Του Γιώργου Σταματόπουλου
Δεν έπεσε από τα σύννεφα η ελληνική κοινωνία στην είδηση ότι στο μεγάλο κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών στον Βόλο εμπλέκονταν επτά αστυνομικοί, ο ένας μάλιστα ήταν ο ίδιος ο διοικητής της Δίωξης Ναρκωτικών της πόλης. Τα συνθήματα στους τοίχους της Αθήνας είναι αποκαλυπτικά εδώ και πολλές δεκαετίες με κυρίαρχο το «Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη».
Βέβαια σε κάθε σύνθημα επικρατεί απολυτότητα, δογματισμός, ανεπάρκεια αποδείξεων ή εκτέλεσης του περιεχομένου, η Ιστορία όμως δικαίωσε τους συντάκτες του συνθήματος αυτού. Πώς αλλιώς, όταν σ' ένα τέτοιο τεράστιο εμπόριο είναι αδύνατο να γίνει διακίνηση εάν δεν υπάρχει η προστασία από τη νόμιμη πλευρά του κράτους, που ελέγχει την αγορά.
Δεν είναι δυνατόν να γίνονται αγοραπωλησίες ασύλληπτων ποσοτήτων ναρκωτικών και η εξουσία να μη γνωρίζει τίποτε~ αντιθέτως οι δοσοληψίες λαμβάνουν χώρα με τις ευλογίες της είτε σε εθνικό είτε σε διεθνές επίπεδο. Τα κυκλώματα ναρκωτικών λειτουργούν όπως κάθε μεγάλη επιχείρηση' φροντίζουν να έχουν την εύνοια ανθρώπων που κατέχουν νευραλγικές θέσεις στο πολιτικό σύστημα είτε εξαγοράζοντας τις συνειδήσεις τους είτε την υπογραφή τους.
Αλλά ο πειρασμός είναι μεγάλος ειδικώς για τα αστυνομικά όργανα που έρχονται σ' επαφή με τους ανθρώπους της διακίνησης. Πιθανώς ζαλίζονται από τη δυνατότητα να αποκτήσουν τεράστια κέρδη και δεν αρκούνται σε μια απλή δωροδοκία' προχωρούν οι ίδιοι στη διακίνηση ώστε να προσποριστούν τεράστια κέρδη. Δεν φταίνε εντούτοις οι ίδιοι.
Μπορεί να επιδεικνύουν λιγότερες άμυνες απέναντι στον αθέμιτο ή ανήθικο πλουτισμό, σε σχέση με συναδέλφους τους, δεν είναι όμως η προσωπική ευθύνη-ενοχή που μετράει όσο η δομή του εύτρωτου και σαθρού πολιτικού συστήματος που επιτρέπει την είσοδο σε κάθε εισβολέα, σε κάθε επιβολέα της ομαλής λειτουργίας του.
Κατηγορούνται για πολλά οι δημόσιοι λειτουργοί, κυρίως όσοι μπορούν να αποκρύψουν στοιχεία από τη δικαιοσύνη ή να τα παραποιήσουν ή να τα χαλκεύσουν, σε βάρος πάντα τρίτων συνήθως ανύποπτων και αθώων. Εύκολα κατασκευάζει ενόχους η αστυνομία χωρίς να νοιάζεται για τη μοίρα αυτών των «ενόχων». Οσο το σύστημα παραμένει αλώβητο και όσο η απληστία του ανθρώπου δεν ξεριζώνεται, αιώνες τώρα, τα φαινόμενα διαπλοκής θα είναι συνηθισμένα, σχεδόν καθημερινή ρουτίνα.
Ο ανατόμος της ψυχής Θουκυδίδης το είχε πει, ότι όλα τα κακά και φριχτά πράγματα θα εξακολουθούν να γίνονται, έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων η (όσο παραμένει ίδια η φύση των ανθρώπων – εξουσιολαγνεία και απληστία). Γενόμενα λοιπόν και αεί εσόμενα τα φαινόμενα διαφθοράς στην κρατική μηχανή και στις δυνάμεις καταστολής όσο η κρατική μηχανή προστατεύει τον μηχανισμό της. Πώς αλλιώς θα επιζήσει; Οι έμποροι ηρωίνης εκεί βρίσκουν τους συμμάχους τους: στα γρανάζια της καλολαδωμένης κυβερνητικής μηχανής.
