κίνημα, ότι είναι τεράστιο το χάσμα μεταξύ της βάσης αυτού του κινήματος και της ηγεσίας του. Το αντισυνταγματικό μέτρο της επίταξης, τελικά λειτούργησε καταλυτικά για το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών, προκαλώντας όμως θυμό και οργή στις τοπικές ενώσεις τους, που επέδειξαν πρωτοφανή συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις τους.
Οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ που πρόσκεινται πολιτικά σε ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. ρώτησαν ουσιαστικά τους καθηγητές (στο δεύτερο σκέλος της ψηφοφορίας) εάν συντρέχουν εκείνες οι προϋποθέσεις, μετά την επίταξη, να προχωρήσουν σε μαζική απεργία η οποία θα ακύρωνε την επίταξη. Και το αμήχανο(;), δειλό(;), υποκριτικό(;), ανεύθυνο(;) αποτέλεσμα ήταν το εξής: Οι 18 είπαν ναι, ότι είναι έτοιμοι δηλαδή παρά την επίταξη και παρά τις απειλές να «σπάσουν» την επίταξη, 9 τάχθηκαν κατά και 57(!) ψήφισαν λευκό στέλνοντας την αγωνιστικότητα, που έως τότε έδειχναν, στον ύπνο του δικαίου. Ψηφοφορία-φιάσκο μια και τα λευκά προσμετρούνται στο «κατά» της συνέχισης της απεργίας! Κρίμα για τους καθηγητές της βάσης, που έδειξαν μια μαχητικότητα την οποία είχαν «ξεχάσει» τις τελευταίες δεκαετίες.
Πρέπει, όμως, να σημειωθεί ότι και η βάση έδειξε κάποια ανακούφιση έστω και αν δεν το ομολογεί, διότι απαλλάχτηκε από τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης. Διότι ήσαν αρκετοί και απ' αυτούς ακόμη που ψήφισαν υπέρ της απεργίας που θεωρούσαν εαυτούς πρόβατα επί σφαγήν. Και είχαν βέβαια τους λόγους τους. Πρώτον, απογοητεύτηκαν από τη μη στήριξη του αγώνα τους εκ μέρους των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Δεύτερον, δεν πήραν την πολιτική δέσμευση του Αρβανιτόπουλου για συνέχιση του διαλόγου για τη νέα εξεταστική σεζόν. Και τρίτον, διαπίστωσαν ότι για τη συνέχιση του αγώνα τους χρειαζόταν απόλυτη (100%) συμμετοχή στην απεργία, γεγονός που θα παρέσυρε και την υπόλοιπη κοινωνία να τους συμπαρασταθεί στην άμεση αντιπαράθεσή τους με την κυβέρνηση.
Ο φόβος και η τρομοκρατία που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση, σε συνδυασμό με τα πολιτικά παιγνίδια της ανώτατης συνδικαλιστικής ηγεσίας, κατάφεραν να πλήξουν και τα τελευταία απομεινάρια του συνδικαλισμού. Τίποτε πλέον δεν θα είναι ίδιο στο μέλλον.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
Ναι στην απεργία, ναι και στην επίταξη!
Μαχητικότητα της βάσης, αναδίπλωση της ηγεσίας
Mετά τη σύγκρουση οι εξετάσεις
Ακροβασίες με την επιστράτευση
Εδωσαν καθαρή εντολή για απεργία
Κριτική στην ΚΝΕ από τη «Μαθητική Αντίσταση»
Παιχνίδια στις πλάτες εκπαιδευτικών-μαθητών
H OΛΜΕ πάει για απεργία και το υπουργείο για επιστράτευση
Ψέμματα και συκοφαντίες για τα ωράρια και τις συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών
ΟΙΕΛΕ: εισήγηση για κινητοποιήσεις σε συντονισμό με την ΟΛΜΕ
