Του Γιώργου Σταματόπουλου
Εκκενώθηκε, σφραγίστηκε και παραμένει ερμητικά κλειστή. Εχει ενδιαφέρον ότι οι νέοι σ' όλη την Ελλάδα αντέδρασαν έντονα στο άκουσμα του κλεισίματος της Βίλας Αμαλίας, αυτοδιαχειριζόμενου, εδώ και χρόνια, χώρου. Εύκολα η αστυνομία, με τη βοήθεια τηλεοπτικών μέσων, έδειξε ότι μέσα στον χώρο είχαν προκληθεί φθορές περιουσιακών στοιχείων, διεκινούντο ναρκωτικά και άλλα έκνομα.
Είναι όμως έτσι; Οχι, απαντούν όσοι γνωρίζουν από κοντά το θέμα, όσοι συμμετείχαν στην κατάληψη΄ απεναντίας γίνονται επισκευές κατά καιρούς σε πατώματα, κουφώματα, υδραυλικά κ.ά. Αλλά το θέμα δεν είναι οι κατασκευασμένες κατηγορίες εκ μέρους της αστυνομίας, είναι ολοφάνερο ότι τις κατασκευάζει η ίδια, εξ ου και η σπουδή της να τις παρουσιάσει μέσα από τον «πρόθυμο» τηλεοπτικό φακό.
Το θέμα είναι αν όλα αυτά τα χρόνια λειτούργησε η κατάληψη, εάν ανοίχτηκε στην κοινωνία, εάν απέδειξε ότι γίνεται εκεί σπουδαίο κοινωνικό έργο. Υποτίθεται ότι το κτίριο κατελήφθη για να αναδειχτούν όλα αυτά. Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη. Μια κατάληψη εναντίον των γκέτο έγινε η ίδια γκέτο, παρά τις εκδηλώσεις που κατά διαστήματα ελάμβαναν χώρα, δεν έγιναν δηλαδή οι εκδηλώσεις αυτές καθημερινό κοινωνικό φαινόμενο, ικανό να προσελκύσει όσους αγωνιούν, όσους πάσχουν, όσους ψάχνουν έναν εναλλακτικό τρόπο διαβίωσης και έκφρασης της βούλησης.
Διίστανται κάπως οι γνώμες. Οι μεν (οι περισσότεροι) ισχυρίζονται ότι οι καταληψίες συνδιαμόρφωσαν αυτοοργανωμένη την αντίσταση ενάντια στον «πολιτισμό» της εξουσίας και την εξουσία την ίδια, ότι ζουν ισότιμα, δημιουργούν ελεύθερα και αντιεμπορευματικά. Οι δε (λίγοι, αλλά υπαρκτοί) θεωρούν ότι οι «ένοικοι» της βίλας αυτοεγκλωβίστηκαν στην αυταρέσκεια των ιδεολογικών τους ταυτοτήτων (και προσδοκιών) κι έχασαν την επαφή με τη ζώσα πραγματικότητα, με τις άλλες κοινότητες, με την περιοχή, τη συνοικία και τους καθημερινούς ανθρώπους, που ζουν κι εργάζονται γύρω γύρω.
Για να υπάρξει βέβαια τόσο αστυνομικό μένος, τέτοια βία και τέτοια βοήθεια από υπάκουα media, σημαίνει ότι η βίλα είχε ταράξει την ομαλότητα και την κανονικότητα που επιζητεί η εξουσία, είχε δείξει έναν άλλο τρόπο να ζει κάποιος. Ενα σύνθημα είναι αυτό: «Κανένας δεν θα μας στερήσει αυτά που μας ανήκουν». Τι σημαίνει αυτό; Τι ανήκει σε ποιον; Πώς ερμηνεύεται η ιδιοκτησία; Πιθανώς να υπονοείται η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη, η αυτοδιαχείριση, οπότε αυτό σημαίνει το σύνθημα.
Είναι, όμως, έτσι; Στο χέρι των καταληψιών (και των πολλών φίλων τους, είναι αλήθεια) είναι να αποδείξουν στην ελληνική κοινωνία τον ξεχωριστό τρόπο σκέψης και διαβίωσης, την ανοιχτοσύνη τους (σε ιδέες και τόπο), τη συνεργατικότητά τους με τους ανθρώπους της γειτονιάς, αλλά και με όλα τα ανάλογα κινήματα που αναπτύσσονται στη χώρα.
