Οι γιορτές πέρασαν. Mαζί τους και η αισθητική των ημερών. Εκεί που είπαμε να ηρεμήσουμε κάπως, να ξεφύγουμε από τις καρικατούρες και τις δηθενιές που μας βομβαρδίζουν καθημερινά στην τηλεόραση, να δούμε κάποια κλασική ταινία και φυσικά να απομακρυνθούμε από τις μετριότατες ελληνικές σειρές, έφτασε η Κυριακή του Πάσχα και κατάκοπη –μα πώς τα κατάφερα!- άνοιξα την τηλεόραση, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, σαν τις κότες, κατά τις δέκα το βράδυ. Και έπεσα πάνω στο «The Voice». Και κατάλαβα πως αν δεν ξέρεις αγγλικά, είναι αδύνατον να το παρακολουθήσεις. Εντάξει. Δεν είναι η πρώτη
Περισσότερα.. »Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ή μάλλον… από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μπροστά στην «ιδιωτική» τηλεόραση, κάθε Μεγάλη Εβδομάδα βλέπουμε οικογενειακώς τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» του σπουδαίου Φράνκο Τζεφιρέλλι. Ξεκίνησε ως μια τηλεοπτική μίνι σειρά ιταλοβρετανικής παραγωγής, κι έφτασε να θεωρείται η μεγαλύτερη θρησκευτική παραγωγή στην ιστορία της μικρής και μεγάλης οθόνης. Και πώς να μην είναι, όταν ήδη θεωρείται παράδοση των ημερών, μαζί με τη νηστεία, τα τροπάρια και τα κόκκινα αυγά. Δεν είναι ασφαλώς η μόνη. Ποιος θα περίμενε, για παράδειγμα, ότι η ταινία που προσέγγισε με
Περισσότερα.. »Μη νομίζετε πως ήταν και πολύ στενοχωρημένη. Το αντίθετο, μια χαρά… χαρούμενη και πολύ εκστασιασμένη, θα έλεγα. Και εξηγούμαι: την ώρα που τη Δευτέρα το βράδυ η Κατερίνα Πολέμη «έχανε» από τον Αλέξανδρο Βούλγαρη το βραβείο Μουσικής της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, την ώρα που είχαμε τη γιορτή του ελληνικού σινεμά στη Στέγη, λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, προς Γκάζι μεριά, η ίδια η Κατερίνα έδινε μια εξαιρετική συναυλία. Ολόδική της, προσωπική, στο Gazarte. Εχασε μεν από τον Αλέξανδρο, τον περίφημο Boy της ελληνικής εναλλακτικής σκηνής, αλλά και τι έγινε; Η μουσική της για τη «Μικρά Αγγλία»
Περισσότερα.. »Δεν θα σχολιάσω τον κωμικό σεξισμό του Δημήτρη Δανίκα, είναι παλιά ιστορία. Κάποτε τον είχε απαράβατο μπούσουλα στις συνεντεύξεις του με σέξι σταρ του σινεμά. Τώρα όμως που αποφάσισε να αναδείξει τα ωραία «θηλυκά» (μπλιαχ) της πολιτικής σκηνής, περίμενα από τη μεριά τους να του κόψουν αμέσως τον βήχα ή να τον παρατήσουν στα κρύα του λουτρού. Απαιτεί, θα μου πείτε, ευφυΐα και φεμινιστική καλλιέργεια ή έστω την παλιά καλή σοβαρότητα. Πού τέτοιες πολυτέλειες, ευτυχώς όχι από όλες τις βουλευτίνες και πολιτικούς μας. Αν όμως με θύμωσε ιδιαίτερα η συνέντευξη που του έδωσε (για
Περισσότερα.. »
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι τόσο ενημερωμένοι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι δεν έβγαλαν το αριστουργηματικό «Brooklyn»(2009) του Ιρλανδού Colm Toibin (τον γράφω αγγλικά, γιατί άλλοι τον λένε Κολμ Τόιμπιν και άλλοι Κολμ Τομπίν) και γιατί η ελληνική βιβλιογραφία ενός τόσο σημαντικού συγγραφέα είναι τόσο μίζερη. Προσωπικά θυμάμαι το «Χένρι Τζέιμς – Ο δάσκαλος» (Ωκεανίδα) που πριν από λίγα χρόνια κονταροχτυπιόταν σε αναγνωστικές συνειδήσεις και διεθνή βραβεία με ένα ακόμα μυθιστόρημα για τον Χένρι Τζέιμς, που είχε πιο δημοφιλή, ίσως, υπογραφή: το «Τον συγγραφέα!» του Ντέιβιντ Λοτζ. Ας είναι. Ηρθε η πιο κατάλληλη στιγμή να
