«Εγεννήθηκα στα τέλη Δεκέμβρη του 1902. Διορίσθηκα δάσκαλος το 1924. Εγινα μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος το 1925. Απολύθηκα από δάσκαλος το 1931 και αφοσιώθηκα πλέρια στο Λαϊκό Επαναστατικό κίνημα. Το κόμμα μου, αναγνωρίζοντας τις πράξεις μου με ανέβασε σε όλα τα σκαλοπάτια της Κομματικής ιεραρχίας»
«Πιάστηκα από προδοσία τον Νοέμβρη του 1952. Σε δύο μέρες μετά τη σύλληψή μου, το Π.Γ. από λαθεμένες ενδείξεις και από υποβολιμαίες από τον εχθρό πληροφορίες με χαρακτήρισε προδότη. Εγώ ήμουν, είμαι και θα παραμείνω πιστός στο Κόμμα μου, στον Κομμουνισμό και στη λαϊκή υπόθεση. Θάρθη καιρός που οι κατήγοροί μου –οι τίμιοι και οι καλόπιστοι– θα ντρέπονται για την ελαφρότητα που έδειξαν απέναντί μου»
Γεννήθηκε στα Λαγκάδια Γορτυνίας στις 31 Δεκεμβρίου 1902.
Το 1922 υπηρετεί τη θητεία του στο στρατό, αλλά η μονάδα του δεν πρόλαβε να αναχωρήσει για τη Μικρά Ασία πριν την κατάρρευση του μετώπου. Απολύθηκε από τον στρατό την επόμενη χρονιά.
Το 1924 αποφοίτησε από το Διδασκαλείο Πύργου και διορίστηκε δάσκαλος στη Βούρμπα (Μηλέα) Ελασσόνας. Η ανάμνηση από το πέρασμά του στην περιοχή κράτησε πολλές δεκαετίες.
Το 1925 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ (Κομμουνιστική Νεολαία) και στη συνέχεια του ΚΚΕ. Δραστηριοποιήθηκε στους κομματικούς πυρήνες της Θεσσαλίας.
Το 1929 έγινε δεκτός στην πανεπιστημιακή μετεκπαίδευση των δασκάλων στην Αθήνα. Τον ίδιο χρόνο εκλέχτηκε στο Προεδρείο των Δημοσίων Υπαλλήλων. Μετείχε ενεργά σε μεγάλη φοιτητική απεργία. Αρχίζει το πρόβλημα της υγείας με τη φυματίωση, που θα τον συνοδεύσει σε όλη του τη ζωή.
Το 1931, εκλέχτηκε μέλος του Γραφείου Περιφερειακής Επιτροπής Αθήνας του ΚΚΕ. Στη «φραξιονιστική πάλη» της περιόδου 1929-1931 ανήκε στην «αριστερή» τάση με τον Γ. Σιάντο. Τον Μάρτιο συλλαμβάνεται και δικάζεται σε 45 ημέρες φυλάκιση για υποκίνηση απεργίας των δημοσίων υπαλλήλων. Για τη συνδικαλιστική του δράση απολύθηκε από δάσκαλος.
Το 1932, επανεκλέχτηκε μέλος της Περιφερειακής Επιτροπής Αθήνας του ΚΚΕ. Εκλέγεται μέλος του Προεδρείου της Ενωμένης ΓΣΕΕ.
Υποψήφιος βουλευτής του Ενιαίου Μετώπου στις εκλογές και υποψήφιος του ΚΚΕ στις δημοτικές εκλογές στον τότε Δήμο Αθηναίων.
Το 1933 υποψήφιος βουλευτής του Παλλαϊκού Μετώπου σε Αθήνα και Λάρισα.
Το 1934 πηγαίνει στη Μόσχα όπου εκπροσωπεί την Ενωμένη ΓΣΕΕ στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή. Σπουδάζει στο KUTV (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής) με το ψευδώνυμο Τιμόβιτς Φεντόρ Ντιμιτρίεβιτς. Εκπροσωπεί την Ενωμένη ΓΣΕΕ στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή και αποκτά την ιδιότητα του στελέχους ειδικής σύνδεσης με την «Προφιντέρν» (Διεθνή Ομοσπονδία των Συνδικάτων).
Το 1935 μετέχει στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, στη Μόσχα, ως μέλος της αντιπροσωπείας του ΚΚΕ, από τις 25/7 έως τις 21/8. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.
Το 1936 ως υποψήφιος του ΚΚΕ στην Αθήνα παίρνει 2.456 ψήφους και στη Λάρισα 7.249 ψήφους.
