Του Γιώργου Σταματόπουλου
«Δεν περίμενα να δώσετε λόγο σ' αυτόν τον πολιτικό, δεν μπορώ να το καταπιώ με τίποτε» έγραφε το μήνυμα. Το έστειλε φίλος προφανώς ενοχλημένος από τη συνέντευξη του υπουργού Εσωτερικών Ευριπίδη Στυλιανίδη που δημοσιεύτηκε στην «Εφ.Συν.» (4-5-6/1/2013).
«Η εφημερίδα δεν αποκλείει κανέναν» αντέτεινα τηλεφωνικώς. «Ξεχνάς -μου (σχεδόν) επιτίθεται- ότι ο κύριος αυτός ως υπουργός Παιδείας ξενύχτησε στα μπουζούκια τη νύχτα της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου;» Παύση. Ο τόνος της φωνής υψώνεται :«Είναι ο ίδιος ακριβώς άνθρωπος που, ως υφυπουργός Εξωτερικών το 2005, χάρισε εκατομμύρια ευρώ σε κολλητούς του προέδρους ΜΚΟ τότε με το τσουνάμι της Ινδονησίας». Εχει και συνέχεια: «Σήμερα, ως υπουργός Εσωτερικών τα ίδια άτομα τα έχει ως συνεργάτες σε κυβερνητικά πόστα».
Να 'στε καλά όμως, λέει ησυχάζοντας και μου κλείνει το τηλέφωνο. Τι να πεις; Οτι έχει, ίσως, δίκιο; Αλλά η ελευθερία του λόγου και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών απαγορεύει να πεις κάτι τέτοιο. Ανακινεί όμως ένα θέμα που διχάζει. Δίνεις βήμα στον επιβουλευόμενο τη δημοκρατία; Μα, θα αντιδράσουν πολλοί, ο εν λόγω πολιτικός είναι εκπρόσωπος νομίμως εκλεγέντος κόμματος και μάλιστα όχι οιουδήποτε, αλλά ενός εκ των δύο που έχουν μοιραστεί, εναλλάξ σχεδόν, την εξουσία στη χώρα τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες.
Και οι Μιχαλολιάκοι κι οι Κασιδιάρηδες έχουν εκλεγεί νομίμως στη Βουλή και μάλιστα με εντυπωσιακό ποσοστό. Ναι, αλλά αυτοί είναι ναζί ιδεολογικά απαντούν όσοι συμφωνούν να μην τους δίνεται βήμα (σ.σ. ενώ οι άλλοι είναι αθώες περιστερές' δεν το διαλαλούν αλλά οι πράξεις τους αφήνουν να διαφαίνεται ναζιστική τις χροιά). Δηλαδή αν δεν τους δώσεις βήμα (στους νεοναζί) τους αφαιρείς τη δυναμική ή απλώς τα έχεις ήσυχα με την ιδεολογική (ανθρώπινη, ουμανιστική) συνείδησή σου;
Και πού πάει να βοσκήσει μετά η ελευθερία της έκφρασης, του λόγου; Μήπως στους λειμώνες της έλλειψης δημοκρατικής αγωγής και παιδείας; (Λέμε τώρα… μέρες που 'ναι…) Είναι μια οχληρή συζήτηση για όσους θέλουν να αυτοαποκαλούνται δημοκρατικοί πολίτες.
Σε ό,τι αφορά τον Ευριπίδη Στυλιανίδη θα συμφωνήσω με την ένσταση του φίλου σε ό,τι αφορά το ποιόν του, το ήθος του, το ύφος του. Αποκρουστικός αισθητικά, εγκλωβισμένος πολιτικά εκπέμπει μια ανατριχιαστική απέχθεια, ένα πολύμορφο, πομπώδες, εκκωφαντικό τίποτε. Αλλά αυτά είναι προσωπικές εκτιμήσεις.
Το πολιτικό, που ενδιαφέρει, είναι το γεγονός ότι πάντα τον βρίσκει κανείς σε υψηλούς θώκους εξουσίας, παρά τη στιγματισμένη του συμπεριφορά (απαίσια κι αποκρουστική) τη νύχτα της δολοφονίας του δεκαπεντάχρονου, τον Δεκέμβριο του 2008. Αυτή του η συμπεριφορά σε άλλα, ας τα πούμε ευνομούμενα κράτη θα τον έστελνε σπίτι του ή για βρούβες, όχι να του αναθέτει τη μία κυβερνητική θέση μετά την άλλη. Σε ό,τι πάλι αφορά την ελευθερία έκφρασης το θέμα παραμένει ανοιχτό, γιατί -λέει- καίει. Δεν νομίζω να καίει. Εμείς μήπως είμαστε καμένοι, φοβάμαι.