Περισσότερα.. »Αξέχαστες θα μείνουν οι παραστάσεις που έδωσαν 3 και 4 Απριλίου τα Μεγάλα Καναδικά Μπαλέτα στην αίθουσα «Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Γνωστά σ’ εμάς από την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα το 1985, καταξιωμένα διεθνώς για το ευρύ και με ευέλικτο ρεπερτόριο, από κλασικό μέχρι μεταμοντέρνο, δίνουν την ευκαιρία στους έξοχους χορευτές τους να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους σε όλα τα είδη χορού. Για την πρόσφατη εμφάνισή τους ο διευθυντής του Μπαλέτου Βλάντιμιρ Πάνκοφ επέλεξε ένα έργο του 2002, το «Minus One», που ο ίδιος είχε συμβάλει στην υλοποίηση του. Είχε ζητήσει από
Περισσότερα.. »Το ταξίδι του Ινδού θεού-ελέφαντα Γκανές στη ναζιστική Γερμανία, προκειμένου να πάρει πίσω το πανάρχαιο σανσκριτικό σύμβολο, τη σβάστικα, είναι το θέμα που επεξεργάζεται ένας θίασος για να στήσει την παράστασή του. Στη σκηνή βλέπουμε πότε αποσπάσματα της πρόβας των ηθοποιών με τον σκηνοθέτη και πότε περιστατικά που μεσολαβούν μεταξύ τους στο περιθώριο αυτής της πρόβας, που όμως μέρος αυτών χρησιμοποιήθηκε και σταμπιλαρίστηκε ως υλικό στην τελική παράσταση που είδαμε. Κι αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, δεδομένου ότι ο θίασος αποτελείται από επαγγελματίες ηθοποιούς διεθνούς κύρους, με νοητική στέρηση! Που πάσχουν από αυτισμό ή Σύνδρομο Ντάουν
Περισσότερα.. »
Του Νίκου Καλτσά Γλώσσα που τη στέγνωσε το φαρμάκι της, λέξεις ξεκομμένες από νόημα, λόγος εμμονικός και επαναλαμβανόμενος. Ο Γιάννης Οικονομίδης στο «Μικρό ψάρι» παραμένει ανυποχώρητος στο ύφος που καθιέρωσε πριν από δώδεκα χρόνια με το «Σπιρτόκουτο». Μανιέρα λοιπόν; Τα ελληνικά έκαναν μεγάλη διαδρομή στο σελιλόιντ πριν φτάσουν στο απύλωτο στόμα των ηρώων του. Κελαρυστά και διάφανα στην «Κάλπικη λίρα» του Τζαβέλλα και στον ασπρόμαυρο Σακελλάριο, γίνονται σουρεαλιστικό παραλήρημα του Χατζηχρήστου στο «Της κακομοίρας», ομηρικοί φθόγγοι στον Δαμιανό, ψίθυροι στην «Εκδρομή» του Κανελλόπουλου. Αλλά και σαν στιχάκια από καψουροτράγουδο στον Τσιώλη,
Περισσότερα.. »Το καλό με το Gazarte είναι που μπορείς να απολαύσεις μια συναυλία χωρίς να χρειάζεται απαραιτήτως να κοιτάζεις τη σκηνή. Μπορείς και να «χάνεσαι» με τους ήχους μόνο. Ειδικά αν έχεις πιάσει θέση στους δύο «εξώστες» εκατέρωθεν της σκηνής (να τους προτιμάτε). Αριστερά και δεξιά. Ετσι και το Σάββατο το βράδυ στην Κασσάνδρα Γουίλσον. Καναπές άνετος και ωραίος στον εξώστη, ουίσκι αμερικάνικο, σπέσιαλ μπέρμπον αρωματικό, ένας χώρος δίχως τσιγάρα και καπνό. Συνθήκες ιδανικές για μια συναυλία. Ειδικά όταν στη σκηνή βρίσκεται μία ιέρεια της τζαζ. Η Αμερικανίδα Κασσάνδρα Γουίλσον. «Είναι ωραία η χώρα σας, αλλά
