Τακτοποιώντας τα χαρτιά στο γραφείο λίγο πριν από την αναχώρηση για διακοπές και κρατώντας τα εισιτήρια για τον Ρότζερ Γουότερς στα χέρια, το μυαλό ταξιδεύει ήδη στο μέλλον. Η χθεσινή εμφάνισή του μοιάζει σαν να ήταν η τελευταία μας ευκαιρία να επισκεφθούμε το ΟΑΚΑ για συναυλία τέτοιου μεγέθους. Μια μικρή αναδρομή στις φετινές καλοκαιρινές συναυλίες αρκεί για να μας πείσει ότι τα χρόνια που είχαμε την πολυτέλεια να επιλέγουμε μεταξύ δύο και τριών σταρ της μουσικής έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η φετινή διοργάνωση του Rockwave σίγουρα δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στις πιο επιτυχημένες του. Η
Περισσότερα.. »
Κι όμως. Ακόμα και στον τόπο μας. Ακόμα και σήμερα μπορούν τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα. Το όραμα της Βίκυς Μαραγκοπούλου, που εδώ και δεκαεννιά χρόνια διευθύνει επάξια το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας, ονειρευόμενη ένα μόνιμο στέκι του χορού, υλοποιήθηκε τελικά φέτος εγκαινιάζοντας ένα πανέμορφο, υπερσύγχρονο Μέγαρο Χορού, το πρώτο στην Ελλάδα, με 675 θέσεις στην κεντρική αίθουσα, τεράστια σκηνή 1.500 τ.μ. και ένα στούντιο για μικρότερες εκδηλώσεις. Εκδηλος ο ενθουσιασμός όλων μας, συνόδεψε τις ευχές για ευοίωνο μέλλον. Πολύμορφο και πλουραλιστικό το Φεστιβάλ, με αρκετές παρουσίες Ελλήνων χορογράφων, όπως της Αγγελικής Στελλάτου, του
Περισσότερα.. »
Eχουμε δει «αρπαχτές» εκατομμυρίων στο θέατρο και μάλιστα με ονόματα παγκόσμιου βεληνεκούς. Δεν μπορώ να θυμηθώ χυδαιότερη αρπαχτή, κατάφωρα προσβλητική για τον Αριστοφάνη αλλά και για τους σύγχρονους Ελληνες -εμάς τους ίδιους, που κακοποιούμε ή όχι τον Αριστοφάνη- από την αλήστου μνήμης «Λυσιστράτη» του 2007 με ποιους; Τη Φανί Αρντάν και τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Το εν λόγω σκηνοθετημένο θεατρικό αναλόγιο έκανε… παγκόσμια πρεμιέρα στο «Παλλάς», τελούσε υπό την αιγίδα της Ελληνικής Επιτροπής για την UNESCO και παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του «Θέατρο πέρα από τα όρια», αξιόλογου φεστιβάλ που προσκαλούσε καλλιτέχνες από Ευρώπη και Αμερική. Και
Περισσότερα.. »
Να έχεις αποφασίσει να μην ξανασχολιάσεις τον Σωτήρη Χατζάκη, αλλά να περιμένεις να δεις το νέο Εθνικό Θέατρο στην πράξη, τον χειμώνα, παράσταση την παράσταση, και να ’ρχεται με νέες δηλώσεις του να σε βάζει σε πειρασμό. Να σε αναγκάζει να υπερασπίζεσαι, όχι τίποτα το καλλιτεχνικό, αλλά την ίδια την εποχή σου. Το ίδιο σου το φύλο. Μπορεί να φταίω κι εγώ, που έπεσα από τα σύννεφα, διαβάζοντας το Σάββατο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» τη συνέντευξή του στην Εφη Μαρίνου. Μπορεί και να τα ’χει ξαναπεί αυτά τα ίδια πράγματα. Αλλά, διευθυντής Εθνικού Θεάτρου
Περισσότερα.. »
Πηγαίνω που πηγαίνω στη δουλειά με το μετρό, είπα να κάνω ένα μικρό, οπτικό ρεπορτάζ για τα βιβλία που διαβάζει ο κόσμος εντός του συρμού. Δεν με εξέπληξε ότι είναι βιβλία του…«συρμού»: Λένα Μαντά και Χρυσηίδα Δημουλίδου, με την Ε.Λ. Τζέιμς και τις «50 αποχρώσεις του γκρι» να μην ξεθωριάζουν, αντιθέτως να αποκτούν κλώνους. Εσχάτως εμφανίστηκε και ο νέος Νταν Μπράουν με το «Inferno». Λέτε να έπιασαν τόπο οι διαφημίσεις που είχε βάλει στο μετρό πριν από λίγο καιρό ο εκδοτικός οίκος, που εκπροσωπεί τους περισσότερους από αυτούς τους συγγραφείς; Δεν είμαι σίγουρη, αφού πάνω-κάτω