Το 1938 σε κομματική σύσκεψη του ΚΚΕ εκλέγεται, ύστερα από πρόταση του Γ. Σιάντου, μέλος του Πολιτικού Γραφείου και στέλνεται καθοδηγητής του Γραφείου της περιοχής Μακεδονίας-Θράκης, όπου παραμένει ώς τον Απρίλιο 1939. Επιστρέφει στην Αθήνα και μετά τη σύλληψη του Γ. Σιάντου, μετέχει ενεργά στη δημιουργία της «Παλιάς Κεντρικής Επιτροπής» του ΚΚΕ, σε αντίθεση με την «Προσωρινή Διοίκηση», που ήταν έργο του υπουργού Ασφαλείας Κ. Μανιαδάκη.
Το 1939 στις 22 Μαΐου συλλαμβάνεται.
Το 1941 καταγγέλλει με άρθρο του στον παράνομο «Ριζοσπάστη» ως πλαστό το 1ο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη για τον πόλεμο, άποψη που αργότερα θα ανασκευάσει.
Το 1942, στις 6 Ιανουαρίου, στέλνεται εξορία στην Τρίπολη από όπου δραπετεύει για την Αθήνα στις 26 Φεβρουαρίου. Στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (Δεκέμβριος) εκλέγεται μέλος της Κ.Ε. και του Π.Γ. του ΚΚΕ.
Το 1943 οργανώνει και καθοδηγεί τη γενική πολιτική απεργία ενάντια στην πολιτική επιστράτευση, η οποία και ματαιώθηκε.
Το 1944 στη 10η και 11η Ολομέλεια (1945) της Κ.Ε. του ΚΚΕ επανεκλέγεται μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ.
Το 1945 στο 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ, 1-6/10/1945, εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής αλλά όχι του Πολιτικού Γραφείου.
Το 1946 παντρεύεται, τον Φεβρουάριο, με την Ιουλία Παπαχρίστου, επίσης μέλος του ΚΚΕ και το 1948, σε συνθήκες παρανομίας, αποκτούν ένα γιο. Σε λίγους μήνες συλλαμβάνεται η Ιουλία και φυλακίζεται. Θα απελευθερωθεί μετά από 11 χρόνια.
1947-1949, βαθιά παρανομία. Οργανώνει με τον Στέργιο Αναστασιάδη τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ στην Αθήνα και καθοδηγεί την Κομματική Οργάνωση Αθήνας. Μετά τις εκτεταμένες συλλήψεις τον Μάρτιο του 1949 παραμένει το μοναδικό εναπομείναν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ που δεν έχει συλληφθεί.
Το 1950 λίγο μετά το τέλος του Εμφυλίου, καθοδηγεί την ίδρυση της Δημοκρατικής Παράταξης.
Το 1951, με εντολή του Ν. Ζαχαριάδη συμβάλλει στην ίδρυση της ΕΔΑ και στη συνέχεια της ΕΔΝΕ. Καθοδηγεί τον προεκλογικό αγώνα.
Το 1952, με γράμμα του προς τους δικηγόρους του δικαζόμενου Ν. Μπελογιάννη δηλώνει ότι δέχεται να παρουσιαστεί στις Αρχές για να μην εκτελεστεί ο Ν. Μπελογιάννης. Ο Ν. Ζαχαριάδης καταγγέλλει το γράμμα ως πλαστό. Απομονώνεται πλήρως από το κόμμα και ζει σε συνθήκες «ιδιωτικής» παρανομίας. Στις 25.11.1952 συλλαμβάνεται και στις 27.11.1952 αποκηρύσσεται από την ηγεσία του ΚΚΕ ως «προβοκάτορας», «χαφιές» και άλλες κατηγορίες. Η διαγραφή του από το ΚΚΕ, όμως, δεν ανακοινώνεται ευρύτερα.
Το 1953 (23 Ιουλίου-3 Αυγούστου) δικάζεται στο Εκτακτο Στρατοδικείο, καταδικάζεται δις εις θάνατον και στη συνέχεια απορρίπτεται η αίτηση χάριτος.
14.8.1954: Εκτελείται στο Δαφνί. Η ηγεσία του ΚΚΕ ανακοινώνει από το εξωτερικό, μέσω του ραδιοφωνικού της σταθμού, ότι πρόκειται για εικονική εκτέλεση.
Το 1958, με ένα λακωνικό μήνυμα ανακοινώνεται στην κρατούμενη Ιουλία Πλουμπίδη, η απόφαση της 9ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ για την αποκατάσταση της μνήμης των Γ. Σιάντου, Ν. Πλουμπίδη και Κ. Καραγιώργη, από τις βαριές κατηγορίες που τους είχαν αποδοθεί.