Περισσότερα.. »Πριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκε ότι ενσωματώθηκε, και τυπικά πλέον, το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου στο Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού και μαζί με τη μεταστέγασή του θα επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς η λειτουργία της Biblionet. Το υπουργείο Πολιτισμού θεωρεί την ενέργεια αυτή «αναβάθμιση», ωστόσο ερωτήματα γεννιούνται για την ορθή και εύρυθμη λειτουργία της εγκυρότερης βάσης δεδομένων στην Ελλάδα από ένα ίδρυμα διαλυμένο και -μέχρι σήμερα- αναποτελεσματικό. Η Βiblionet, που λειτουργεί από το 1998, είναι ένα εργαλείο πολύτιμο για τους επαγγελματίες του χώρου του βιβλίου, αλλά και για κάθε βιβλιόφιλο, καθώς περιλαμβάνει 180.000 τίτλους και πάνω από
Περισσότερα.. »Μας αιφνιδίασε πάλι ο διευθυντής του Μπαλέτου της Λυρικής, Ρενάτο Τζανέλλα, με την καινούργια του χορογραφική εκδοχή της Λίμνης των Κύκνων, που την παρουσίασε σε παγκόσμια πρώτη στην αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής. Πραγματικά προβληματιστήκαμε αν μας άρεσε και πόσο μας άρεσε αυτή η Λίμνη, δίχως τον Μάγο Ρόθμπαρτ, δίχως τους οικείους κύκνους με τα κλασικά «tutu» που αντικαταστάθηκαν από μακριές τουαλέτες, δίχως τα 4 μικρά κυκνάκια που έδωσαν τη θέση τους σε ισάριθμους κωμικούς μαντράχαλους (είναι αλήθεια ότι γελάσαμε πολύ), αλλά κυρίως δίχως τη μαγεία του παραμυθένιου, του ονειρικού, στα οποία μόνο η υπέροχη
Περισσότερα.. »Αντε να ησυχάσει και ο Ολιβιέ Πι κι εμείς μαζί του. Ούτε να παραιτηθεί ούτε να πάρει το Φεστιβάλ της Αβινιόν υπό μάλης αναζητώντας γειτονικά χωριά και κωμοπόλεις για να το στεγάσει. Ο υποψήφιος του Εθνικού Μετώπου, Φιλίπ Λοτιό, που είχε πάρει μόνο 30 (!) ψήφους παραπάνω στον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών από τη σοσιαλίστρια Σεσίλ Ελ (φωτ.), είχε κατατρομάξει τον διευθυντή του φεστιβάλ. Χωρίς να σκεφτεί ότι είχε ελάχιστες πιθανότητες να εκλεγεί, άρχισε τις αμετροεπείς δηλώσεις. Η εκλογή, τελικά, της 44χρονης Ελ, πρώτης σοσιαλίστριας δημάρχου στην Αβινιόν ύστερα από 19 χρόνια κυριαρχίας της
Περισσότερα.. »«Μια προειδοποίηση για την Ελλάδα» ονόμασε η Αυστριακή νομπελίστρια συγγραφέας Ελφρίντε Γέλινεκ την παράσταση «Τα συμβόλαια του εμπόρου», που έγραψε το 2008, λίγο πριν από την κρίση. Την προσάρμοσε στα δεδομένα της χώρας μας και την έδωσε στον Γερμανό Νίκολας Στέμαν –από τους κορυφαίους νέους σκηνοθέτες– να την ανεβάσει στη Στέγη. Διαβάζοντας γι’ αυτήν δεν περίμενα πως πράγματι θα ήταν ένα πανκ ορατόριο του χρήματος, που σου ξερνάει την αλήθεια κατάμουτρα: είμαστε ή όχι ανάξιοι για την κατάντια μας; Ακόμη και σήμερα, με το χρήμα να έχει φανερώσει την ανθρωποφάγο λύσσα του, μαζί με
Περισσότερα.. »Το έφτιαξαν με κέφι και μεράκι μόλις πέρσι, και μάλιστα με ανακυκλώσιμα υλικά. Αντικείμενα που μάζευαν σε σκουπιδότοπους στις βιομηχανικές ζώνες. Είναι το Cartel Τεχνοχώρος, ένα καινούργιο, καλόγουστο θέατρο στην Αγίας Αννης, στον Ελαιώνα, προσωπική δουλειά των Βασίλη Μπισμπίκη, Παναγιώτη Σούλη και Φαίης Τζήμα. Ξεκίνησαν δυναμικά με τους «Εκτελεστές» του Γιώργου Σκούρτη και φέτος συνεχίζουν με δύο ενδιαφέροντα έργα: το «Striptease» του Σλάβομιρ Μρόζεκ και το τολμηρό «Shopping and Fucking» του Βρετανού Μαρκ Ρέιβενχιλ, γραμμένο στη λογική τού «in-yer-face» theatre. Θυμόμαστε το πρώτο ανέβασμά του το 1997 στο Θέατρο Αμόρε, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Θωμά
Περισσότερα.. »
© 2025 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