Περισσότερα.. »
Πολλά μου τη δίνουν στην καλλιτεχνική παραφιλολογία. Κανένα τόσο πολύ όσο το κλισέ «μία από τα ίδια», «πάλι τα γνωστά κάνει», «θυμίζει τον παλιό του εαυτό». Το άκουσα τόσο πολύ από φίλους και γνωστούς με την ευκαιρία της παράστασης «The Old Woman» του Ρόμπερτ Ουίλσον στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, που επαναστάτησα. Ναι, ο Τεξανός ήταν ο γνωστός μας Τεξανός. Δεν άλλαξε ξαφνικά ύφος στα καλά του καθουμένου. Σημασία έχει ότι πήρε ένα σπαραχτικό, πολιτικό για μένα, κείμενο και το έντυσε με τις πιο ταιριαστές, υπέροχες, δικές του εικόνες. Σε μια παράσταση η οποία
Περισσότερα.. »
Ηταν μια από τις καλύτερες παραστάσεις του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου. Η «Σαμία» του Μενάνδρου παρουσιάστηκε πριν από είκοσι χρόνια και μάγεψε με την αισθητική της. Σικάτη, λαμπερή, ευφρόσυνη και παιχνιδιάρικη, έτσι όπως απαιτούσε το κείμενο. Ενα εξώγαμο είναι η πέτρα του σκανδάλου στο έργο, του οποίου οι γονείς αναζητούνται διακαώς, δημιουργώντας ολέθριες παρεξηγήσεις και οικογενειακά δράματα. Η έξοχη μεταφραστική δουλειά του Γιάννη Βαρβέρη, η ευθέως ανάλογη της μετάφρασης λεπτοδουλεμένη σκηνοθεσία του Εύη Γαβριηλίδη, τα ευφάνταστα κοστούμια του Γιώργου Ζιάκα και οι έξυπνες χορογραφίες του Ισίδωρου Σιδέρη κρατούν την παράσταση ζωντανή, θαλερή στο πέρασμα των
Περισσότερα.. »
Με όρεξη για πολιτιστική διπλωματία πηγαίνει στο Παρίσι αυτό το διήμερο ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, όπου θα συναντηθεί και με τη Γαλλίδα ομολογό του Ορελί Φιλιπετί. Πιθανότατα έχει υπ’ όψιν του το άρθρο που η δραστήρια Φιλιπετί συνυπέγραψε πριν από λίγες ημέρες στη «Le Figaro», μαζί με τον ΥΠΕΞ Λ. Φαμπιούς, δίνοντας έμφαση στην εξωτερική πολιτιστική πολιτική της Γαλλίας, την οποία θεωρούν σημαντική για την εικόνα της χώρας τους. «Ο πολιτισμός αντιπροσωπεύει ένα από τα σημαντικά μας πλεονεκτήματα, την κληρονομιά μας και ένα μέρος από το μέλλον μας» αναφέρουν στο άρθρο τους, που μας έστειλε
Περισσότερα.. »
O Tομ Γιορκ των Radiohead θα αποσύρει τα τραγούδια του από το Spotify ενώ και ο -όχι ιδιαίτερα γνωστός- Σαμ Ντάκγουορθ πιστεύει πως οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να επιζήσουν με τα streams του Spotify. Μπερδεμένα σάς μοιάζουν όλα αυτά; Περιμένετε λίγο να σας τα ξεκαθαρίσω. Το Spotify είναι μία εξαιρετικά δημοφιλής ιντερνετική πλατφόρμα μέσω της οποίας μπορείς να ακούσεις νόμιμα όλα -σχεδόν όλα, ναι!- τα άλμπουμ της μουσικής. Καινούργια και παλιά. Προσοχή όμως, να τα ακούσεις μόνο, όχι να τα κατεβάσεις στον υπολογιστή σου. Γράφεσαι στο Spotify (δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχει έρθει ακόμα, τι
Περισσότερα.. »
