Του Γιώργου Σταματόπουλου
Προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι η ελληνική ελίτ βάλλεται πανταχόθεν το τελευταίο διάστημα, παρά τις συνεπείς προσπάθειες της κυβέρνησης να διαφυλάξει τα συμφέροντα αυτής.
Πλέον οι ολιγάρχες, όπως αποκαλούνται στα διεθνή media, έχουν ονόματα, τραπεζικούς λογαριασμούς, χρέη~ είναι ορατοί και από τον τελευταίο αδιάφορο περί την πολιτική και την οικονομία. Είναι πασιφανές ότι αυτή η χούφτα πλούσιων οικογενειών, πολιτικών, μηντιαρχών, εφοπλιστών και δεν συμμαζεύεται έχουν φτιάξει τη δική τους κλειστή οικονομία και σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» (5/12/12) «είναι εμπόδιο στην ανάκαμψη».
Μεγαλοεκδότες αρχίζουν και ανησυχούν φανερά, δείχνοντας μάλιστα γραπτώς τον εκνευρισμό τους, για τη σπουδή της τρόικας να τοποθετηθούν ξένοι επίτροποι στις ελληνικές τράπεζες, οι οποίοι θα έχουν τον τελευταίο λόγο στην έγκριση των μεγάλων δανείων, συμπεριλαμβανομένων αυτών προς τα μέσα ενημέρωσης.
Δυσκολεύουν τα πράγματα. Τόσες δεκαετίες είχαν μάθει να λύνουν και να δένουν, να παρεμβαίνουν στο εσωτερικό των κομμάτων, να κατευθύνουν την κυβερνητική πολιτική. Τώρα βλέπουν τον καιρό, που τόσο όμορφα έχει φιλοτεχνήσει ο Σικυώνιος γλύπτης Λύσιππος, αιώνες πριν, να κρατάει τσεκούρια και μαχαίρια. Πάει ο καλός χρόνος με το ήρεμο πρόσωπο… Πάει;
Βεβαίως όλοι, σχεδόν, γνωρίζουν ότι οι αλλαγές στο πολιτικό σύστημα δεν έρχονται από «πάνω». Δεν μπορούν δηλαδή αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στον μαρασμό, αυτοί οι ίδιοι (έστω υπό ξένη πίεση) και να την εξυγιάνουν.
Οι αναταράξεις που διασαλεύουν την τάξη στην «οροφή» είναι αποτέλεσμα της λαϊκής οργής εντούτοις. Ο κόσμος διψάει, με το δίκιο του, να αποδοθεί δικαιοσύνη, απαιτεί χειροπιαστές διαδικασίες που οδηγούν στην αποκάλυψη των πραγματικών (ονοματεπώνυμων) ενόχων. Οι περισσότεροι θεωρούμε ότι οι ηγέτες μας μας έχουν «προδώσει», όσο φορτίο αρνητικό μπορεί να σηκώνει το ρήμα προδίδω.
Κάπως έτσι, αναλογικά, είχε νιώσει ο ελληνικός λαός μετά τη γερμανική εισβολή και κατοχή το ’41, ότι οι «πάνω» είχαν συνθηκολογήσει και είχαν αφήσει απροστάτευτους τους πολίτες. Εχει ενδιαφέρον διότι μετά απ' αυτή τη διαπίστωση αποφάσισαν και έδρασαν μόνοι τους, αναπτύσσοντας μια θαυμάσια οικονομική συναλλαγή έξω από το επίσημο κράτος. Σχεδόν το ίδιο συμβαίνει σήμερα.
Αφού η επίσημη κυβέρνηση αδυνατεί να προστατεύσει τα πάσχοντα μέλη της κοινωνίας, αναλαμβάνει η ίδια η κοινωνία, μέσω κινημάτων αλληλεγγύης και συνεταιριστικών οικονομικών εγχειρημάτων, να βοηθήσει όπως και όπου μπορεί.
Δεν κινδυνεύει η ελληνική ελίτ, υπάρχει σοβαρή όμως πιθανότητα να αλλάξουν οι ένοικοί της, να ματώσουν οι άνθρωποί της. Την ίδια ώρα οι «κάτω» αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε αμελητέα ποσότητα, ότι έχουμε ειδικό βάρος, αλλά το χρόνιο βόλεμά μας δεν μας άφηνε να κρίνουμε πολιτικά τούς «πάνω» διότι, απλούστατα, αυτοί μας (μικρο)εξυπηρετούσαν…
Η τρόικα μπορεί να είναι ανελέητη, η παρουσία της όμως τρομοκρατεί μερικούς ισχυρούς με τις απαιτήσεις της. Ζυμώνεται έτσι ένας ενδιαφέρων, πολιτικός άρτος τον οποίο πολλοί θέλουν στο τραπέζι τους.
