Του Τάσου Παππά

Η μαζική συμμετοχή στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και το θηριώδες ποσοστό υπέρ της απεργίας μέσα στις εξετάσεις δεν θορύβησαν μόνο το κυβερνητικό μπλοκ εξουσίας, αλλά και τις ηγεσίες κομμάτων και συνδικαλιστικών παρατάξεων που ήταν στην πρώτη γραμμή της κινητοποίησης. Οι πάντες ήλπιζαν (για διαφορετικούς λόγους) ότι από τις συνελεύσεις θα έβγαινε ένα ποσοστό που θα ήταν διαχειρίσιμο από τα συνδικάτα και θα επέτρεπε μια αξιοπρεπή αναδίπλωση. Στο πεδίο της μάχης δεν θα υπήρχαν «νεκροί», ο συμβιβασμός θα ήταν επωφελής για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και δεν θα είχαμε μια παράδοση άνευ όρων των απεργών, αλλά μια συμφωνία συνθηκολόγησης χωρίς λεόντειους όρους. Και τους προέκυψε μια πλειοψηφία πρωτόγνωρη. Σπανίως στην ιστορία έχουμε περιπτώσεις όπου η βάση πλειοδοτεί σε ριζοσπαστισμό της ηγεσίας, μιας ηγεσίας που δεν μπορεί να κατηγορηθεί για οπορτουνισμό.

Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση είχε με το μέρος της σχεδόν όλο το μιντιακό σύστημα, παρά το γεγονός ότι επιχείρησε να τρομοκρατήσει τον κλάδο με το όπλο της πολιτικής επιστράτευσης, παρά το γεγονός ότι οι παράγοντες της Ν.Δ του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ κατέβαλαν εργώδεις προσπάθειες να διχάσουν το σώμα των καθηγητών, βάζοντας από τη μια πλευρά το συνδικάτο και από την άλλη τη μάζα των συνετών καθηγητών, παρά το γεγονός ότι το ΚΚΕ κράτησε μια αμφίθυμη στάση απέναντι στο θέμα, παρά το γεγονός ότι τα τριτοβάθμια όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, αρνούμενα να προσφέρουν πολιτική κάλυψη στην απεργία, ίσως γιατί τους κατατρύχει το «σύνδρομο Σκάργκιλ», οι καθηγητές επέλεξαν να σηκώσουν το γάντι που τους πέταξε στα μούτρα η κυβέρνηση Σαμαρά. Το έκαναν με διαδικασίες μαζικές και πλειοψηφίες εντυπωσιακές, αποστομώνοντας τους κήρυκες της πυγμής που μίλαγαν για «βολεμένες συντεχνίες» που δίνουν μάχες χαρακωμάτων.