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος είχε λόγους να επαναφέρει τον «Κοινό Λόγο», μια παράσταση παλιά και συμβολική για το άνοιγμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Ηθελε να μας θυμίσει ξανά εκείνες τις προσωπικές ιστορίες ανωνύμων γυναικών, που συνέλεξε και κατέγραψε ατόφιες πριν από χρόνια η Ελλη Παπαδημητρίου. Σήμερα, που καινούργιες προσωπικές ιστορίες εκτυλίσσονται βουβές και «αδημοσίευτες», χαμένες στη δίνη του οικονομικού πολέμου, σε διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, αυτά τα βιώματα μοιάζει να βρίσκουν την υπόγεια δραματική τους συνέχεια μέσα στον χρόνο. Φτάνουν μέχρι τα σύγχρονα πάθη μας, μας κάνουν να αναλογιστούμε πικρά πως, μ’ έναν
Περισσότερα.. »
Τα πούρα που κάπνιζαν και το σούσι που έτρωγαν. Να η αιτία, μία από τις αιτίες, τέλος πάντων, που οι Ελληνες βρίσκονται κατά τον Διονύση Σαββόπουλο, τον μεγάλο… κατηχητή, στη σημερινή τραγική κατάσταση. Το είπε στην Επίδαυρο, στην παράσταση τού «Πλούτου», κατηγορώντας τους Ελληνες ακόμη και για τα διακοπο-δάνεια που έπαιρναν για να ταξιδέψουν στο Μπαλί. Δεν ξέρω κανέναν που να πήγε στο Μπαλί (με δάνειο ή χωρίς) και δεν ξέρω και αν τρώει σούσι ο κ. Σαββόπουλος. Τον έχω πετύχει πάντως στο Κολωνάκι να κατεβαίνει από ένα τεράστιο τζιπ με φιμέ τζάμια, καπνίζοντας
Περισσότερα.. »
Ο Διονύσης Σαββόπουλος ανήκει σε εκείνους τους ελάχιστους καλλιτέχνες που το σπουδαίο στο παρελθόν έργο τους μένει αξέχαστο, σημερινό, μπροστά ακόμα και σε ένα διφορούμενο, μέτριο ή απογοητευτικό παρόν. Ακόμα και οι ενστάσεις κάποιων για τον δημόσιο λόγο του τα τελευταία χρόνια διατυπώνονται φιλτραρισμένες μέσα από το καθολικό φαινόμενο «Σαββόπουλος». Οι «Εκδρομείς του ’60» με παιδιά και εγγόνια έσπευσαν να δουν τον «Πλούτο» του στην Επίδαυρο. Κυρίως, έσπευσαν να δουν εκείνον. Η παράσταση δεν παρέλειψε να αυτοσαρκαστεί, να σχολιάσει δηλαδή την πολύπλευρη εμπλοκή του Διονύση Σαββόπουλου σ’ αυτήν. Δεν είχε κι άδικο, αν σκεφτείς
Περισσότερα.. »
Κι όσο τα μεγάλα έργα παγώνουν, οι επιχορηγήσεις κόβονται, οι λειτουργίες των κρατικών φορέων και ιδρυμάτων κρέμονται από μια κλωστή, κάποιες άλλες καλλιτεχνικές δράσεις ανθούν. Συνήθως δεν χρειάζονται πολλά χρήματα για την πραγμάτωσή τους. Στηρίζονται στο όραμα κάποιου, σε μια καλή ιδέα, στην αλληλοϋποστήριξη ομάδων, τον εθελοντισμό και τη συνδιαλλαγή με την τοπική κοινωνία. Την εποχή του Μνημονίου, που φαίνεται ακριβό ακόμα και το εισιτήριο στο πιο λαϊκό είδος διασκέδασης, τον κινηματογράφο, οι ανοιχτές προβολές σε πλατείες, αυλές, ταράτσες είναι μια όαση. Και δεν είναι μόνον η δωρεάν είσοδος που ελκύει το κοινό, όσο η
Περισσότερα.. »
Ο Ηλίας Κουνέλας πριν από καιρό είχε μια ιδέα. Να ζωντανέψει στη σκηνή το δεύτερο μέρος της αυτοβιογραφικής τριλογίας του Ντανίλο Κις «Κήπος, Στάχτες». Την υλοποίησε μεταφέροντας θεατρικά το έργο και παρουσιάζοντάς το πρώτα στην Πάτρα και μετά σε ένα νεοκλασικό σπίτι τού 1920 στον Κολωνό. Και τώρα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στήνει μια νέα εκδοχή της, βασισμένη στην εμπειρία της πρώτης. Τρεις ηθοποιοί (Ζωή Τούντα, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Ηλίας Κουνέλας) διηγούνται το οδοιπορικό της παράστασης του περσινού χειμώνα, εκεί στον ίδιο χώρο, στην οδό Θυάμιδος. Με τα σκηνικά μαζεμένα πια στον στενό διάδρομο αλλά
Περισσότερα.. »
© 2025 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
